VU Magazine 1979 - pagina 159

^ wicht" g e n o e m d , maar beter te vertalen met .,balans van terreur". Het wezenlijke element in deze balans is de onnauwkeurigheid van de grote, met a t o o m b o m m e n geladen raketten, die het onmogelijk maakt o m de lanceerplaatsen, de z.g. raketsilo's van de tegenstander uit te schakelen. Hierdoor blijft die tegenstander in staat een atoombomaanval op steden te beantwoorden met een massale vergelding. Aan dit systeem hangt de vrede, zo heeft men jarenlang gezegd, omdat geen van beide partijen als eerste zal durven aanvallen. Die periode van vergeldingsevenwicht loopt nu ten einde, omdat intussen de onnauwkeurigheid van de intercontinentale raketten is teruggebracht van enkele kilometers tot enkele honderden me ters. Kort geleden is deze ingrijpende verandering in de situatie officieel door de Verenigde Staten toegegeven. Op 25 januari jongstleden deed de Amerikaanse minister van Defensie, Harold Brown, aan het Congres de mededeling dat de Verenigde Staten hun kernraketten niet meer gericht houden op Russische steden, maar op militaire doelen zoals raketsilo's. „ D e minister zegt in zijn jaarlijlase defensieoverzicht dat de tal<tiel< van de massale vernietiging van Russische steden in geval van een gewapend konflikt tussen de twee grote mogendheden niet langer een geschikt middel is om oorlog te voorkomen", aldus een bericht in Trouw van 26 januari. Hierdoor is de situatie ontstaan, die door enkele bezorgde deskundigen al jaren geleden werd voorspeld, maar die toen klonk als een soort science fiction. Het griezelige van de situatie is nu dat bij een alarmsignaal dat de Amerikaanse raketten worden afgevuurd of zelfs bij een vermoeden dat dit staat te gebeuren, de Russen als het ware gedwongen worden hun eigen raketten op weg te sturen voordat het te laat is. Tien jaar geleden betekende de eerste klap zelfmoord, nu is hij veel meer dan een daalder waard. De balans slaat door ten gunste van de partij die massaal aanvalt en in die massale aanval tevens een groot aantal raketbases van de tegenstander weet te vernietigen. Het w o r d t nu zaak extra zorgvuldig alle spanningen en alarmsituaties te vermijden, o m d a t het stabiele evenwicht nu een labiel evenwicht is gew o r d e n . Mag je in zo'n situatie, waarvoor w i j als Westeuropeanen door onze beslissingen in het verleden mee verantwoordelijk zijn, plotseling de kernwapens veroordelen en ze vervolgens afschaffen? Of moet je er rekening mee houden dat zo'n ingrijpende politieke en militaire koerswijziging een instabiele internationale situatie zou kunnen scheppen die juist het risiko vergroot dat het huidige kruitvat ontploft dat w e jarenlang zo voorzichtig heen en weer gerold hebben? Waar ligt het grootste risiko? Voorlopig maar op de kernwapens blijven vertrouwen in de hoop dat er een wonder gebeurt waardoor een langzame o n t w a pening via onderhandelingen mogelijk wordt? Of is eenzijdige afschaffing van kernwapens riskanter vanwege de kans dat door militaire instabiliteit een oorlog w o r d t opgeroepen?

magadne 25

5. Is er een derde weg? In het licht van deze g r i m m i g e vraagstelling is het heel begrijpelijk dat veel mensen die zich met een schok gerealiseerd hebben dat het wedden op de kernbewapening een ethisch foutieve beslissing is geweest die zich nu wreekt, er toch niets voor voelen in het tweetallige stelsel te gaan rekenen. Zij aanvaarden het vertrouwen op kernwapens niet langer en verwerpen een politiek die daarop gebaseerd wordt. Zij aanvaarden echter ook niet een afschaffing van de kernwapens als daaraan w o r d t toegevoegd ,,te beginnen in Nederland", omdat zij vrezen voor de mogelijke gevolgen. Zij zoeken naar een derde w e g omdat zij in het besef van een collectieve verantwoordelijkheid voor het verleden niet op eenmaal hun vuile handen w i l len schoonwassen. Bij zoveel vuil tegelijk zou de gootsteen wel eens verstopt kunnen raken en het is de vraag of de loodgieters (beleidsmakers, m i litairen en andere technici) dat probleem wel aankunnen.

Kernbewapening schiet doel voorbij Van zo'n standpunt moet meteen gezegd w o r d e n dat het de wetenschappelijke steun heeft van veel polemologen. Ook zonder enige ethiek te berde te brengen hebben deze wetenschappers er al jarenlang op gewezen dat er in de voortschrijdende kernbewapening uit het oogpunt van de logica een tegenstrijdigheid zittussen doel en middelen. Het doel is niet Rusland te vernietigen en nog

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen