VU Magazine 1979 - pagina 369

Wl magazine 15 Maar klopt het mensbeeld wel? Weliswaar denkt vrijwel elk mens dat hij zijn pappenheimers wel zo'n beetje kent, maar het is de vraag of we hierbij in de meeste gevallen niet te maken hebben met een eenvoudig vooroordeel. De waarheid ligt vermoedelijk ergens tussen het mensbeeld van Frederik van Eeden en VNO-voorzitter Van Veen, maar waar precies? De tweede spreker op dinsdag 30 oktober is prof. dr. A. J. Vermaat, vroeger A.R. Kamerlid, thans hoogleraar economie aan de VU. Prof. dr. Hk. Thierry (vroeger verbonden aan de VU, thans aan de Universiteit van Amsterdam) houdt de derde lezing op donderdag 8 november. De cyclus wordt op maandag 19 november afgesloten met een forum-discussie, waarvoor ook vakbondsvertegenwoordigers zijn uitgenodigd. De lezingencyclus wordt georganiseerd op verzoek van het Moderamen van de Universiteitsraad van de VU. De voorgeschiedenis is vrij lang.

Ongerustheid Op twee manieren openbaarde zich de afgelopen jaren ongerustheid over de salarisverhoudingen aan de universiteit. In beide gevallen speelde een rol dat „Den Haag" de kraan toedraaide voor wat betreft uitbreiding van personeel. En dat in een tijd van toenemende werkloosheid! De voorzitter van het College van Bestuur dr. K. van Nes becijferde op 5 sept. 1977 bij de opening van het Academisch jaar dat een salarisverlaging van gemiddeld 1 % al een zodanige besparing zou opleveren dat daaruit aan de VU 35 nieuwe formatie-plaatsen zouden kunnen worden betaald. Hij dacht daarbij met name aan salarisverlaging van de hoogstbetaalden. De samenhang tussen de geldende salarisschalen en de werkloosheidsproblematiek was daarmee duidelijk gesteld. Zijn stelling „werk voor iedereen is belangrijl<er dan ons persoonlijl< in/(omen" trok grote aandacht in de pers, maar het daarna gepresenteerde „Meer-Mans-Project" heeft het langs bestuurlijke weg niet gehaald, constateerde dr. van Nes op 3 sept. j.l. in zijn laatste bestuursverslag. De bedoeling was een actie op te zetten waarbij VU-medewerkers op basis van vrijwilligheid een deel van hun inkomen in een pot konden storten, waaruit nieuwe arbeidsplaatsen zouden worden gefinancierd.

„Nieuws" Al kwam deze actie niet van de grond, toch verdween het idee niet geheel achter de horizon. Als „nieuws" kon dr. van Nes vorige maand melden: „Er is een werkeenheid aan de VU waareen aantal medewerkers zich bereid toonde 10% van hun salaris af te zonderen om zodoende ruimte te scheppen voor het aantrekken van een medewerker meer Het is nog niet veel, maar wie weet is dit „het wolkje als eens mans hand", dat Elias zag, en dat zich ontwikkelde tot een geweldige en weldadige bui. Binnen de calvinistische traditie staat het arbeidsethos zeer hoog aangeschreven. Wat mij

betreft, loopt de VU voorop met deze wijze van bevorderen van werkgelegenheid door salarisvermindering. " De manier waarop de betreffende VU-medewerkers, die liever ongenoemd willen blijven, de zaak hebben opgelost is even vernuftig als praktisch. Men besloot formeel geen volledige arbeidsplaats meer te bezetten, maar negen/tiende plaats. In feite werkt men gewoon door. De ware wetenschapper kan dat toch niet laten; hij worstelt zelfs 's nachts in bed met de problemen die hem bezighouden. Maar door formeel slechts voor negentiende te gaan werken, kon hij wel bereiken dat z'n salaris verminderde en al die tiende arbeidsplaatsen bij elkaar leverden de ruimte voor het aantrekken van een nieuwe man op de afdeling zonder dat het aantal toegewezen arbeidsplaatsen werd overschreden. Werk genoeg; dat was 't probleem niet. Het was uitsluitend een kwestie van gebrek aan geld, dat een roï speelde. En zo loopt er vanaf 1 jan. één wetenschapper minder in de W.W. dan anders het geval was geweest.

Salaris-tabellen Het door dr. Van Nes gelanceerde idee, liet de aan de Universiteit gehanteerde salaristabellen ongerept. Aan de VU gelden dezelfde tabellen als bij andere universiteiten. De VU als zodanig komt daaraan niette pas. In feite ontstaan deze tabellen op grote afstand van het Universitaire leven in Den Haag als vrucht van de „trend" in het vrije bedrijfsleven, van het georganiseerd overleg, van het mensbeeld van de zittende bewindslieden, van de ruimte in 's lands kas en van nog vele andere invloeden. Geen rol speelt de vraag wat de mensen die bij een universiteit in dienst zijn, zélf een rechtvaardige inkomensverdeling vinden. De ontwikkeling op de door de computer gefabriceerde loonstrookjes wordt dan ook door velen ervaren als een soort natuurgebeuren. Zon, wind of regen, de mens heeft het niet in de hand wat het worden zal. Voor de inkomensverhoudingen op de universiteit voelt de gemiddelde werknemer zich evenmin verantwoordelijk als voor het weer het komende weekeinde. Gebelgdheid ontstaat dan ook begrijpelijkerwijs onder de goed betaalden wanneer er opeens een samenhang gelegd wordttussen hun inkomen en de heersende werkloosheid. Hen is nooit iets gevraagd. En thans voelen zij beschuldigende blikken voor iets waaraan zij part noch deel hadden. Een uitingsmogelijkheid was natuurlijk voor hen vakbondsbijeenkomsten te bezoeken om duidelijk te maken dat de bestaande verhoudingen onbillijk werden geacht. Een groep leraren bij het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen