VU Magazine 1979 - pagina 299

I/U magazine 33

Omgaan met transseksualiteit gesprek met dr. A. M. Verschoor

„Hoe gewoner, hoe beter" Dat advies gaf dr. A. M. Verschoor, psycholoog aan de VU mij toen ik hem vroeg hoe ik me moest opstellen op de open avond voor transseksuelen aan de Blauwburgwal in Amsterdam. Eens in de maand organiseert de NVSH een avond om deze mensen de gelegenheid te geven in een rustige en plezierige sfeer zichzelf te zijn en kontakt te maken met mensen die met dezelfde problematiek te kampen hebben. Ik kom binnen, een bultige schoudertas meetorsend. Dat wekt misverstand. Een aardige dame die als gastvrouw dienst doet verwelkomt mij allerhartelijkst. Vertelt wat over de bedoeling en opzet van deze maandelijkse avond. En - wijst naar mijn tas vraagt: ,,Wil j e j e verkleden? Dat kan hoor. Ga maar naar boven". Gelukkig kan ik haar uitleggen dat . . . enzovoort. We schaterlachen allebei. Het is nog rustig. Aan de bar zit een transseksueel, met wie ik een praatje aanknoop. Ze verklaart heel gelukkig te zijn, in tegenstelling tot de meeste transseksuelen. Ze is dan ook zeer ongekompliseerd. Die redt zich wel. Langzamerhand druppelt het vol. Dat Amsterdam met zo'n avond in een landelijke behoefte voorziet blijkt wel als er zelfs een clubje uit Groningen binnenstapt. ,,Iedereen heeft recht op z'n eigen gekheid" zegt iemand mij onder een kopje koffie. Ik schrijf ,,iemand" want ,,hij" is nog onder hormoonbehandeling, op weg vrouw te worden. ,,Iedereen heeft wel iets geks, waarom zou ik het mijne niet mogen hebben?" Voor ,.haar" heeft het alom geziene piakplaatje met de tekst: ,,Ooit een normaal mens ontmoet . . . en beviel het"? dan ook een bijzondere betekenis. ,,Mankeer jij ook iets?: vraagt een andere transseksueel aan mij. Bij het woord ,,mankeren" begin ik als tolerante jaren-zeventiger te sputteren. Maar onder elkaar praten ze rustig over ,,mankeren" en ,,afwijken". Twee mensen komen aan ons tafeltje zitten. Ze zijn hier voor de tweede

VU-psycholoog Dr. A. M. Verschoor

keer. De èèn is een homofiele vrouw, de ander een vrouw die zich man voelt. De laatste is al wat ouder en vindt het nu te laat om zich te laten opereren. Ze had het verscheidene keren aan artsen voorgelegd maar die hadden haar uitgelachen. Ze is deel van een tweeling; onder tweelingen komt relatief vaak transseksualiteit voor. Al dertig jaar woont ze met haar meegekomen vriendin samen. De buurt waar ze wonen lijkt hen volledig te hebben geaksepteerd. Even later moet er gedanst gaan worden. Eén vrouw weigert. Ze wijst naar haar borsten. ,,Dit is kunst" zegt ze, ,,. .. daarom!''

We praten met dr. A. M. Verschoor die zich aan de VU bezighoudt met de begeleiding van transseksuelen die zich hebben aangemeld voor een hormoonbehandeling en een eventuele operatie. -Wat is uw funktie en wat is uw rol in het transseksualiteit-gebeuren" aan de VU? Die twee dingen hebben weinig met elkaar te maken. Het is vanuit een heel andere invalshoek ontstaan. Ik werkte bij de NVSH in Amsterdam als vrijwilliger. Ruim tien jaar geleden kwam er een travestiet naar het bestuur met de vraag of we hem niet praktisch konden helpen, of we andere mensen konden benaderen zodat er wat meer kontakt was. We vonden dat we dat niet konden weigeren uiteraard, hoewel we er niets van afwisten. We hebben toen een advertentie gezet, zijn met een man of 12 bij elkaar gekomen en hebben er een psycholoog bij gehaald. Voor veel travestieten was het de eerste keer dat ze erover praatten. Daar is een werkgroep uit voortgekomen, waarin zowel travestieten als transseksuelen zaten. Wij wisten het verschil niet eens. Zo hoorden we ook van dr. De Vaal die transseksuelen bleek te helpen. Die is rond 1973 plotseling opgehouden, en hij vroeg mij een vervanger te zoeken. Ik ben eenjaar lang aan het zoeken geweest, overal, ook aan de VU. Dat lukte allemaal niet. Ik heb me toen ook tot de GENDER STICHTING gewend, want er was rond De Vaal een stichting opgericht om hem te helpen bij zijn werk. - Heeft die stichting een hand met de VU? Nee. En zij hadden ook geen oplossing voor de vacature van De Vaal. Dus op dat ogenblik lag de hulpverlening stil. Toen kwam de Vaal weer terug. Maar een 1/2 jaar later, begin '75, kreeg hij een zware hartinfarct, dus toen was het weer mis. En tóén heeft men gezegd, gezien de ervaringen: ben jij dan

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen