VU Magazine 1979 - pagina 469

Wl magame 27 A:

1878

Z E V E N D E

N*. 1930

J A A R O A N Q

DE STANDAARD AboBBemeatipri]! per 3

mat^utTi:

BIREÜL: WarsMMtnut I M , «JMtertfSB. £HrKtnr-lfit9*var L IL UUVT.

£akc4e Muranien 5 Ceu UB faei SuneL

Ad«en<Miti; m 1 IM 9 rqeb 90 Oai; itders regeJ daarboroi 15 Cui; AMTRguftf nratümt na iieÉl«g3t<fl 10 Cot per nf«L

Wat speelde zich in de jaren die vooraf gingen aan de oprichting van de V U , honderd jaar geleden, zoal af? Netels de vorige maand ook nu weer een greep uit de Standaard. Ditmaal: december 1879

Alweer 'n aanslag op de Czaar

Dwaze eis van daders: stemrecht voor de Russen - Vrijdag, 5 dec. - Voor de tweede maai in nog geen vier jaar tijd, voor de vierde maal gedurende den tijd zijnen regeering, is de Russische keizer den dood door moordenaarshanden ontkomen. Op de reis van Livadia, zijn zomerverblijf, naar Petersburg, was keizer Alexander Maandagavond half elf te Moskou aangekomen. De trein des Keizers werd gevolgd door een anderen voor goederen en bedienden. Toen nu deze denzelfden avond te 11 uur door de zevende afdeling der Rogoshow-vv'ijk van Moskou spoorde, had eensklaps een ontploffing plaats, waardoor de trein uit het spoor werd geworpen, een goederen wagen omviel, er twee personenwagens dwars op de rails geplaatst werden. Door de ontploffing werd een gat in den grond geslagen, niet minder dan twee voet diep. zeven lang en acht breed. Als door een wonder kreeg niemand eenig letsel. Het bleek weldra, dat een mijn was aangelegd, die naar den spoorweg voerde, ,en met ontplofbare stotïen was gevuld. Een scherp onderzoek maakte het mogelijk het huis te ontdekken, waaruit de mijn voerde, en reeds zijn maatregelen genomen, om de boosdoeners in handen te krijgen. Hun bedoeling was blijkbaar geen andere dan den keizer te treffen. Een verkeerd bericht, een te vroeg springen der mijn wellicht, heeft onder Gods bestier

moeten dienen om het leven des vorsten te redden. 13 december- Reeds den dag na den moordaanslag verspreidde het Revolutionair Comité te St. Petersburg een circulaire, waarin het de gruweldaad geheel voor zijn rekening neemt: ( . . . ) , .Ons richtend tot alle eerlijke Russische burgers, die de vrijheid op prijs stellen, voor wie volkswil en volksbelangen heilig zijn, wijzen we weder op Alexander II als de verpersoonlijking van verfoeilijke dwingelandij, van al wat lafhartig en bloeddorstig is. Zijn regeering is van begin tot eind een leugen, waarin de bevrijding der lijfeigenen eindigt met Makoff's circulaire. Zij steunde steeds de standen, die 't volk vijandig zijn, en doelde op vernietiging van ai waarbij 't volk heeft en wil leven. 's Volks wil werd nooit zo veracht en vertrapt als thans. De tegenwoordige regeering heeft in elk opzicht aller geholpen, die 't volk berooven en verdrukken. Geen dorp of 't heeft martelaars geleverd, die naar Siberië zijn gebannen, wijl zij gemeente-belangen voorstonden of tegen het beheer opkwamen. Tienduizenden der

beschaafden zuchten in de Siberische mijnen, wijl zij de volkszaak in den geest der vrijheid dienden(...) Alexander II is de verkrachter van 's Volks rechten, de grondzuil der reactie, de hoofd bewerker der gerechtelijke moorden. Veertienhonderd doodvonnis.sen drukken op zijn geweten. Honderden martelaars roepen om wraak. Hij verdient te sterven wegens al 't bloed dat hij vergoot, al 't lijden dat hij oplegde ( . . . ) Als Alexander II erkennen wou wat ellende hij over Rusland brengt, hoe onrechtvaardig en schandelijk hij het verdrukt; als hij, zijn macht afstaande, die overdroeg op een vergadering, vrij gekozen bij algemeen stemrecht en met lastgeving harer kiezers, dan alleen zouden we Alexander met vrede laten en hem vergeven. Tot zoolang strijd.

Adolf Stöcker - De Jodenquestie. Te Mannheim had een boekhandelaar "t portret van den bekenden hofprediker Stöcker, leider der Chr. socialen, voor "t venster gehangen. Een brief waarschuwde hem het beeld weg te nemen, anders zou hij al zijn Joodse klanten veriiezen. Het portret is weggenomen.

onverzoenlijke strijd, zoolang wij een drop bloeds hebben, tot over de puinhopen der dwinglandij de vaan der volksvrijheid wappert, en 's volks wil de wet van Russisch leven zal zijn. (...)'• Men ziet, "t is klare wijn dien de Nihilisten schenken, een strijd op leven en dood. Niet alleen maakt, gelijk we zeiden een partij die zoo spreekt en handelt het invoeren van hervormingen voor de machthebbers bedenkelijk, maar hij wekt ook hun toorn. Czaar Alexander toch is een vorst, die een beter lot verdient dan hem treft. Hij heeft voor Rusland meer gedaan dan iemand. ( . . . ) De nihilisten weten dit zeer goed, en ook dat hun eischen van algemeen stemrecht dwaas en onuitvoerbaar zijn. Zelfs het land een vertegenwoordiging te schenken is in de huidige omstandigheden niet zoo gemakkelijk als 't wel schijnt. Men vergeet in het buitenland te veel. dat Rusland nog slechts twee eeuwen in de rij der Europeesche staten meetelt, dat St. Petersburg nog geen tweehonderd jaar oud is, en de Moskovieten nog onbekende Noorsche Barbaren geacht werden, toen Shakespeare reeds lang was begraven, en Boileau in afgeslepen verzen de heerlijkheid van Lodewijk XIV bezong(...) Op welk wijs verbetering in het bestuur en daarmee in den toestand ware te brengen, "t zij dan met of zonder vertegenwoordiging, hoopen we spoedig aan te tonen'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen