VU Magazine 1981 - pagina 128

drinkgewoonten, vloeken, vuile praat. Het is cynische vertrapping van jeugdig idealisme in den evenmensch. Het is spot, minachting en hoon, zich opwerpend als middel tot verbetering van nog onbedorven jeugdigen (...) ,,karaktermoord" onder het motto van „ontbolstering"(...)". De groentijd aan de VU heet in de eerste vijftig jaren van haar bestaan milder te zijn dan aan de overige universiteiten. Toch zijn er ook aan de VU klachten. De te ontgroei e n student aan de VU fnoet 4n dfte weken tijd een aantal handtekeningen verzamelen van ouderejaars. Hij krijgt de handtekeningen door bezoeken af te leggen bij een of meer ouderejaars. Dezen ondervragen hem over z'n kennis, z'n diepste roerselen en zijn taboes. In 1912 wordt een groenioper aan de VU gedwongen de passages over abortus uit het wetboek van strafrecht voor te lezen. Het komt tot een klacht bij de akademische senaat. Afschrikwekkende verhalen over ontgroening doen de ronde in deze jaren. Toch worden de meeste studenten lid van het corps: het alternatief is een eenzaam en afgezonderd bestaan. Vooral na de Tweede Wereldoorlog komen de corpsen steeds meer in een isolement. Toeloop van studenten maakt het verenigingsleven onoverzichtelijker, de toeloop van studenten uit lagere milieus ondergraaft het elitaire karakter van de corpsen. Een grotere maatschappelijke bewustwording schept behoefte aan nieuwe kaders waarin gezelligheid een bijkomend aspekt, geen doel en middel meer is. De studentenwereld staat veel minder buiten de maatschappij dan vóór de Tweede Wereldoorlog. Studentengroepen die kritiek hebben op het ongodsdienstige karakter van het corps richten eigen verenigingen op, maar een groeiend aantal studenten {,,nihilisten" heten ze in corpskringen) wil zich helemaal nergens bij aansluiten. De vrouwenstudenten richten een eigen corps op (deVVSVU). Naast drankmisbruik is ook vandalisme een kenmerk van het corps aan de VU. ,,Herhaaldelijk werden lichtknoppen en -punten in het trappenhuis vernield; ruiten werden ingeslagen van de naburige bedrijven; regelmatig werd op de trap gevomeerd of geürineerd, telefoonkabels werden vernietigd; piano 's al dan niet brandend, werden in het trapgat gedeponeerd of ter sociëteit in brand gezet; glazen werden uit de ramen naar dienstdoende lossers van melkauto's geworpen; een oratorische vereniging vierde feest met achterlating van een historische belt vuilnis, wederom in het voorportaal, " lezen we op pagina 103 van het boekje, leder jaar wordt wel een of meerdere malen een piano van de vierde verdieping naar beneden gegooid. Als op 27 januari 1958 de LANX-sociëteit na een verbouwing wordt heropend, steken de corpsleden door het gehele pand vreugdevuren aan die de verbouwing weer vrijwel teniet doen en beneden in een matrassenfabriek tot rookontwikkeling leiden. De brandweer komt en de reaktie van de corpsleden spreekt boekdelen:,,....hetgeen ons enige uren van intensief destructiegenot bezorgde". De groentijd bestaat in de jaren vijftig uit lichamelijke vernederingen en mentale

118

pesterijen die dan ook door de buitenwacht met „dachautje spelen" worden aangeduid. In 1954 wordt de lichamelijke ontgroening officieel afgeschaft. Het ging echter ,,niet om de letter, maar om de geest" meende het corps, zodat het effekt niet al te grootzal zijn geweest. Schrik breekt allerwege los als de NCRV in 1958 een tv-uitzending over de groentijd op de VU verzorgt en de excessen per beeldbuis het land in gestuurd worden. De ouderejaars die een ,,foet" (groenloper) een hersenschudding bezorgde wordt gestraft en enkele topfiguren van het corps worden voor zekere tijd geschorst. Het VUbestuur schorst alle kontakten voor anderhalve maand op. Het hele verhaal wordt breed uitgemeten in kranten en op de radio. De naam van het VU-corps wordt nog slechterdanhijalwas. Een tegenhanger van het corps, de Calvinistische Studentenbeweging brengt in 1957 een speciaal dubbelnummer uit van ,,Sola Fide" waarin in ,,harde kleuren" de vloer wordt aangedweild met de praktijken van het corps, waarin de CSB ,,nauwelijks een greintje christendom" bespeurt. Th. de Boer, ook oud-hoofdredakteur van het studentenblad Pharetra, zegt het in ,,Sola Fide" nog wat harder. Hij heeft het over ,,lawaaierigheid, domheid, geestelijke ruwheid en in sommige kringen opzettelijk gecultiveerde ijdelheid en zelfgenoegzaamheid. " In het nummer staat zelfs een soort openbare schuldbelijdenis van oud-rector corporis J. C. Schouten die achteraf konstateert dat hij het grootste deel van zijn studententijd heeft ,,bedorven". Tot slot bevat dit dubbelnummer een oproep om zich van lidmaatschap te onthouden, onder het motto: ,,God zal ons nieuwe mogelijkheden geven". Die mogelijkheden kwamen er inderdaad. Het verweer van het VUcorps is wat zwakjes. Wat zij doen is ,,christelijk ontgroenen" en daartegen bestaat geen bezwaar. De genoemde Th. de Boer weet ook een oorzaak aan te wijzen voor de gedragingen van het corps. Volgens hem leeft in het corps ,,een (verouderd) liberalisme, dat in het corps een leerschool ziet voor maatschappelijk succes." Toch kon ook nog een tegenhanger van het

corps, de ,,Federatie der Vrije Oratorische Verenigingen aan de Vrije Universiteit" opgericht in 1954 o.m. vanwege de ,,asociale, veel te harde" groentijd niet verder komen dan de afschaffing van de lichamelijke ontgroening: in het geestelijk onder druk zetten van novieten zag men geen bezwaar. Het corps bleek niet in staat (of van zins) om voldoende op de nieuwe ontwikkelingen in te spelen, is de konklusie van de schrijvers. In 1963 richt Ton Regtien de Studentenvakbeweging (SVB) op om een eind te maken aan de wel bestormde maar nooit verdreven alleenheerschappij van de corpsen in Nederland. Aanvankelijk doen de corpsen lacherig over zijn beweginkje. Maar al snel groeit de SVB uit tot een belangrijke motor van de demokratiseringsbeweging uit de jaren zestig. In deze jaren vernemen we zo goed als niets van de studentencorpsen. Waar waren ze? Landelijk kwamen ze pas voor het eerst weer binnen het blikveld toen aan het eind van de jaren zeventig leden van het snelgroeiende Leidse corps de buurt deden opschrikken door het zingen van fascistische liederen. ,.Honderd jaar studentenleven aan de VU" behandelt niet alleen het wee, maar ook het we/vanhet studentenleven. Het is in de eerste plaats een fotoboek. Op de foto's treffen we de studenten in alle soorten en houdingen aan: fier rechtop, ondersteboven, met een dodelijk ernstige blik de wereld doorborend, lallend met een glas in de hand, in bad, bij de kapper, in grijs gestreept badinerend over politiek, aan tafel (de hogerejaars), onder tafel (de groenlopers), tot en met langharig en demonstrerend, waarvan onder rustig gitaarspel wordt uitgerust op een Drentse boerderij. Het boek besteedt verder aandacht aan o.m. de eerste vrouwelijke student, de VU in bezettingstijd en de woonperikelen op Uilenstede. Te veel om op te noemen, te goedkoop om te laten liggen. (FST) Honderd jaar studentenleven aan de VU, samengesteld door Liesbeth Lenderink, Paula Nieuwstraten, Peter Ingwersen, Kees van der Zanden, Arno van Staalduine, Manneke Engel en Paul Spruijt kost ƒ 14,90 (voor leden van de VU-gemeenschap ƒ 8,50), is uitgegeven door en verkrijgbaar bij de VU-boekhandel (tel. (020) 44 43 55).

vu-Magazine 10 (1981) 3 (maart)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen