VU Magazine 1981 - pagina 56

sen. Het is misschien ook goed te zeggen, dat de produktie van artsen in Indonesië voldoende is voor de mogelijkheden: werkvergunningen worden niet meer gegeven aan buitenlandse artsen, anders dan in verband met bepaalde — tijdelijke — projecten. In de laatste jaren is er een modebegrip te signaleren: „alleen hulp voor de armsten van de armen." Dit als begrijpelijke reaktie op de ervaring, dat ontwikkelingshulp vaak ten goede komt aan de boven- en middenlaag, óók in de dorpen. Nu dan, waar zijn die „armsten van de armen"? Het is juist erg moeilijk die te bereiken. In het Indonesisch is de term ,,orang yang tidak berada" ofwel ,,mensen, die nietzijn". Het is praktisch onmogelijk om van buitenaf deze mensen rechtstreeks te bereiken, laat staan dat je iets voor ze kunt doen, buiten de minder-armen om. Denk er om, dat bedelaars niet de armsten zijn. Want arm, écht arm, is niet alleen geen geld hebben. Het is ook: — ondervoed zijn — geen behoorlijk onderdak hebben — geen grond bezitten — geen kansen hebben, voor scholing, voor ontwikkeling van de kinderen — geen eigen mening hebben — geen vertrouwen — geen idealen — geen vechtlust — fatalisme. Hoe moet je op deze basis fris en vrolijk gaan ontwikkelen? Zij zijn de zwakken, die niet uit zichzelf omhoog kunnen komen. Sociale hulp aan de zwakken is eerst nodig, maar eist begrip voor de mensen, de toestanden en de mo-

Wil je helpen? Kom niet ongevraagd en houd je aan de regels gelijkheden. Dit is iets dat we zelf moeten doen. Voor steun uit het buitenland staan we wel open, maar de initiatieven moeten tér plaatse worden genomen. Mij is ook gevraagd nog wat nader het sociale aspect te belichten. Ik wil dit weer doen naar aanleiding van het schema. in het eerste stadium is geen sociale zorg nodig, leder zorgt voor ieder, binnen de gemeenschap. Trouwens, zo blijft het in familie-verband. Vandaar ook, dat zo laat het begrip van georganiseerde sociale zorg is ontstaan. Er zijn veel weeshuizen e.d. maar veel verder komt men nog niet. In het tweede stadium is er wel vaak bittere noodzaak om iets te doen voor de zwakken, voor hen die niet mee kunnen. Zo ziet men

50

Mevrouw Kruyt in de Nieuwe Kerk

dan ook dat juist in de steden sociale zorg ontstaan is. En opnieuw zullen zij die het derde stadium hebben bereikt de zorgers zijn. Nog veel te weinig, maar het begrip begint wel te groeien. Hoe langer hoe meer wordt over de grenzen heengekeken en niet alleen in eigen kring geleefd. Overheidszorg is nog zeer zwak. In de begroting is voor het ministerie van sociale zaken maar een heel klein bedrag uitgetrokken. Deze dienst werkt dan ook graag samen met partikuliere instellingen. U ziet dus dat er wel enorm veel te doen is, maar dat e.e.a. niet zo eenvoudig ligt als we wel zouden wensen. Adat, gebrek aan interesse, vrees voor ingrijpende veranderingen in het dagelijks leven, argwaan, al deze dingen maken het sociale werk moeizaam. Wat men vanuit de verte kan doen? Ik durf hier geen duidelijk antwoord op te geven. Misschien kan ik wel een paar dingen noemen, die jullie niet moeten doen: uitvoeren van artikelen, die in eigen land niet meer bruikbaar zijn, verlopen, afgekeurde of obsolete medicijnen, verroeste apparaten, slechte materialen. E.e.a. met mooie reclame-campagnes of met de nodige steekpenningen. Methodes aanpraten, die misschien elders resultaat hadden, maar waar wij geen behoefte aan hebben. Vertoon van superioriteit en van rijkdom. Een vorm van toerisme, waarbij totaal geen rekening wordt gehouden met de heersende opvattingen,,,doen alsof je thuis bent". Drugs gebruiken en meenemen. Bovendien is dat riskant.

FotoiAVC Wil je inderdaad helpen, kom niet ongevraagd en houd je aan de spelregels. Word je gevraagd, kom dan met een positieve instelling en niet uitsluitend kritisch. Oriënteer je grondig op de streek waar je terecht komt — mensen in Jakarta weten ook vaak weinig van de toestanden buiten. Luister voor je gaat praten. Generaliseer niet op grond van enkele feiten. Een halve waarheid is in feite een onwaarheid. Het tegendeel is vaak ook een halve waarheid. Help in noodgevallen, zoals rampen, direkt. Vergeef me, dat ik dit allemaal zo zeg. Een feit is, dat we over de hele wereld van elkaar afhankelijk zijn. Wat zou het goed zijn als we wat meer onderling begrip hadden. Ontwikkelen moeten we in wezen zelf doen, hoewel we van elkaar kunnen leren. Het is — en ik sluit de ontwikkeling op het gebied van gezondheid hierbij in — in de eerste plaats een kwestie van mentaliteit. Persoonlijk zie ik de toekomst alleen beter worden via de kinderen van nu, ook de armoedebestrijding. Hoe kleiner begonnen, hoe beter. Gelukkig zijn er de laatste tijd wel tekenen dat er meer aandacht voor hen komt. Het zal dus niet snel gaan. Geen heilstaat van boven af of van buiten opgedrongen, maar hopelijk een geleidelijk omhoog gaan van de welvaart en de verdeling daarvan. Toenemende internationale ekonomische rechtvaardigheid, meer mogelijkheden om te ontwikkelen, wat in de knop aanwezig is. Moge daartoe ook de gezondheidszorg meehelpen.

vu-Magazine 10 (1981) 2 (februari)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen