VU Magazine 1982 - pagina 16

Een week lang vergaderde een hoorgroep van de Wereldraad van kerken op de VU over kernwapens en ontwapening. Een week lang schreden Russische, Indiase en andere kerkelijke leiders soms in fraaie gewaden, al dan niet met een plastic koffiebekertje in de hand, door de gangen. Maar na enkele dagen keek niemand daar meer naar. Vertrouwd was ook snel het baardige hoofd dat een week lang net boven de tafelrand op het aula-podium uitstak naast de Russische aartsbisschop Kirill, en soms half zichtbaar achter diens rug opdook. Geen spion, zo bleek al snel, maar een simultaanvertaler voor de eerwaarde die niet zo goed Engels verstond. Problemen waren er amper, al waren de Geneefse organisatoren aanvankelijk wat bevreesd voor mogelijke demonstraties vanaf de publieke tribune. Het minst vredig verliep nog een orgeluitvoering van VU-organist Ewald Kooiman in een middagpauze. De persciief van de Wereldraad wilde tegelijkertijd een persgesprek in de aula houden. Kooiman liet zich echter niet uit het veld slaan (hij was perslotvan rekening geprogrammeerd) en overstemde de Wereldraadwoordvoerder met fraaie orgelklanken. Van zeer onschuldige aard was ook dat de voorzitter een eind maakte aan het af en toe tijdens de hoorzitting uit de zaal opklinkend applaus („D/t/seen rtoorzitting, geen demonstratie'). Niemand werd tijdens de hoorzitting uitgefloten of uitgejoeld en ook werden geen spandoeken ontrold. De enige die persoonlijk iets te verduren kreeg, was de uit het kommunistische Oost-Duitsland afkomstige Oberkirchienratin Christa Lewek, wier tasje werd ontvreemd. Maar verder verliep alles in een sfeer van vredigheid en harmonie. Het publiek liet het overigens massaal afweten, ondanks de oproep in de Universiteitsraad. Het „niet naar binhen —toch naar binnen, mits..."waartussen de organisatoren schipperden, had kennelijk velen afgeschrikt, echter niet die dame uit Badhoevedorp die naar de VU was gereisd „om die Wereidraad ook eens mee te maken" maar natgeregend aankwam op het ogent>iik dat de hoorzitting juist geëindigd was. De pers was wél in groten getale komen opdraven: ruim honderd journalisten en 'n aantal filmploegen. Niet alleen was de EO-radio vertegenwoordigd in de vorm van de heer Emerson Vermaat, ook Persbureau Suriname zond een verslaggever, evenals de Hongaarse Kerkpers, de Oostduitse Evangeiisctie Nactiriclitendienst, het Dagblad van lietOpperbisdom van Moskou, de televisie van de DDR, Jos Hagers van De Telegraaf, David Gelzervan het Taiwanse Kerknieuws, Jantine j . de Boer van de Nieuwe Apeldoornse Courant, Newton Carlos van het Braziliaanse Fol-

14

has de Sao Paulo, iemand van Readers Digest en van de Nationale Katholieke Verslaggever u\t de Verenigde Staten, Edelstein van de TROS, Pivovarovvan de T/ASSen HansWillemsvandeLeeuivarc/ef Courant, allen broederlijk op een rij in de VU-aula. We doen slechts een greep. De Japanse tv verscheen zelfs met een hele ploeg, evenals de Westduitse ARD en ZDF, de Engelse BBC en de Nederlandse IKON (die samenwerkte met het audio-visueel centrum van de VU) en het NOS-Journaal. Het gezelschap dat op het podium plaatsnam, was al even bont samengesteld. Ook hier mensen uit Oost en West, Noord en Zuid broeder- en zusterlijk bijeen. De inrichting van het podium deed een beetje denken aan een rechtbank. In het midden de voorzitter, geflankeerd door enige Geneefse autoriteiten, rechts in twee rijen de jury alias hoorgroep en links, achter een kaal houten tafeltje, de opgeroepen getuigen. Die laatsten zaten ook soms in een unieke situatie bijeen. Dat kon tot curieuze dialogen leiden, zoals in het volgende gesprekje tussen de Westduitser Krell endeRusPodlesni:

De Rus Podlesni: „De VS geeft zoveel informatie dat onze militairen het niet meer l(unnen volgen"

Krell: „ü kent in de Sovjet-Unie de Westerse wapenprogramma's voor de komende zes tot acht jaar. U weet dat de kruisraketten pas aan 't eind van de jaren Christa Lewel<, taclitig geplaatst kunrren worden. Maar wij hebben hoorgroepslid uit geen enkel idee wat de Sovjet-Unie in dit tijdvak zal de DDR, wier tasje werd gestolen op doen. Zie hier een probleem." de VU. Podlesni: „Dat probleem ligt niet bij één kant. Het probleem voor ónze militairen is dat de Verenigde staten zoveel inlichtingen openbaar maken dat we niet kunnen vatten wat er gaande is." Podlesni's landgenoot Arbatov bleek zich goed thuis te voelen in het christelijk gezelschap van de Wereldraad. Gevraagd naar het waarom, vertelde hij: ,,lk lees iedere week een paar avonden In de Bijbel." Ook een andere Rus, A. A. Bayef van deSovjet-Akademie van Wetenschappen in Moskou, vlocht moeiteloos vu-Magazine 11 (1982)1 (ianuari)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen