GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1985 - pagina 232

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1985 - pagina 232

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

voordat hij opnieuw gearresteerd kon worden. Waigwa Wachira, toneelschrijver, regisseur en docent aan het Theatre Arts Department van de Universiteit van Nairobi was nauw bij deze en andere experimenten betrokken. Ik sprak met hem over het bedreigde theater en de door de overheid gesanctioneerde verwestersing van de Kenyase cultuur. Waigwa Wachira 'In de koloniale tijd domineerde het Europese toneel, het buitenlandse toneel. Ér werden stukken en regisseurs geïmporteerd en buitenlandse groepen. Ze speelden Alice in Wonderiand, Godspeli, Jezus Ctirist Superstar en dat soort dingen. Dat theater was niet voor gewone mensen. Later organiseerde het Ministerie van Onderwijs School Drama Festivals, een uitstekend initiatief. De scholen waren arm en beschikten niet over teksten. Leraren en leerlingen maakten hun eigen stukken, vaak heel creatief en ook relevant. Het ging over hun eigen situatie en het was heel herkenbaar voor het publiek. In de jaren zeventig nam de Universiteit het initiatief om het theater dichter bij de mensen te brengen. Het officiële theater was tot dan toe alleen toegankelijk geweest voor de stadsbevolking en dan nog maar voor een kleine groep. Het had nog altijd weinig te maken met de culturele behoeften van het land zelf. We begonnen met een project dat niet alleen bedoeld was voor gewone mensen en dat zich niet zou beperken tot de stad. Het moest de rest van het land bereiken, waarde mensen toch al minder bevoorrecht zijn, zowel materieel als cultureel. Zo ontstond het Free Travelling Theatre van de Universiteit van Nairobi. Het was fantastisch. Je werkte je bijna dood om alles op tijd rond te hebben. Als we de bus in gingen hadden we zo'n acht stukken op ons repertoire, in Engels en Kiswahili, waarmee we het hele land doorgingen. De mensen waren laaiend enthousiast. Ze gaven je het beste eten dat ze hadden en soms ook wat geld als dat er was. Ons principe was nooit entreegeld te vragen. We speelden in scholen, op voetbalvelden, op marktpleinen of in culturele centra, wat er maar voorhanden was. Overal bleek het werkelijk een grote gebeurtenis in het leven van de mensen.' — Wat voor stukken speelden jullie? 'Stukken van Shakespeare, Gogol, Ngugi of Imbuga die op het schoolprogramma stonden van het voortgezet

190

De Commissaris van Central Province probeert het verbod op "Moeder zing voor m i j " uitte leggen aan het publiek

onderwijs, maar we speelden niet alleen op scholen, ook voor ander publiek, voor mensen die nooit op school geweest waren. Hun leven is zwaar, ze hebben weinig kansen. Voor hen maakten we zelf stukken die hen aanspraken. Ik schreef bij voorbeeld een stuk over volwassenen-onderwijs, een controversieel onderwerp omdat de mannen zo vaak weigeren met hun vrouwen in éénzelfde klas te zitten; dat is beneden hun waardigheid. Het ging dan over hun problemen en de acteurs spraken een taal die zij begrepen, nl. Kiswahili. We deden wel drie voorstellingen op een dag, op verschillende plaatsen. Het was slopend, maar de voldoening was enorm. Het stimuleerde de mensen en ze begonnen ook zelf weer theater te maken: kleine toneelgroepjes schoten uit de grond overal in het land. Als we na een jaar terug-

kwamen gaven we aan hun initiatief weer nieuwe impulsen.' — Hoe noodzakelijk is de universiteit eigenlijk voor het theater in Kenya? 'Zolang ze het Free Travelling Theatre subsidieerde, speelde ze een belangrijke rol. Het was eigenlijk de enige rechtstreekse relatie tussen de universiteit en de bevolking. Het was educatief en tegelijkertijd een prima public relations project. Jammer genoeg is het opgeheven — door gebrek aan geld werd gezegd, maar al voordat de financiële problemen begonnen had in feite de politieke onrust op de campus ons de das omgedaan. Kijk, als je een Travelling Theatre programma wilt samenstellen, moet je lang van te voren beginnen. De afgelopen jaren was er geregeld sprake van studentenonrust, een demonstratie of iets dergelijks en dan werd de univer-

vu-Magazine 14(1985) 5 mei 1985

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1985

VU-Magazine | 530 Pagina's

VU Magazine 1985 - pagina 232

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1985

VU-Magazine | 530 Pagina's