VU Magazine 1989 - pagina 163

JOHAN DE KONING

Terwijl de muzikanten weer op authentieke barokinstrumenten spelen, gaan de acteurs nog steeds in eigentijds plastic gehuld. Dr. J. Muller pleit voor een historisch verantwoorde uitvoering van een zeventiende-eeuws spektakelstuk van Henry Purcell. Waarbij best gelachen mag worden.

Anderhalf jaar geleden leidde een rondgang langs de twee hoogleraren theaterwetenschap die ons land rijk is, tot een teleurstellende conclusie. De theaterwetenschap houdt zich bewust afzijdig van de praktijk. Theatermakers zijn kunstenaars, legde één van de beide hoogleraren

uit. En kunstenaars laten zich zelden inspireren door een wetenschappelijk inzicht. De theaterwetenschap heeft last van plankenkoorts, luidde de kop boven het artikel in VU-Magazine (september 1987). Mevrouw dr. Julia J.G. Muller-van Santen (51) heeft daar aanmerkelijk

VU-MAGAZINE—APRIL 1989

minder last van. Terwijl de hoogleraren nieuwe ontwikkelingen op het toneel verklaarden uit de toenemen- Het toverspel van de rol van de regisseur, neemt de Delphia die in haar angliste Muller juist onverhuld stel- drakenkar het ling tegen de 'egotripperij' van het luchtruim doorkruist, regisseurstoneel. Met name tegen deveroorzaakt veel invloed ervan op opera en musical. toneelspektakel. 29

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen