VU Magazine 1989 - pagina 453

door Berlages corridor, die toegang biedt tot de twee musea. Aan het eind staat de kassa, waar men kan kiezen tussen een kaartje voor het kunsthistorisch georiënteerde Gemeentemuseum of een kaartje voor het populair wetenschappelijke Museon. Of een voordelig combikaartje. Kunst en wetenschap verenigd in één complex, dat lijkt heel mooi, maar de samenwerking tussen de musea strekt zich momenteel slechts uit tot de catering en de bewaking. De nieuwe directeur van het Gemeentemuseum, R.H. Fuchs, is bepaald niet dol op de lawaaierige kinderklassen die, na afloop van een bezoek aan het Museon, de rust in zijn zojuist opnieuw ingerichte kunstzalen komen verstoren. Binnenskamers heeft hij er naar verluidt al voor gepleit de gang weer dicht te metselen. Ik hang mijn jas aan de eigen kapstok van het Museon, tussen de vrolijk fluorescerende kinderjasjes. Links van de ingang wordt de blik onmiddellijk getroff'en door een gigantische kop, die behoort tot het vijftien meter lange skelet van een potvis, die in 1979 bij Egmond aan Zee aanspoelde. Het onderschrift leert dat het skelet hier is opgesteld om de verscheidenheid en rijkdom van het leven op aarde te demonstreren. Serieus: "Door het optreden van slechts één soort, die pas laat op de aarde verschenen is, dreigt aan deze rijkdom een einde te komen." Dat hier niet de potvis wordt bedoeld, blijkt uit het vervolg: "Het is de hoogste tijd dat de houding van de mens tegenover de natuur ingrijpend verandert, willen wij de aarde, ons huis, leefbaar houden."

F

raaie doorkijkvitrines met vlinders en eenden en een verzameling opgezette, in een spiegel kijkende, tijgerachtigen, wijzen eveneens op verscheidenheid van het leven op aarde. Net zoals de verzameling schoenen en hoofddeksels uit verschillende culturen: "Respect voor de dragers ervan kan het behoud van die verscheidenheid waarborgen." Het mooist is het Belgische halve dameslaarsje: een in zwart leer uitgevoerd puntschoentje met daarboven, rond de enkels, een lichtbruin suède gedeelte met vijf knoopjes aan VU-MAGAZINE—DECEMBER 1989

de sluiting. Samen met twee schoenen uit Syrië en Nepal staat het onder een brede Chinese hoed. Vlak daarachter staat een bord met oude verkiezingsaffiches: Joop den Uyl, een jeugdige H.A.F.M.O. en de ontwapenend naakte PSP-dame. Of ze nog schoenen draagt, kun je door het hoge gras niet zien, valt me voor het eerst op. De benedenverdieping is nog maar een opwarmertje. Het belangrijkste deel van de expositie bevindt zich een etage hoger: een geïntegreerd verhaal over de geschiedenis van de aarde. Eén druk op de knop en de tentoonstelling begint met een banddiaserie over de oerknal en het onstaan van onze planeet, begeleid door synthesizerklanken die de harmonie der sferen oproepen. Het indrukken van een andere knop veroorzaakt een verschuiving van in hout nagebootste continenten, die de Himalaya doet ontstaan. Verschillende letterformaten geven het verschil in moeilijkheidsgraad van de begeleidende teksten aan. Voor de jongste bezoekers wordt het evolutiebegrip in enkele woorden uit de doeken gedaan en opa krijgt in een iets kleiner lettertje uitgelegd wat convergentie is: diersoorten kunnen ook juist op elkaar gaan lijken.

I

n de aparte tentoonstellingszaaltjes aan de zijkant kunnen lessen worden gegeven. Terwijl ik een reconstructie van de dodo bewonder (de vogel die ooit voorkwam op het eiland Mauritius, maar na de komst van de Hollanders is uitgestorven), klinkt uit zo'n zaaltje een videostem, die erop wijst dat het voor het miheu beter zou zijn als er, tja heve kinderen, minder mensen zouden zijn. Als de video is afgelopen reageert een kinderstemmetje vol ongeschonden vooruitgangsgeloof "Juf, ze moeten gewoon iets uitvinden!" De tentoonstelling schenkt aandacht aan de bodem, de dieren en de planten. In een diorama trekken een merel en een mol van twee kanten aan dezelfde worm. "Deze situatie komt alleen in het Museon voor", grapt het bijschrift. De afdeling over erfelijkheid laat niet alleen zien hoe een DNA-molecuul is opgebouwd, maar men kan er ook testen of men

kleurenblind is, een erfelijke eigenschap. Op de tentoonstelling over energie kan men op een kinderfietsje het eigen energieverbruik meten. Na één uur flink trappen, zou ik zoveel calorieën hebben verbruikt, dat ik volgens de tabel toe ben aan 1 glas karnemelk. Via de natuurkundige instrumenten, komt de bezoeker bij de tastbare vruchten van de vooruitgang. Een fraaie verzameling strijkijzers, stofzuigers, grammofoons, een TV en een jukebox. Maar de volgende afdehng, over 'De kloof tussen arm en rijk', maakt hem er snel van bewust dat de welvaart niet voor iedereen bereikbaar is. De volkenkundig medewerkers van het Museon hebben niet gekozen voor het soort inheemse voorwerpen dat toeristen zo authentiek vinden, maar voor een kroepoekvat dat van lege blikken grapefruitsap is gemaakt, en een stoof van nummerbordplaten. Verderop zien we een kapster uit Kameroen, wier jurk niet is verfraaid is met exotische motieven, maar de met beeltenis van de president van haar land. Aan het slot van het verhaal aandacht voor het levensbeschouwelijke. Want: "Allemaal denken we weleens na over leven en dood". In een vitrine met houten beelden, staat Christus broederlijk tussen zijn collega's. De tekst besluit: "Maar godsdiensten kunnen mensen mensen ook brengen tot discriminatie, wreedheid, vervolging en oorlog." Iets vrolijker had wel gekund. En dat geldt eigenlijk voor het hele verhaal. De boodschap ligt er duimendik bovenop. Het Museon is belerender dan het schoolmuseum ooit was. Aan het Museon zal het niet liggen, als de bezoeker na afloop nog steeds weinig respect heeft voor potvissen en Belgische dames. Slechts één ding blijft onduidelijk: die scheve 0. Navraag leert dat de vormgever van het logo dit bedacht heeft, om de attentiewaarde van het woord te verhogen. Zodat je, nadat je al je vooruitgangsoptimisme had verloren, toch nog even denkt: Wat ze aOemaal niet kunnen tegenwoordig! D Het Museon, Stadhouderslaan 41. Geopend: dinsdag tot en met vrijdag 10 tot 17 uur, zaterdag en zondag van 12 tot 17 uur. Toegangsprijs f 3,-, kinderen en 65-pIussers f 2,50 (comikaartje f 4,- of 3,50).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen