VU Magazine 1990 - pagina 405

niet helemaal geslaagd, toch kwam een prettig leesbaar rapport tot stand dat heel bruikbaar is voor een beginnend miheumanager. Het toont in simpele bewoordingen aan dat een bedrijf op den duur alleen maar baat heeft bij milieuzorg en dat veel maatregelen, die eerst extra investeringen vergen, uiteindelijk kostenneutraal zijn. Uit de portretten van de zeven bedrijven blijkt herhaaldelijk dat miheuvriendelijke produktie vaak hand in hand gaat met kwaliteitszorg. En om het nog rooskleuriger te maken: een van de directeuren zegt dat de onderlinge contacten in het bedrijf aanmerkelijk zijn verbeterd, want "er wordt weer eens vanuit een ander gezichtspunt over het werk gepraat." Van der Woerd onderstreept van harte dat schoon ondernemen niet duur hoeft te zijn. "Als iedereen gemotiveerd is, wordt miheubeleid iets doodgewoons. De extra handelingen die het vergt, moeten op den duur in de marge van ieders activiteiten terecht komen. Om maar iets te noemen: je loopt tóch naar de pruUebak, dus waarom gooi je dat papier dan niet meteen in de papierbak? De aandacht mag natuurlijk niet verslappen, maar dat geldt ook voor kwahteitszorg. En je kunt tegenwoordig toch niemand meer rotzooi verkopen?"

A

ls scheepswerf Vooruit in Zaandam een drukke tijd voor de boeg heeft, worden de buurtbewoners gewaarschuwd voor nachtelijk lawaai. Dat voorkomt klachten. Zo eenvoudig komt helaas bijna niemand meer van zijn miüeuproblemen af. De komende jaren moeten veel bedrijven streven al dan niet uit angst voor boetes naar schonere produktiemethoden. Volgens schattingen kan de aarde slechts overleven als tachtig tot negentig procent van alle vervuiling wordt teruggedrongen. CFK's, onder meer te vinden in spuitbussen, zijn nu verboden en zo moeten nog heel veel stoffen volgen. Van der Woerd: "Als het goed is, kan zo'n tachtig procent van de grondstoffen, na verwerkt te zijn in produkten, hergebruikt worden. En wat is dan echt goede groene marketing? Dat de bedrijven duidelijk aan de consument vertellen waar produkten voor hergebruik heen moeten."D VU-MAGAZINE—NOVEMBER 1990

T

uchit is weer in. Disciplina vitae scipio staat gebeiteld in de gevel van hel hoofdstedelijke Barlaeus Gymnasium. Niet discipline is echter de staf des levens. Disciplina betekent, zoals we uit het woord discipel kunnen opmaken, niettucht maar leer of kennis. Het begrip ontwikkelde zich pas in de zestiende eeuw tot "gehoudenheid aan de leer", met name in kerkelijke kring. In academicis betekent het altijd nog "sector van de wetenschap". Een duik in de etymologie leert dat tucht (synoniem van tocht) dezelfde stam heeft als het latijnse ducefe (voeren) en dicere (zeggen). Dit staat weer dicht bij discere (leren), "Gemoedsbeschaving" is een van de betekenissen. Dat klinkt goed. Toch staat tucht niet hoog in aanzien. Getuchtigd worden, of vooreen tuchtcollege verschijnen is ook niet zo leuk. Vooral als het gaat om een formele discipline, zoals die in een leger moet heersen wil er ordelijk gevochten kunnen worden, Befehlis dan Befehl, het "ja, maar ik dacht..." van de onafhankelijke geest wordt niet op prijs gesteld. Tegenover tucht staat, volgens onze ministerpresident, "verfloddering". De samenleving zou de verfloddering ingaan. Hij pleitte onlangs voor strengere straffen, In het verkeer, in de sociale verzekering, in de belastingen, overal lapt men de normen aan zijn laars. Het gevoel van gebondenheid aan geleerde normen, de discipline, is

foetsie. We leven in een "Ik-tijdperk", "doe maar" is de norm, je houden aan regels die de samenleving en anderen ten goede komen is aanstellerij. De journalist Herman Vuijsje, die in 1977 bekendheid kreeg met zijn schotschrift tegen de "Nieuwe vrijgestelden" (welzijnswerkers en andere doctorandussen diezelfde problemen ontdekken die zij vervolgens op kosten van het gemeen gaan verhelpen), schreef een zeer leesbare "Lof der dwang" (Anthos, 1989). Deze tirade tegen de wijze waarop de openbare straat is prijsgegeven aan fietsendieven, junks, snelheidsmaniakken, zwartrijders, co UJ

CD cc

ons iepeitje!!!" Het kwam terug. Bij mevrouw Tofani viel niet te flodderen. Zij kweekte blijkbaar gemeenschapszin aan, bevorderde burgermoed, deed niet mee aan het gedoogdenken. Waarom is tolerantie voor afwijkend gedrag -een verworvenheid van de jaren zestig - bij ons omgeslagen in onverschilligheid voor elkaar en voor wat van ons samen is? Is het de anonimiteit van de slachtoffers van tuchteloos gedrag (niet: ontuchtig gedrag, hoewel dat ook niet mag), en het feit dat de overheid meestal wordt aangeduid als "ze" in plaats van "we", zoals in een democratie betaamt? Een vorig ge-

Truus Tofani

CC

hondepoepers, vervuilers, inbrekers, foutparkeerders, zakkenrollers, decibelmakers, muurbekladders en ander tuig droeg de auteur op aan Truus Tofani, eigenares van een ijssalon nabij de Nieuwmarkt in Mokum, d i e zo bericht De Volkskrant-op 29 september j.l. afscheid nam. Zij wist de solidariteit van haar clientèle zozeer te winnen, dat-toen een junk een lepeltje meenam, ongetwijfeld om er mee te chinezen het terras ais één man overeind kwam, en schreeuwde: "Terug

slacht van confessionelen, sociaal-democraten en liberalen geloofde heilig dat volksontwikkeling het antwoord was-kennis is immers de staf des levens. De rede brengt ons echter blijkbaar niet tot redelijk gedrag. En waarden uitdragen geldt als maf. Dat leidt tot een lof der dwang-we conditioneren de mens tot "normconform" volgens de leer van Pavlov en Skinner. Zo heeft ons vooruitgangsgeloof opnieuw een deuk gekregen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen