VU Magazine 1993 - pagina 51

INGEZONDEN

In het artikel "Milieucrisis of massahysterie" heb ik bezwaar tegen de suggestie die ervan uitgaat in de trant van 'Maak j e maar niet te veel zorgen over het milieu, want het gaat eigenlijk maar om een puur academische discussie. De deskundigen zijn het immers nog lang niet eens!' Die suggestie ontstaat doordat de meningen van mensen tegenover elkaar gezet worden zonder dat de schrijver de moeite neemt zelf logisch na te denken of de deskundigheid van de geciteerde personen te verifiëren. Een lezer kan soms wèl en soms niet logisch nadenken, maar meestal heeft hij er geen tijd voor of heeft hij er geen zin in. Dat maakt hem gevoehg voor suggestie en verplicht een journalist tot correctheid en duidelijkheid. Ik vind het jammer, dat ik deze kritiek moet uiten, omdat er wel degeHjk een belangrijk politiek probleem wordt aangesneden. Dat probleem ontstaat doordat het milieu als één geheel gezien wordt. In werkeHjkheid zijn er grote verschillen in de ernst van de aantasting van milieuelementen. Er wordt veel energie en geld verspild aan minieme afwijkingen van de ideale situatie voor bepaalde verontreinigers van het miHeu en dat is zonde. Er is een tweede categorie van problemen, die terecht wordt aangepakt hetgeen ook verbetering tengevolge heeft. O v e rigens is het onzin dat in de Rijn de zalm weer terug is. Af en toe wordt er een afstammeling gevangen van één van de vele uitgezette jonkies. De zalm zal alleen écht terugkomen als we dijken gaan doorsteken en de kanaliseringen ongedaan maken, die de vissoort van zijn paaigronden beroofd hebben. Naast de problemen waarover men zich ten onrechte ongerust maakt en de problemen die met geleideHjk succes worden aangepakt zijn er ten derde grootschalige problemen van lokale en mondiale aard. Van de laatste noem ik het verdwijnen van het zogenaamde tropische regenwoud (ruim de helft is inmiddels gekapt, een werkehjk rampzahge ont-

wikkeling!) op de details waarop ik hier niet in zal gaan. Verder de versterking van het broeikas-effect door gassen in de atmosfeer, voornamelijk kooldioxyde, die er door menseHjke activiteiten in worden gebracht. En tenslotte de onmiskenbare aantasting van de ozonlaag, die wel degelijk voor een groot deel te wijten is aan de cfk's, zulks in tegenstelling tot de dilettantenmening van Karel Beekman.

MILIEUCRISIS OF AAASSAHYSTERIE? Er bestaat geen enkele twijfel aan dat de stijging van het kooldioxydegehalte in de atmosfeer het natuurHjke broeikas-effect versterkt. Dat werd reeds honderd jaar geleden voorspeld door de geniale Zweedse chemicus Arrhenius, die met een ruwe berekening al op een grootteorde uitkwam van enkele graden stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde. Het probleem is dat we niet precies weten hoe groot het aantal graden precies zal zijn. Over een temperatuurstijging door kooldioxyde zijn alle wetenschappers het eens. De discussie gaat niet over de vraag of het effect bestaat, maar of

het zo groot zal zijn dat het desastreus genoemd mag worden en of de thans reeds gemeten temperatuurstijging (en ook de toegenomen frequentie van hevige stormen, waar de verzekeringsmaatschappijen reeds de consequenties uit beginnen te trekken!) aan het broeikas-effect moet worden toegeschreven. De mate van waarschijnlijkheid dat dat zo is wordt wel steeds groter. Strict fdosofisch gezien kan een wetenschappehjke theorie nimmer met honderd procent waarschijnlijkheid worden bewezen. O o k al kloppen duizend waarnemingen met de theorie, in principe kan waarneming nummer 1001 er strijdig mee zijn. Wat wel voor honderd procent zeker is, is het feit dat door menselijke activiteiten het klimaat van de gehele wereld ingrijpend kan worden gewijzigd en dat alleen al is een gegeven dat zou moeten leiden tot revolutionaire veranderingen in de manier van leven. Helaas wordt de manier van leven nauwelijks beïnvloed door traditionele overwegingen. Er bestaat een milieupsychose (dat woord gebruik ik in dit verband liever dan 'hysterie'), die de aanpak van de echte problemen in de weg kan staan. Dat verschijnsel zou op zichzelf een artikel waard zijn. N u dat sociaal-psychologische verschijnsel in het artikel gemengd is met milieuproblematiek zelf, is een nogal warrig verhaal ontstaan, dat de boodschap Hjkt uit te dragen, dat er niet al te veel reden is voor b e zorgdheid. Ik denk daarbij ook aan een volstrekt onjuiste en ridiculiserende opmerking als: "Vertwijfeld zoeken medici naar menseHjke milieuslachtoffers, ze moeten er toch zijn, maar waar" Er zijn bovendien voldoende genuanceerd denkende deskundigen, zodat het niet nodig is er een half-wit als Karel Beekman bij te halen en uit te spelen tegen mensen die er verstand van hebben.

Dr. Joh. Blok Badhoevedorp

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen