VU Magazine 1993 - pagina 474

ziekten deden zich niet vaker voor dan in de voorafgaande jaren. Dat veranderde - zij het kortstondig vlak na de Tweede Wereldoorlog: er was sprake van een felle syfilis-epidemie. "De oorlog heeft op gewelddadige wijze sluimerende sexueele instincten wakker gemaakt en op drift geslagen", zo verwoordde een geslachtsziektenbestrijder het heersende gevoel. "Als een roekeloze ijsbreker scheurde hij door het ijsvlak van onze sexueele moraal heen en nu kreunen de dijken onder het kruiend ys-" Vooral het promiscue meisje wordt een voorwerp van innige zorg - en dat is opvallend, want uit enquêtes uit die tijd bleek dat jongens aanmerkelijk meer geneigd waren tot promiscuïteit. Meisjes werden kennelijk nog steeds beschouwd als hoedsters van de goede zeden, concludeert Mooij. Ze houdt het erop dat de beroering over het promiscue meisje het gevolg is van "omstandigheden" die zich er "buitengewoon goed voor leenden om al langer le-

vende morele verontrusting tot uitdrukking te brengen."

Condooms De laatste keer dat de strijd tussen de seksen op het gebied van de geslachtsziekten werd uitgevochten, was volgens Mooij toen het rumoer over de ziekte herpes genitalis uitbrak, aan het begin van de jaren tachtig. Dat rumoer v/as veel groter dan de ernst van de ziekte zou hebben gerechtvaardigd, stelt Mooij. Onderzoekers hebben de oorzaak daarvan gezocht in pogingen die her en der gedaan werden om de traditionele seksuele moraal te herstellen. Mooij gelooft dat het anders zat. Het personage van de herpes-patiënt - en als verteller wijst Mooij nu onder meer de media aan - is jong, woont in de stad, is goed opgeleid en redelijk bemiddeld en kent de voordelen van een vrije seksuele moraal. Mooij laat in het midden of dit personage realistisch is, maar stelt wel dat de angst voor herpes vooral

onder de zo omschreven groep insloeg. Aan wrijvingen tussen mannen en vrouwen, veroorzaakt door de nieuwe seksuele moraal, kon dankzij herpes lucht gegeven worden. "Ik ga niet meer met onbekenden naar bed", stond er in grote letters boven krantenreportages over de gevolgen van de ziekte. Aids heeft zulke reacties tot nu toe nog niet opgeroepen. Maar, zegt Mooij, "als aids zich ontwikkelt tot een hetero-ziekte zou de strijd tussen de seksen best opnieuw kunnen oplaaien op het terrein van de geslachtsziekten. Er is stof genoeg voor conflicten. Denk maar aan het gebruik van condooms. Mannen hebben er een hekel aan, vrouwen zijn vaak niet in de positie om het af te dwingen. Dat is alvast één potentieel conflict."

Gasten ERIC-JAN TUININGA Van de 125 miljoen vluchtelingen die de wereld nu telt, zoeken er elke week ruim duizend asiel in Nederland. Elke week weer duizend migranten die met een opgejaagd gevoel bij ons aankloppen met hooguit een koffer vol hoop in de hand. En zoals in onze verzorgingsstaat gebruikelijk is, delegeren we dat probleem maar al te graag aan onze overheden. Maar de stroom vluchtelingen zwelt aan en intussen zitten alle 52 opvangcentra boordevol. Sinds de zomer komt de ene na de andere dramatische oproep aan gemeentes om toch meer ruimte en woningen beschikbaar te stellen. Maar niemand zit hierom te springen, gemeentes hebben problemen genoeg en burgers willen hun privacy graag bewaren. Immers, "een vreemdeling aan tafel noden" is toch iets uit de oude doos? Privatisering en individualisering maken dat we er niet meer aan gewend zijn om onze huizen en buurten open te stellen voor gasten van verre. In de politiek hanteert men daarbij de meest merkwaardige argu-

menten - Nederland zou vol zijn of "we hebben al zoveel andere sociale spanningen rondom allochtonen". Is het niet eens tijd om te erkennen dat onze spreekwoordelijke Hollandse gastvrijheid een mythe is? Wie interesseert zich nog echt voor het verschil tussen een asielzoeker en een gedoogde vluchteling? Of, wat weten we buiten de Bijlmer van de problemen rond illegalen? Bij de herdenking van de Bijlmerramp noemde de Amsterdamse burgemeester Ed Van Thijn de vluchtelingenproblematiek "een van de belangrijkste van de komende jaren (....) we hebben nog geen flauw benul van wat we op dit gebied tegemoet gaan". Intussen weet menige gemeentebestuurder wel beter, als gevolg van de klemmende verzoeken uit Den Haag om huizen en opvangcentra. Maar ook aan ons als burgers wordt gevraagd om mee te denken, en meer te doen dan alweer een gironummer te gedenken met een paar tientjes. Gelukkig is er een uiterst professionele

Vereniging Vluchtelingenwerk Nederland (VWN) die overal werkgroepen met vrijwilligers coördineert. In ons dorp is het gelukt om vanuit de basis te werken: om de tafel zitten nu serviceclubs (Rotary en Lion's), Kerken, vrouwenraad en vrijwilligers-organisaties. In plaats van afwachten tot de gemeente vanuit Den Haag een verplichting krijgt opgelegd, gaan we zelf proberen de opvang te regelen. Zou het lukken om mensen te motiveren hun afgrijzen van de oorlogen in Somalië en Bosnië om te zetten in daadwerkelijke opvang van slachtoffers? Je botst al gauw op de beslotenheid van onze heilige huisjes-gezelligheid? Goed, maar dan alleen in eigen knng graag! Onze buurthuizen en wijkraden lijken vooral ingesteld op barbecues, bingo en bestemmingsplannen en niet op solidariteit. We gaan het toch proberen. Misschien lukt het met moderne organisatiemethodes en met het prima dorpsnetwerk om het oeroude gast-aan-tafel-ideaal nieuw leven in te blazen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen