VU Magazine 1993 - pagina 136

T

en eerste

H m

Zo maar een zondagmiddag, begin maart. Dan gebeurt waar iedereen in Amsterdam-Noord heimelijk bang voor is. Iemand roept: "De A K Z O brandt!" Ik zie roetzwarte rookwolken b o ven de chemische fabriek en ren naar de auto. Met gierende banden scheur ik weg en leg de anderhalve kilometer die ons huis van de brandhaard verwijderd is afin minder dan geen tijd. Ik rijd het parkeerterrein op; verboden gebied, ik weet het. Je bent gek! Ga terug!, roept m'n verstandiger ik. Maar ik moet weten wat er brandt, wat er eventueel aan giftigheid kan vrijkomen. De plaats van de brand stelt me in eerste instantie gerust: een laboratorium slechts, goddank geen produktie- of opslagloods. En gelukkig houdt de wind de vlammen voorlopig nog "weg van de er pal voor gelegen tanks met explosieve stoffen waarbij blijkens de vele borden roken en open vuur ten strengste zijn verboden. Pas dan zijn er de sirenes van brandweerwagens die het bedrijfsterrein opdraaien, terwijl ik door een toegesnelde portier op barse toon wordt weggejaagd. "Niets aan de hand!" En: "Opgesodemieterd!", roept hij terwijl de angst in zijn ogen staat te lezen. Korte tijd later is de brand al onder controle. Amsterdam-Noord komt - niet voor het eerst en "waarschijnlijk ook niet voor het laatst - met de schrik vrij. En A K Z O kan de draad van arrogante terughoudendheid in de pubHeke informatievoorziening gewoon weer opnemen. Een bijna-ramp - niet meer dan dat - die weliswaar miljoenen guldens schade veroorzaakt, maar de volgende morgen door de krant in een tienregelig stukje wordt afgedaan. O p de achterpagina van diezelfde krant staat die maandagochtend voor het eerst de advertentie van het ministerie van Binnenlandse Zaken, waarin het volk krijgt uitgelegd hoe te handelen bij rampen. Toeval natuurlijk, net als het feit dat juist die dag de post Mark Traa's artikel over risico-analyse (elders in dit nummer) brengt.

2

GertJ. Peelen

u Stappenteller In 19NU, een glossy magazine dat de Stichting Public Relations Land- en Tuinbouw uitgeeft, lezen we deze maand over "Welzijnszorg in de moderne veehouderij". Een koe wordt vanaf nu als een individu beschouwd zodat op de persoonlijke behoeften van ieder beest kan worden ingespeeld, schrijft het blad. Het apparaat dat deze speciale zorg mogelijk maakt is de pedometer; de stappenteller. Elke koe krijgt zo'n ding, dat eruit ziet als een groot, vierkant horloge, om haar poot gebonden. De pedometer registreert het aantal stappen dat de koe aflegt in de wei of de stal en zendt dat gegeven naar een computer. De computer

houdt ook bij hoeveel melk de koe geeft en hoe het staat met de elektrische geleidbaarheid van de melk, een gegeven aan de hand waarvan de computer iets kan zeggen over de hoeveelheid mineralen in de melk. Is de koe lui en geven haar uiers weinig melk met een hoge geleidbaarheid, dan verdient zij extra zorg en aandacht. Er kan een uierontsteking op handen zijn, die de boer kan voorkomen door de uiers zeer zorgvuldig leeg te melken. Wandelt zij kwiek door de wei, geeft zij veel melk met de juiste hoeveelheid mineralen dan zit het goed met de

T G koe. Ook wanneer de koe echt heel fanatiek aan het stappen is, kan uit dat gegeven een conclusie worden getrokken. Als ze ineens dnehonderd stappen per uur maakt, terwijl vijftig haar normale bewegingspatroon is, kan zij tochtig zijn. Uiteraard kan de boer dan maatregelen nemen: de koe laten dekken. Dat moet jaarlijks gebeuren, want een koe die niet kalft geeft geen melk. Dankzij de informatie die de pedometer hem verschaft kan de boer "'s avonds even de stal in lopen om de buitenbeentjes op te zoeken en ze wat persoonlijke zorg te geven," schetst 19NU de mogelijkheden van de nieuwste techniek. (RB)

Autonomie "Cultuurverschillen valkuil voor psychiaters" kopt Cicero, het blad van het Academisch Ziekenhuis Leiden. In een verslag van een symposium over migranten in de psychiatrie lezen we een aantal voorbeelden van blunders die psychiaters maken wanneer ze weinig kennis hebben van andere culturen. Een Hindoestaanse man kreeg de diagnose 'geheugenstoornis' omdat hij de precieze data waarop hij getrouwd en gescheiden was, niet kon reproduceren. Later bleek dat zijn geheugen prima was. Voor een Hindoestaan is het niet vanzelfsprekend om die data exact in te prenten. Een ander voorbeeld waaruit blijkt dat kennis van andere culturen nuttig is, is dat van een jonge Marokkaanse, die moest kiezen tussen verschillende behandelingen. De psychiater die vanuit zijn 'Westerse blik' nadruk legde op de autonomie van de patiënte, besefte te weinig dat in de Marokkaanse cultuur dat soort beslissingen samen met de familie worden geno-

v u MAGAZINE APRIL 1993

•ai^ll

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen