VU Magazine 1994 - pagina 11

NGEZONDEN Pirn Fortuyn Die Pim... Zo druk in de weer met het verlichten der mensheid dat hij bereid is daarvoor heel wat schepen achter zich te verbranden. Dat is op zich aandoenlijk, als hij maar niet vervolgens de hele wereld behalve zichzelf daarvan de schuld geeft, en als hij bij zijn barokke impressies tenminste de feiten nog een beetje in het oog houdt. Neem nu de passage in het interview met vu-Magazine (november 1993) waarin ik ten tonele word gevoerd: als Pim zo omspringt met elke bekende uit heden en verleden, dan is het geen wonder dat zijn omgeving verdacht veel op een woestijn gaat lijken! Vooral de passage waarin hij spreekt over de aantrekkingskracht van socialisme en communisme op de studentenbeweging is onthullend wat betreft de blinde vlekken van Pim. Het dédain waarmee hij spreekt over losgeslagen gereformeerde jongens uit plattelandsbolwerken en zijn eigen liberaal katholiek milieu daar (op een voetstuk!) tegenover stelt, spreekt boekdelen... over Pim. En v/anneer hij die passage afrondt met "... O p mij hebben dat soort bewegingen nooit enige vat gehad", dan is de aanduiding 'blinde vlek' al een understatement geworden. Kort en goed, voorzover ik kan nagaan hebben zo'n beetje alle bewegingen wel vat op Pim gehad! Als het ging om zijn idealen, eerst het burgemeesterschap en later de auto met chauffeur, dan bewoog Pim heel wat af. De studentenbeweging, in Groningen eerst een beetje ruiken bij de CPN, vervolgens de PvdA, een tijdje dwepen met Lubbers, tot die hem kennelijk ook weer wat had aangedaan, en nu dan zo'n beetje het liberalisme, al weet je nooit zeker of dat niet een mooi woord is voor alléén-staan. Want dat heeft de tomeloze veldtocht van Pim per saldo opgeleverd. Wat mijzelf betreft: bij de betreffende opening van het academisch jaar had ik niet een Indiase kaftan aan, maar een Tunesische boernoes; dat heeft mij géén schorsing opgeleverd (ik ben vermanend toegesproken

met een paar vrienden, niet vanwege de boernoes, maar omdat we een paar lelijke dingen hadden geroepen).^ Het "jaren later" waarover hij spreekt was bij twee gelegenheden: bij zijn afscheid van de Groningse Universiteit, waar hij met veel bombarie vertrok (laat dat maar aan Pim over!) in 1988 (toen de CPN dus al uit de Tweede Kamer verdwenen was) en vervolgens twee jaar later bij een bijeenkomst van Groen Links, waarin de CPN was opgegaan. Hoe hij mij kan zijn tegengekomen als "zo'n typische CPN-functionaris" terwijl bij die gelegenheden het voortbestaan van de CPN als zelfstandige politieke partij al op zijn einde liep, is mij een raadsel; een wonder wellicht? Toch was ik nog even ontroerd, toen Pim zei: "Marius Ernsting was een leuke, levendige, dwarse knul". Ziet U, ik heb namelijk nooit een opa gekend. En opeens was hij daar: in vu-Magazine! Die Pim... Marius Ernsting Amsterdam

Klaagcultuur Het essay over de anatomie van de klaagcultuur (vu-Magazine november 1993) heeft me onaangenaam getroffen: - De foto die bij dit artikel geplaatst werd geeft, naast de vermoedelijk beoogde woordassociatie 'klaagmuur/klagen', ook aanleiding tot een andere associatie, namelijk biddende joden worden geassocieerd met zelfbeklag en mateloos klagen. In het artikel wordt uitgelegd hoe verwerpelijk dit gedrag is. - In het artikel gaat het met over de klaagmuur en de betekenis ervan voor joden over de hele wereld. Een foto van deze plaats van gebed wordt misbruikt om een artikel over de autonomie van de klaagcultuur te illustreren. - De auteur volgt met instemming het boek van Robert Hughes en voorziet het van voorbeelden uit de Nederlandse samenleving: mensen klagen teveel, slachtoffers voorzien

zich van de nodige aandacht door te klagen, verslapt de aandacht dan wordt het klagen luider. Leed wordt gebanaliseerd door al dat geklaag. Echte slachtoffers houden zich in; als voorbeeld wordt Primo Levi genoemd (hij pleegde zelfmoord). Ieder mens die met lijdende mensen of slachtoffers geconfronteerd wordt en omgaat, zal op veel gedetailleerdere wijze dan in het artikel gebeurt, kunnen vertellen hoe complex deze materie is. Mensen die door welke oorzaak ook slachtoffer worden of in moeilijkheden komen, zijn niet heilig of edel. Ze vertonen dezelfde eigenschappen en karaktertrekken als alle andere menselijke wezens. De wijze waarop individuen en groepen reageren op aangedaan leed, is vaak heel verschillend en dat maakt het een wat ingewikkelder zaak dan in het essay gesuggereerd wordt. De suggestie als zou iemand die leed is overkomen geen oog meer hebben voor andermans leed, is in zijn algemeenheid absoluut onjuist. Dat kunnen veel hulpverleners bevestigen. Misschien moeten we eerder denken aan mensen die niets overkomen is en die dat zo willen houden. Zij kunnen de klagers monddood maken door te zeggen dat ze begrip moeten hebben voor anderen. Het probleem wordt dan verlegd naar de oude klagers en de nieuwe slachtoffers beiden. Diegenen die het goed maken, kunnen dan toekijken. Gezien het huidige politieke klimaat lijkt me dit een bedenkelijke zaak. Het spijt me te moeten constateren dat een zo belangrijke problematiek door u zo onzorgvuldig en op een voor meer dan één uitleg vatbare wijze aan de orde wordt gesteld. Ik neem aan dat de schrijver niet met opzet uithaalt naar Indische kampslachtoffers, homoseksuelen en anderen om een goedkoop effect te behalen. Toch had ik van uw blad een kritischer opstelling verwacht. Mieke Heuzeveldt Amsterdam

v u MAGAZINE JANUARI 1994

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen