VU Magazine 1994 - pagina 376

Een rashondententoonstelling in de RAI, vijfjaar geleden. In de kleedkamer maakt een deelnemer zich op voor een kritische keuring.

De kat op de foto gaapt. "Dit is Elvis. Hij gaat vermoeid gapen als je een foto van hem wilt maken. Maar ja, je zou ook wel gaan gapen als je elke dag alles mag doen waar je zm in hebt, een plaats in bed hebt veroverd en het lekkerste eten krijgt." De tekst bij de foto is van Aletta uit Alkmaar. Ze stuurde een lezersbrief naar de redactie van 'Hart voor Dieren' - naar eigen zeggen "het enige tijdschrift voor de echte dierenliefhebber". Op twee pagina's vol fotootjes op postzegelformaat betuigen de eigenaars van Snoopy, Lotty, Fifi, Benji en vele, vele andere hun onvoorwaardelijke liefde voor hun huisdier. Sterker nog: soms wordt zelfs het beest opgevoerd als briefschrijver. De zo pas ingeslapen Rakker uit Tilburg schrijft een briefje vanuit de hondehemel, waarin hij zijn baasjes bedankt voor het goede leven dat hij heeft mogen ontvangen. Sinds ruim een halfjaar hebben we zelf een hondje in huis. Max is een Maltezer en heet eigenlijk Max II, want Max I hadden we nog geen week in huis of hij stierf aan een darminfectie. De nieuwe Max is kerngezond (afkloppen maar) en het is duidelijk dat we ons niet hebben laten ontmoedigen door het trieste einde van zijn voorganger. De innerlijke drang een beest m huis te nemen was groot en net als miljoenen landgenoten zijn we daaraan voluit bezweken. Max bezorgt ons geregeld handen vol werk en heeft kostbare sessies bij de dierenarts achter de rug, maar in zijn aandoenlijke onwetendheid levert hij meer dan voldoende immateriële compensatie. Net als vrijwel alle populaire gezelschapsdieren is Max bijna een mens. We weten dat zijn hersenpan niet groter is dan een mandarijntje, maar dat weerhoudt ons er niet van omstandige monologen tegen het beest af te steken. Hij is min of meer aanvaard als volwaardig gezinslid. En zo is het in vele huishoudens. De vermenselijking en commercialisering van huisdieren - katten en honden in het bijzonder - heeft absurde proporties aangenomen. Een doodzieke hond wordt tegenwoordig niet afgemaakt, maar geëuthanasieerd. We trekken het beest een wolgevoerd jasje aan, zetten hem tijdens het WK voetbal een oranje petje op en sturen hem naar de fysiotherapeut of de homeopaat. In Japan bestaat een h o tel voor katten, in België een luxe kledingboetiek voor huisdieren en in Italië floreert een katten- en hondentandarts. Ook in ons land hebben we een universitaire kliniek en speciale crematoria en begraafplaatsen voor gezelschapsdieren, maar daar kijken we niet eens meer van op.

j^mÊÊÊ^ÊmÊia^ Kattebakvulling

22 yU MAGAZINE ",<TOBER 1994

De getallen ondersteunen de kennelijk aanzwellende populariteit van het huisdier. In 1988 telde Nederland zo'n vijftien miljoen gezelschapsdieren (van hond tot postduif); twee jaar later waren het er al 16,6 miljoen. De laatste cijfers geven aan dat er nu circa anderhalf miljoen honden en twee miljoen katten in ons land rondlopen. In 1990 gaven we bijna anderhalf miljard gulden uit aan huisdieren - duizend gulden per Nederlander. Het grootste deel kwam voor rekening van het dagelijks voedsel (830 miljoen gulden), maar ook aan huisdiersnacks (dertig miljoen) en kattebakvulling (tachtig miljoen) gaven we bedragen uit die de opbrengst van een inzamelingsactie voor hongerend Afrika ruimschoots overtreffen. Waarmee maar gezegd is dat de liefde voor onze huisdieren bijna verstikkende vormen aanneemt. Toen enkele jaren geleden een fokverbod voor pitbullterriërs door de

Tweede Kamer werd behandeld, demonstreerden pitbuUeigenaars op het Binnenhof. "Dit is erger dan de holocaust", stond te lezen op een affiche. De verontwaardiging bij de omstanders over die boude tekst was groot en oprecht, maar de verontwaardiging van de pitbullbaasjes over het fokverbod ook. H o e kunnen mensen zich zo sterk hechten aan een dier? O m te beginnen een onderscheid. Koeien en lama's zijn ook huisdieren, maar vallen niet in de categorie gezelschapsdieren. Goudhamsters, cavia's en honden wel. Zij mogen in huis komen, krijgen een eigennaam en hoeven er onder normale omstandigheden niet voor te vrezen ooit nog te v/orden opgegeten - noch door andere dieren, noch door het baasje. Misschien zijn de mens en zijn gezelschapsdier wel de enige levende wezens op aarde zonder natuurlijke vijand. De tijd dat deze 'in-huisdieren' een onmiskenbaar economisch of praktisch nut hadden voor de mens, is voorbij. Honden ontfermen zich niet langer over het afval van onze nederzettingen, zoals in de prehistorie wel gebeurde. Sterker nog: tegenwoordig vormen blikjes honde- en kattevoer zelf een fiks bestanddeel van de afvalproduktie van een gezin. O p enkele uitzonderingen na (zoals de waakhond en de blinde-geleidehond) is er sprake van een relatie die van de zijde van het individuele huisdier een bijzonder lage investering vergt: bij het baasje zijn is voldoende. Zelfs in vroeger tijden en in 'primitievere' samenlevingen werd niet altijd verlangd dat het huisdier iets deed voor de kost. Toen de eerste Europeanen voet aan land zetten in Zuid-Amerika, stelden ze tot hun verbazing vast dat er huisdieren werden gehouden die uitsluitend tot vermaak van hun eigenaars dienden. Er werd geen tegenprestatie

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen