VU Magazine 1997 - pagina 269

Gezien vanaf boerderij Meerzicht ziet het Amsterdamse Bos er schitterend uit. Ik laat de blik gaan over het daar aanwezige uitgestrekte veld en word geïmponeerd door de ruige begroeiing met donkerrode, paarse, gele, en groene kleuren. Ik kan mijn ogen er nauwelijks van af houden en meen iedere keer weer andere kleurschakeringen te ontwaren. Op elk gedeelte van het veld domineert

Cultuurbos één bepaalde kleur, maar het is nooit een alleenheerschappij, voortdurend laten ook andere kleursoorten hun aanwezigheid gelden. Het is een mozaïek waarin eindeloos veel patronen in te ontdekken vallen. En aan het einde van het mozaïek staat een rij bomen die naar het midden toe steeds hoger wordt, alsof ze tezamen een triomfboog vormen,hulde voor dit stukje natuur. Het Amsterdamse Bos is óók natuur,

lees ik een poosje later wanneer ik in het bosmuseum rondwandel. Het staat er bijna verontschuldigend, alsof het nodig is om dat terloops te onderstrepen, omdat men het anders zou vergeten; alsof niemand ooit zou kunnen bedenken dat een bos iets met natuur van doen heeft. Maar het moet gezegd: als er één bos is waarbij je niet direct aan natuur denkt, is dat het Amsterdamse Bos. Dat komt uiteraard door de ontstaansgeschiedenis: een werklozenproject ten tijde van de economische crisis in de jaren dertig. Het is een uit de grond gestampt bos, goed gepland, dat voorziet in een maatschappelijke behoefte aan ontspanning. Daar heeft nooit iets natuurlijks aan gezeten. Het Amsterdamse Bos is een cultuurbos bij uitstek. Het bos is evenwel een metamorfose aan het ondergaan: van cultuurbos naar natuurbos. De scheiding loopt nu bij de bosbaan. Aan de Amstelveense kant van de bosbaan kost het

in

metamorfose

inderdaad moeite om je te realiseren dat je in de natuur vertoeft. Het bos is hier een goed onderhouden park, met kort gemaaid gras en speelvijvertjes voor de kinderen. Aan de andere kant van de bosbaan is het gras duidelijk niet gemaaid, zijn er geen vijvertjes maar poelen. Dit is onmiskenbaar natuur. Deze 'echte' natuur vormt nu nog slechts een kleine minderheid binnen het bos, maar de verhoudingen zijn aan het verschuiven. De 'natuurlijke' natuur is aan een opmars bezig. Ik loop een minuscuul natuurgebiedje in het bos binnen en kijk naar de half dichtgegroeide slootjes. Dat is misschien het grootste verschil met hoe het elders is in het bos, waar een scherpe begrenzing tussen de wal en het water bestaat. Zo'n begrenzing is nadelig voor de dieren, die kunnen niet vanuit het water op de kant klauteren, ze hebben een overgangsgebied nodig. Dat overgangsgebied is nu door mensenhand gecreëerd, maar het gaat om een delicaat evenwicht; de slootjes mogen ook niet helemaal dichtgroeien. Zo houden mens en natuur elkaar voortdurend bezig, staat er, met een aardig gevoel voor ironie, op een van de borden voor het natuurgebied. Een stukje verderop loop ik langs een poel waar zeer grote vissen met elkaar tikkertje spelen. Veel omstanders staan er gefascineerd naar te kijken. Wat voor vissen zijn het eigenlijk? Karpers? Niemand die het zeker weet. Ze komen steeds een stukje boven het wateroppervlak uit, plenzen en kletteren even stevig tegen elkaar aan en duiken weer onder. Af en toe wordt het gespetter overstemd door opstijgende vliegtuigen van Schiphol. Ik zou ze wel naar beneden willen schieten, (KN)

wcs

JULI/AUGUSTUS

1997

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen