In de schaduwe des doods - pagina 174

166

Dat sterven dier kleinen is daarom zoo zinrijk en ge mist zooveel, zoo ge over hun geheimzinnig verdwijnen heenglijdt. Als een groot mensch heengaat, is er altoos zooveel over dien merisch te zeggen, dat er op Gods doen bijna niet gelet wordt; maar bij het sterfbed en bij het graf van een kindeke is Gods doen zoo het één en al. Dat kindeke had nog nauwelijks reden van bestaan, anders dan in wat God met hem voorhad en van dat plan Gods met zulk een kind wist ge nauwelijks iets, en weet ge nog, o, zoo weinig. Het was u als een boek waarvan ge de eerste tien bladzijden leesdet; en toen wierd het u uit de handen genomen. En al het overige blijft u voor altoos een diepe verborgenheid. Ook hebt ge bij zulk een kindeke geen kenteekenen, waarnaar ge zijn vroomheid afmeet, om uit die vroomheid tot zijn deel aan Gods genade te besluiten, en zoo uw hope te stellen op wat voor oogen was. Want ook if> hét zieleleven was hier alles even raadselachtig. Dat kindeke kon nog zoo weinig doen. Alles wat er gedaan werd in en aan dat schuilend zieleleven, dat deed God. Dat kindeke was om zijn jaren nog zoo volkomen lijdelijk, en een genadewerk kon er nog alleen van Gods zijde wezen. Een enkel straaltje van hooger licht mocht soms doorbreken. Een teeder kinderlijk woord moge u zoet in de herinnering naklinken. Maar toch, dat alles had te weinig vastheid, om er op te bouwen. Waar ge bij zulk een kindeke op bouwt, is alleen wat God van deze kleinen sprak; wat u zeegnend en vertroostend toespreekt, is zijn heilige en heerlijke belofte; wat u als gebeurtenis uit het verleden rust in de ziel stort, is zijn heilige Doop. Want immers in dien Doop zei Hij u, dat geen kind zoo jong kan wegsterven, dat het te jong zou geweest zijn, om door Hem met ;

;

genade bewerkt

Of

te worden. ouder in jaren

zijt, wat meer gelezen en gehoord en geweten hebt, doet er niets toe. Gods genadewerk is niet van uw verstandelijke ontwikkeling afhankelijk; en het veldbloemke, dat nauwelijks ontlook om weer te verwelken, was evengoed door den dauw des hemels nat gemaakt als de ceder en de palmboom, die nog de stormen weerstaan.

gij,

die

Een kind van God

vertoeft

daarom zoo

willig

met

zijn

peinzen

bij

het sterven van die kleine lievelingen, omdat vooral bij hun wegsterven en bij hun grafstee God de Heere zoo groot is. Er is in zijn doen met die kleinen zulk een sprakelooze majesteit. Wij meenden ze te kennen, maar begrepen bijna nog niets van hen, terwijl

God

heel het

wezen van die kleinen doorzag en kende,

ken-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen