In de schaduwe des doods - pagina 181

173 is natuurlijk niets dan een dichterlijke verzinning; maar een verzinnins, waar dan toch waarheid aan ten grondslag ligt. Aandoeningen van smart en droefenisse te kunnen hebben, is een goddelijke genade voor wie zondaar werd; en als het moet ie kunnen weenen, is een uitvloeisel van goddelijke barmhartigheid.

hebben,

Toch, en dit mag nimmer vergeten, wierd zulk een aandoening bij Jezus nooit hartstochtelijk. Hij gaf er niet aan toe. Hij zocht er geen wellust in, om ze op te wekken en al sterker te uiten. Hij gaf er zich niet willens aan over. Ook dan, als Jezus weent, is zijn droefenisse een weenen, waarin ernst, en daarom zelf beheersching spreekt. Niet het huilen van een kind, maar het stille, en daarom zoo veelzeggende, weenen van den Zoon des menschen. Zelfs in Gethsemané toont juist dat angstzweet, hoe Jezus zich niet overgaf, maar worstelen bleef tegen de felle aandoening in, en zijn klacht aan zijn jongeren is een zoeken van menschelijke hulpe, om niet in de overstelpende macht der aandoeningen te verzinken. Geen koele onaandoenlijkheid dus, hoe hoog ze ook vaak als kalmte worde aangeprezen maar ook geen omslaan van de aandoening in wilde hartstochtelijkheid. Niet de zenuwen, het hart moet in onze aandoeningen geraakt worden, en het dringen en persen onzer zenuwen moet weerstaan, zoodra ze iets anders en iets meer willen doen, dan het fel bewogen hart ontlasten. ;

Jezus werd innerlijk bewogen, valsche spel der zenuwen uit.

en juist dat „innerlijke"

sluit het

De zenuwen liggen vanbuiten; het innerlijke schuilt in de ziel. Wie op de zenuwen werken wil, kan een ieder aan het huilen

of

aan het lachen brengen, zonder dat er in diens hart ook maar het minste is, dat hem tot droefheid of vreugde beweegt. Dat spel der zenuwen speelden de kinderen op Jeruzalems straten ook, en lukte het dan niet, dan klaagden ze: „Wij hebben op de fluit gespeeld en gij hebt niet gedanst, wij hebben klaagliederen gezongen en gij hebt niet geweend." Juist zooals er ook in de predicatie een tijd was, dat men op de zenuwen inplaats van op de ziel zocht te werken. Maar hiermee heeft de aandoening, waardoor Jezus bewogen en ontroerd werd, dan ook niets gemeen. Hem wondde de droefenisse in het hart. Zoo werd Hij innerlijk bewogen. En het was die ontroering der ziel, die zich dan aan zijn vleesch mededeelde en ten slotte in het weenen van zijn oog sprak.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen