In de schaduwe des doods - pagina 79

71 dien kerkgancr, en onder die dank-zegging, een gewaarwording tot lof in de ziele, die Gode eere geeft. En juist dat dit alles zoo veelszins verviel en wegviel, is zoo veeg teeken. o, We weten wel, dat er nog iets, hier en daar zelfs nog veel van over is. Op het platteland meer dan in de steden. Onder de „kleine luyden" meer dan onder de heeren en dames. Na het kraambed meer dan na oprichting uit krankheid. Ook staan er gedurig nog dan koffers van herstelden op de lijsten, die van veler barmhartigheid getoch

bij

van dank en een drang

tuigen.

Maar toch

dit alles dooft onze klacht niet. achteruitgang in deze publieke betooning van dankbaarheid. En die achteruitgang in het openbaar betoon van onze erkentelijkheid ververraadt maar al te zeer, dat er ook in het hart verflauwing is flauwing ook in den huislijken kriag.

Er

is

;

Nu

is

die ten deze zoo al niet tot veront-

er ééne omstandigheid,

dan toch tot verzachting van ons oordeel kan strekken; we bedoelen de soms zoo langdurige 7'econvalescentie ^). Bij het sterven is dit zoo heel anders. Dan is er plotseling een schuldiging,

dat geweldig aangrijpt. Onmiddellijk daarop volgt het rouwbeklag, de zorg voor het lijk, straks de zoo droeve begrafenis. Zoo wordt de gewone gang van het leven gebroken. Alles werkt meê om uw aandacht op één punt te richten. Bijna kunt ge om niets anders denken. En zoo kost het geen inspanning, om met uw hart en met uw lippen in het eeuwige te zijn. Uw doode zelf wenkt u. Maar bij de reconvalescentie is dit zoo heel anders. Ja, bij enkele ziekten is er dan wat de artsen een crisis noemen, zoodat die dag van crisis spreekt, en ge aan den avond van dien dag voelt, dat nu de evenaar doorsloeg, en dat er redding van God gefeit

schonken was.

Maar zoo

is

het lang niet

bij

alle

reconvalescenten.

Wat beter den eenen dag, en dan weer wat minder op den dag die volgt. Vooral zoo de zenuwen veel in het spel zijn, is er vaak geen pijl op te trekken. En dan gaat het eindelijk wel zachtkens aan vooruit. Maar zoo langzaam en zoo ongemerkt, dat er van Sabbat op Sabbat, en van den avond op den morgen, eigenlijk nergens een mijlpaal op den weg is, waarvan ge zeggen kunt „Tot hiertoe dreigde de dood, en van dit punt herwon ik het leven." Niet zelden is toch de beterschap zelve, die dan ten slotte komt, dan nog zóó kruipend langzaam, dat het dagen, weken, maanden Bij

niet weinigen

is

het een slingeren op en neer.

:

^)

Het langzame

herstel

na krankheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen