Geen duimbreed?! - pagina 216

DE B I J Z O N D E R E A C T I V I T E I T E N V A N ' j A N

216

WAT'

Puchinger. Puchinger studeerde letteren en theologie in Utrecht, waar hij de colleges van Van Schelven als vervanger van Geyl weigerde te lopen en erg actief was in het studentenverzet. Een aantal joodse gezinnen heeft hij helpen onderduiken, waaronder het gezin van prof. dr. H. Frijda, de vroegere rector van de UvA. Frijda zelf kwam op een adres in Leeuwarden terecht; diens jongste zoon Nico werd onder de naam 'Hans de Groot' door Puchinger in huis genomen in Zeist. Toen de vader werd verraden, kwam de SD ook op het spoor van 'Hans de Groot', van wie de SD nog niet wist dat hij de zoon van Frijda was. Nico Frijda en Puchinger werden beiden op 19 juli 1944 in Zeist opgepakt. Ondanks de mishandelingen, die ze in Leeuwarden moesten ondergaan, gaven ze de identiteit van 'Hans de Groot' niet prijs. Op 28 februari 1945 werd 'Hans de Groot' vrijgelaten. Puchinger werd in september 1944 te werk gesteld in een kamp van de Organization Todt in Delfzijl. Hier werd hij, nadat hij lichamelijk was ingestort, na enkele weken en voor duizenden guldens vrijgekocht met hulp van geld van zijn pleegmoeder. Verschillende mensen hadden zich voor zijn bevrijding ingezet: de burgemeester van Zeist, mr. W. A. J. Visser, zijn medestudent Jan Bonda, en misschien ook Waterink. In Waterinks uitgebreide persoonlijke archief troffen wij namelijk een nauwkeurige notitie aan over de arrestatie van Puchinger en 'Hans de Groot', waaruit we kunnen opmaken, dat hij geheel op de hoogte was en dat betekende in ieder geval dat zijn hulp was ingeroepen. 47 De meest dramatische boodschappen bereikten Waterink bijna van dag tot dag. 'Zeer geachte Professor, maandagmorgen ontving ik een uitgeworpen briefje van Gerrit, dat gevonden was in Arnhem langs de spoorlijn in den vroegen morgen.' Zo begint een briefje met verzoek om hulp bij het verkrijgen van inlichtingen van M. SchoutenKruyswijk uit Meppel voor haar zoon Gerrit, die tegen de verwachting in begin augustus 1944 toch uit Amersfoort op transport naar Duitsland was weggevoerd. 'Oh professor, mocht U in dit geval nog iets kunnen doen, wilt U dit dan doen? U rekende er toch zelf ook op dat hij niet weg zou gaan nu hij geblokkeerd is?' 48 Het toegestuurde doktersattest (Waterink zorgde via zijn contacten steeds voor beschermende doktersattesten), waaruit bleek dat haar zoon aan een tuberculeuze nierkwaal leed, was te laat doorgezonden. Met de meest bizarre, voor die tijd helaas niet ongewone verzoe-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen