Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 283

com en cucon

282

uit etnische minderheidsgroepen’ waarvan de prinses een van de leden was. Ghorashi, een Iraanse die haar land om politieke redenen was ontvlucht, had met een beurs van het Universitair Asielfonds antropologie aan de vu gestudeerd. Vanaf 1995 was Ghorashi werkzaam op de Katholieke Universiteit Nijmegen waar ze promoveerde op een proefschrift over gevluchte Iraanse lotgenotes in Nederland en de Verenigde Staten. In 2000 keerde de antropologe terug naar de vu en werd, naast haar docentschap intercultureel management bij com, een prominente participante in het oplaaiende multiculturele debat. Daarin wees Ghorashi, puttend uit haar promotieonderzoek, op het aanmerkelijk tolerantere integratieklimaat in de Verenigde Staten. Iraanse vluchtelingen konden er probleemloos een eigen gemeenschap opbouwen, zonder dat hun loyaliteit aan de Amerikaanse samenleving in twijfel werd getrokken. ‘In Nederland is dat niet zo,’ was Ghorashi’s ervaring. ‘Groepsvorming wordt met argwaan bekeken. Er heerst een sterke verzuilingsangst.’63 Deze angst verwoordde Ghorashi nog indringender toen ze in oktober 2006 haar bijzonder hoogleraarschap ‘Management van diversiteit en integratie’ aanvaardde. Nederland ging gebukt onder een ‘essentialistische opvatting van cultuur’ die een gevolg was van een penetrante grondtrek van de verzuiling, namelijk ‘berustende tolerantie’. Een levenshouding van: zolang jij je niet met mij bemoeit, bemoei ik me niet met jou. Dit was tot eind jaren tachtig de heersende houding geweest tegenover migranten, die echter een basale binding met de Nederlandse identiteit misten. Zonder betrokkenheid en interactie had de berustende tolerantie volgens Ghorashi een maatschappelijke kloof veroorzaakt die in de negentiger en latere jaren alleen maar dieper was geworden. Binnen organisaties had dit vaak categoraal personeelsbeleid tot gevolg; diversiteit werd eerder als bedreiging dan winst beschouwd, terwijl creativiteit en innovatie juist waren gebaat bij wisselwerking tussen uiteenlopende mentaliteiten en denkwijzen. Met culturele interactie en dynamiek hadden organisatie en management veel te winnen, meende Ghorashi.64 In dit verband sprak haar collega Marcel Veenswijk, sinds november 2004 hoogleraar bij com, als opvolger van de om gezondheidsredenen teruggetreden Koot, van het zelfsturende vermogen van een organisatie. ‘Zelfsturing,’ aldus Veenswijk, die sinds 1998 aan de afdeling com was verbonden, ‘appelleert aan individuele verantwoor­

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen