Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 303

wie betaalt, die bepaalt

302

land werden mensen en verhoudingen niet onherstelbaar beschadigd. Te midden van al het gedonder bleef men toch enigermate sociaal. Solidariteit en gemeenschapszin, bijbels geïnspireerde huisstijlkenmerken van de subfaculteit, op grond waarvan de studenten reeds in 1967 toegang was verschaft tot de plenaire vergadering, hadden zwaar onder het geruzie te lijden. Ze gingen echter niet ter ziele en overleefden zelfs de ‘coup’ van mei 1974, toen het bestuur, met steun van de meeste hoogleraren, de door patstellingen geplaagde subfaculteitsraad terzijde schoof. Mundus stond op haar achterste benen, maar kon na verloop van tijd evenmin meer ontkennen dat de ‘coup’ de bestuurbaarheid van de subfaculteit ten goede was gekomen. Bestuurlijk en organisatorisch bleef de subfaculteit ook overeind tijdens het verbeten gevecht rond het lectoraat internationale betrekkingen dat van december 1975 tot juni 1977 werd uitgevochten in een bizarre Koude-Oorlogsfeer. Schuyt en Taverne reppen in dit verband van ‘de behoefte aan heldhaftigheid van jongeren die nooit hadden kunnen bewijzen of ze “goed of fout” zouden zijn geweest.’2 Dat Mundianen zich tot de cpn bekenden en medestudenten opriepen zich op De Waarheid te abonneren had – anders gezegd – ook historische gronden. Partij en krant vormden voor de malcontente studenten een schakel met de bezettingstijd waarin de communisten de rug recht hadden gehouden. ‘De oorlog’ fungeerde, mede dankzij het moreel getoonzette werk van de geschiedschrijvers Loe de Jong en Jacques Presser, als ethisch referentiekader. ‘De cpn was heel straight in de oorlog,’ keek Tineke van den Klinkenberg, die van 1964 tot 1972 sociologie studeerde en het namens de cpn tot Amsterdams wethouder zou brengen, op haar studententijd terug. ‘Ik vroeg me af of ik zelf standvastig genoeg zou zijn in zo’n stituatie.’3

wie betaalt, die bepaalt Op zes jaar ‘gedonder’ volgde na 1976 een periode waarin de rode horizon allengs verbleekte en staf en studenten voetje voor voetje naar elkaar toe werden gedreven. Een dergelijk bondgenootschap was eind jaren zestig ook actief geweest, gericht tegen Maris en Posthumus. Deze met ministerieel mandaat opererende verkenners wilden de universiteiten beter op de modern-industriële samenleving laten aanslui-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen