Negende Jaarverslag van de Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerden Grondslag - pagina 32

XXX

toegekeerd, waarop een milde morgenzon haar kwistig licht spreidde over zijn metalen vederendos, toen velen in de vroegte zich opmaakten naar de „propere" en vriendelijke stad aan het Zwarte Water, Overijsels keurige hoofdstad, Zwolle. Uit verschillende oorden van het land, langs verschillende wegen toog men o p . . . . met verschillend doel. Eenerzijds trok men naar het Zendingsfeest, dat in den omtrek van de IJselstad zou gehouden worden. Doch door dien stroom heen bewoog zich een andere schare, die ook wel opging ten feestgetijde, maar optrok naar een kerkgebouw. Het ging den trotsehen St. Michael voorbij — die juist bezig was zijn gewaad te vernieuwen, doch zie, ook in het nieuw gewaad het oude wezen bewaart, en den ouden trotsehen trek nog dieper trekt om den stuurschen m o n d . . . . Ja, de St. Miohaëlskerk voorbij, waarop men bezig is, of binnenkort bezig hoopt te zijn, naar ik van mijn gastheer vernam, „het beeld" te vergulden, waaraan hij de opmerking vastknoopte: „'t Was beter dat ze 't van binnen wat gingen vergulden." En daar hij dit zoo stellig uitsprak, zal 't wel zoo zijn. De „St. Michael" voorbij.... naar het feestgetijde van de Vereeniging, die het leven schonk aan de Vrije Universiteit, en toen naar het herbergzaam huis van de Christelijke Gereformeerde broederen. Mocht dit misschien hier en daar wat pijnlijk schijnen — de Heere had zooveel stof tot danken gegeven, en ook zooveel oorzaak tot verootmoediging ontdekt, dat het de innerlijke vreugde niet kon wegnemen, en ook de aangename indruk, dien Zwolles vroegere vestingwerken op den vreemdeling maken, moest wel medewerken tot een blijde stemming des harten, temeer nu de Heere alles metgulden zonneglans overtoog. Zwolle is geen onzer eigenlijk vreemd; want immers sprak het reeds in overoude tijden tot het godvruchtig gemoed. Toen in het laatste tijdperk vóór de Hervorming van 1517 onder de steeds zich verder uitbreidende pauselijke heerschappij en dwingelandij, domheid en onzedelijkheid hoe langer hoe meer ook ons goede vaderland overschaduwden, vooral ander de scharen der ambtsdragers, toen werd het sommigen van edeler ziele bang temoede, en zocht men en zon men op middelen van herstel. Een Maerland — wie kent Jakob van Maerland niet ? — streed reeds vóór 1300 „met literarische wapenen" een goeden en niet ongezegenden strijd, in zijn Rijmbijbel immers, en in wat wij meer treffelijks van hem kennen. En even na 1300 leerde een Dekkers reeds — d e n k aan St. Michael — „dat 't habijt den menschen niet en heilicht". En later was het een Gozewijn Tijacen, de Zwolsche kanunnik, die waarschuwend optrad tegen de kloosterlingen, — en nog weer later Thomas a Kempis, de beroemde, en niet ten onrechte beroemde, Zwollenaar, die van de St. Agnietenhoogte met toornigen blik neerzag op de laagte, waartoe de voorgangers des volks waren gezonken, en daar weeklacht paarde aan smeekgebed, en daarmede de zoete tonen deed hoeren, die van hei mystisch speeltuig in zijn binnenste nog ruisehen tot op dezen dag en, ontdaan van zich er mede mengenden wanklank, nog menige ziel verkwikken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen