Jaarboek 1968 - pagina 127

foto's laten zien en zal er straks nog verscheidene tonen. Hoe suggestief deze plaatjes ook zijn, U dient wel te bedenken dat U niet het virus zelf ziet, doch de afdruk er van in een laagje zwaar metaal, dat op het preparaat is gebracht. De elektronendichtheid in de lichte atomen, waaruit biologisch materiaal is samengesteld, is te gering om de elektronenbundel van de microscoop te onderscheppen. Hiervoor zijn zware metalen nodig. Het zijn dus als het ware de afgietsels in zwaar metaal, die elektronen uit de bundel tegen houden en daardoor een donkere schaduw geven in het beeld. De toenemende interesse van fysici voor de biologie is echter beslist niet uitsluitend te danken aan de vorderingen van de techniek. Uit de literatuur blijkt duidelijk dat er ook psychologische factoren in het spel waren. Ten eerste verscheen er in september 1944 een boekje van de beroemde theoretische fysicus Schrödinger, één van de grondleggers van de moderne kwantummechanica, onder de suggestieve titel „What is Life". Dit boekje was gebaseerd op een serie lezingen, die in 1943 door Schrödinger waren gehouden als een soort studium generale voor een gemengd publiek. Hierin zette hij zijn visie uiteen op de structuur en de functie van de chromosomen in een cel en liet hij zien, hoe de stabiliteit van erfelijke eigenschappen zou kunnen samenhangen met de stabiliteit van moleculen. Verder attendeerde hij op de mogelijkheid dat het grote aantal en de variatie van erfelijke eigenschappen parallel zouden kunnen lopen met het grote aantal manieren, waarop men de atomen in een zeer groot molecuul kan rangschikken. Op deze manier zouden de biologische eigenschappen van een cel bepaald kunnen worden door een chemische code in de chromosomen. Ook vestigde hij de aandacht op het werk van vooroorlogse stralingsfysici zoals Delbrück, Zimmer en Lea. Het boekje van Schrödinger werd reeds in 1945 herdrukt, en daarna nog vele malen opnieuw uitgegeven. Ook thans is er nog vraag naar. Verscheidene fysici kregen uit dit boekje de indruk dat een fysische benadering van de biologie vruchtbaar zou kunnen zijn. Als een beroemd fysicus als Schrödinger zulke interessante aspecten in de biologie ontdekte, kon het voor een fysicus niet onfatsoenlijk zijn zich met de biologie te bemoeien. Een tweede psychologische factor is de aversie tegen de kernfysica, die bij sommige fysici ontstond door de ontwikkeling en het gebruik van atoombommen. Uit mijn eigen studententijd herinner ik mij, dat na de verwoesting van Hiroshima en Nagasaki een oudere collega mijn kamer binnen kwam en letterlijk zei: „Ik schaam mij dat ik fysicus ben". Dergelijke gevoelens moeten verscheidene fysici bezield 125

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen