1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 48

32

A. C. DROGENDIJK

des doods niet eens zal slapen?" Het zou daarom niet verwonderlijk zijn als de medici het pessimisme der existentialisten volledig beaamden. Immers de zoeven aangehaalde tekst uit Handelingen 17 kunnen zij aldus variëren: In de ellende leven wij, bewegen wij ons en zijn wij. De mens moge dan vrij zijn een keuze te doen en zijn eigen leven te vormen, aan één ding kan hij niet ontkomen en dat is aan de greep van één of andere ziekte, welke hem uiteindelijk te grave zal slepen. Angst en zorg, pijn en smart, ellende en dood, in allerlei wendingen en schakeringen, zijn dan ook in de geneeskunst zeer gebruikelijke termen. Een tweede punt van overeenkomst wordt door het volgende gevormd. Door heel onze therapie, van de vroegste tijden af tot op heden toe, loopt als een gouden draad de empirie en te allen tijde kan men de medici vergelijken met de bijen, omdat zij de honing hunner therapeutische kennis puren uit de bloemen der ervaring. In de primitieve volksgeneeskunst is dit al heel duidelijk aantoonbaar. De behandeling van zieken toch bestaande in het voorschrijven van een aparte leefvwjze en een bepaald dieet, al of niet gecombineerd met het toedienen van geneeskrachtige kruiden, berustte op de ervaring, dat bij die en die symptomen dat en dat goed hielp. Maar ook bij de beroepsgenees • kunst vindt men deze draad terug. Vergeten we toch niet, dat onze hedendaagse geneesmiddelenschat voor een zeer belangrijk deel berust op empirie. Een aardig voorbeeld hiervan is de digitalis, het vingerhoedskruid, in de geneeskunde ingevoerd door een Engelse dokter, William Withering geheten. Genoemde dokter dan had deze plaat ontdekt in de kruiden, welke een zekere vrouw in het graafschap Shropshire verkocht aan mensen, die leden aan waterzucht. Bij verschillende gevallen bleek deze vrouw met haar kruiden succes te hebben. Toen Withering de kruiden bemachtigd en onderzocht had, herkende hij, als uitstekend plantkundige, al spoedig het vingerhoedskruid als een constant bestanddeel. Hij begon toen zijn eigen hartpatiënten, die oedemateus (waterzuchtig) waren, te behandelen met alleen het vingerhoedskruid en boekte hiermee al direct groot succes. Zeven jaar lang ging hij zo door en bestudeerde aan het ziekbed nauwkeurig de werking van folia digitalis. Op aandrang van zijn vrienden heeft hij ten slotte zijn ervaringen op schrift gesteld (1786). We zien dus hier, hoe deze Engelse dokter niet blind was voor de successen welke de kwakzalfster met haar kruiden boekte, maar tevens op welke wijze hij ontdekte, welk bestanddeel van het mengsel nu eigenlijk geneeskrachtig was en voorts hoe hij nauwkeurig naging de werking van dit geneesmiddel, bij welke vormen van waterzucht het hielp en bij welke

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen