1961 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 47

DE VALERIUS-KLINIEK 50 JAAR

31

van een psychiatrische kliniek. Jarenlang werd dit initiatief besproken, bestreden, voorgestaan en veroordeeld in vele vergaderingen. Het werd een strijd, die nu niet alleen meer gevoelens van ernst en eerbied opwekken, maar ook andere, minder verhevene. In 1900 vatte Van Dale, geneesheer-direkteur van „Veldwijk", het probleem weer aan en stelde konkreet voor, in Amsterdam een psychiatrische observatie-kliniek te stichten, uitgaande van de „Vereeniging" en aan deze kliniek een hoogleraar in de psychiatrie te verbinden, die door de V.U. zou worden aangesteld. Dit plan werd werd weer gewogen en bestreden, tot enkele jaren later drie direkteuren van de V.U. tegelijkertijd bestuursleden van de „Vereeniging" bleken te zijn. Het overleg — nu in eigen boezem gevoerd — werd hierdoor veel gemakkelijker. In 1906 werd door direkteuren besloten tot benoeming van een hoogleraar in de psychiatrie en in 1907 besloot de „Vereeniging" tot stichting van een kliniek en het aangaan van een nog steeds bestaande overeenkomst met de V. U. Het pad was geëffend: Bonman — direkteur van „Bloemendaal" — werd tot hoogleraar benoemd en de kliniek werd gebouwd aan het plein, dat later peet zou staan, het Valeriusplein. De verbintenis, zo schrijft Wierenga verder, tussen wetenschap en barmhartigheid, bleek aldra niet helemaal gelukkig te zijn. Bij de opening lieten de toespraken van Bouman en vooral van Lindeboom een ontrouwwaan doorschemeren, die kennelijk al vóór het huwelijk bestond. Want het bestuur van de „Vereeniging" had bedongen, dat haar leden, kennelijk ter toetsing van zijn leer, vrij toegang hadden tot de kolleges van Bouman. De reakties van Lindeboom lieten geen twijfel bestaan aan het nut van deze bepaling. Hij kwam vaak en de leer was niet zuiveri Maar deze strijd werd op zon hoog niveau gevoerd, dat een nadelige invloed op de groei van de vrucht der verbintenis, de kliniek, aanvankelijk uitbleef. De bijgevoegde statistieken zeggen voldoende over de groeiende patiënten-bezetting, de lijst van publikaties over de wetenschappelijke opbloei. Praktisch en theoretisch ontwikkelde de kliniek zich tot een instituut met een faam, die tot ver buiten de grenzen doordrong. Het is verleidelijk om nog meer door Wieringa beschreven stukken uit de geschiedenis te vermelden. Bijvoorbeeld het beleid ten aanzien van het personeel, dat „naar het oordeel des bestuurs" verplegen niet diende te beschouwen als werk, als een beroep, maar als het betonen van barmhartigheid: een bezigheid zonder rechtspositie. Wieringa

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen