Vijfenzeventig jaar Vrije Universiteit - pagina 104

de Vrije Universiteit middel van vereeniging zij voor alle Gereformeer-

den in den lande.

Het scheen er in 1886 ver vandaan. Maar de tijd zou leren, dat ook

hier de schijn bedroog.

7 TUSSEN TWEE CONFLICTEN

Wie een geschiedenisboek doorbladert, krijgt wel eens de indruk, dat

er in de wereld weinig anders geweest is dan oorlog; dat de mensen

altijd maar gevochten of onderhandeld hebben. Alsof er niet zou zijn

gewerkt, gegeten, geslapen, gelachen en gespeeld. Maar deze gewone

uitingen van het leven zijn zo weinig opvallend, dat ze nauwelijks ver-

meld worden. En toch — zijn zij niet vaak meer kenmerkend voor het

leven dan de oorlogen?

Als in de eerste kwarteeuw van de geschiedenis der V.U. twee grote

conflicten zich onmiddellijk aan onze aandacht opdringen — de Dole-

antie en het heengaan van De Savornin Lohman — mag toch niet ver-

geten worden, dat daarnaast het gewone leven aan de V.U. voortging.

Voor het juiste evenwicht in ons verhaal is het niet ongewenst ook dat

gewone leven eens wat nader te bezien.

De Keizersgracht is nog bestraat met wat de Amsterdammer kinder-

hof ies noemt; alleen het stuk vóór de V.U. is, ten gerieve van de weten-

schappelijke rust, met houten blokjes bestraat.

De olmen spiegelen zich in het water, waar tjalken vredig liggen.

Geen auto staat er nog tussen die bomen geparkeerd en geen fiets

hangt nog achteloos tegen de muren. Soms dokkert er een zware

sleperskar langs de gracht, getrokken door zware Ardenner-paarden.

Bij het doktershuis aan de overkant wacht de vigilante. De koetsier

slaapt op de bok en het paard schraapt als verveeld met de hoef langs

de keien. Booien met neepjesmuts en omslagdoek, de spoormand aan

de arm, gaan hun inkopen doen.

Studenten van de V.U. drentelen tussen de college-uren op de gracht

wat heen en weer. De jonge dragen een pet met klep, de oudere deftig

een bolhoedje. Maar allen hebben een staande, enkele boord met een

groot-gestropte das. De broekspijpen zijn nauw. Een fikse knevel en

een wandelstok en slobkousen zijn tekenen van een gepermitteerd ge-

voel van eigenwaarde-als-student; door het knoopsgat van de jasrevers

is de steel van de lange Goudse pijp gestoken, zodat de kop daarvan

als een bloem op de jas prijkt.

100

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen