Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 129

Het stuk was niet onzedelijk, meende hij.^^ Een wat zuinige lofspraak, maar hij zei dit

dan ook in de vergadering van de senaat, om zijn aanwezigheid te rechtvaardigen. Posi­

tiever was Geelkerken. Saul en DavidhzA hem niet alleen kunstgenot, maar ook stichting

gegeven.«3 De critici waren echter veel talrijker. Directeuren noteerden in hun vergade­

ring van 13 mei dat er bezwaarschriften wa ren ingekomen van 23 leden te Ermelo, van

het provinciaal comité Groningen, en van de kerkenraad va n Zeist.'*^'* Daar zou het niet

bij blijven, en de gereformeerde pers sprak vrijwel una niem ha a r a fkeuring uit. In de

kring van de hoogleraren was het vooral Hepp, die steeds weer in scherpe bewoordingen

tegen het christelijk toneelgezelschap stelling nam, getuige het varium in de almanak van

1926: 'Saul sloeg z'n duizenden, David z'n tienduizenden, maar Hepp sloeg Saul en Da­

vid.'«5 Een publieke reactie van directeuren, curatoren en senaat kon niet uitblijven.

De senaat boog zich het eerst over de kwestie. Hij sprak zich niet uit over het toneel­

vraagstuk als zodanig, 'omdat daarover onder gereformeerden een zeer verschillend oor­

deel mogelijk is', maar zou al zijn invloed aanwenden 'om te verkrijgen dat de studenten

ter wille van het gereformeerde volk en de liefde voor onze universiteit zich onthouden

van voorstellingen welke buiten eigen kring plaats hebben'.^^^ De verkla ring geeft a a n

waar voor de senaat het eigenlijke probleem lag. Hij koos tegen de strenge opvatting, dat

toneelspel de christen niet beta a mt, en liet ruimte voor verschil va n inzicht. De vra a g

was dan of men ieder zijn christelijke vrijheid moest gunnen, of dat het christenplicht

was, juist voor de voorstanders, het geweten van de ander te ontzien. Sommigen stelden

de vrijheid voorop, de meesten echter wilden liever alle aanstoot vermijden, ook als ze

zelfde bezwaren niet deelden. Om niemand te kwetsen zouden de studenten zich beper­

kingen moeten getroosten. De publieke voorstelling werd dus niet afgekeurd als zondig,

doch betreurd als onverstandig.

Dat was directeuren en curatoren te slap. In een motie opgesteld door Idenburg en De

Moor spraken zij uit, 'dat zij die verbonden zijn a a n een universiteit, welke zich geheel

en al stelt op den bodem der gereformeerde beginselen en opkomt uit het leven van het

gereformeerde volk, verplicht zijn om bij hun openlijk optreden in alles rekening te hou­

den met de gereformeeerde zede; betuigen da a rom hun diep leedwezen, da t het geven

dezer toneelvoorstelling allerminst hiermee in overeenstemming is geweest; te meer wijl

het opgevoerde stuk bijbelsche gegevens beha ndelde op een wijze die met de Heilige

Schrift volkomen in strijd is.' Allen die aan de Vrije Universiteit in welke hoedanigheid

ook verbonden zijn, dienen zich te beijveren 'om den geestelijken ba nd tusschen deze

hoogeschool en het gereformeerde volk te bevestigen'."^37 Op twee punten verschilde de­

ze motie dus van de senaatsuitspraak. Zij veroordeelde het stuk als onbijbels, een kwestie

die de senaat buiten beschouwing had gelaten. En zij zag onthouding niet als een vrijwil­

lige daad van christelijke naastenliefde, maar als een plicht die rechtstreeks voortvloeide

uit de gereformeerde zede.

De tucht over de studenten was echter de verantwoordelijkheid va n de senaat, en die

weigerde mee te gaan op deze weg. Woltjer wilde er niet aan meewerken, 'dat de gerefor­

ERVEN OF LENEN 1905-1926 125

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen