Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 166

de stedelijke universiteit. Het was nog geen breuk met zijn verleden, want hij bood aan

het onderwijs in de algemene taalwetenschap te blijven verzorgen. Maar curatoren oor-

deelden, 'dat hulp van professoren, welke onze universiteit verlieten, om naar een ande-

re over te gaan, niet behoort te worden aanvaard'.^'3 Zijn publicaties hadden al aanlei-

ding gegeven tot kritische vragen^'*, en zijn promovendus R.J. Dam had bij de faculteit

geklaagd toen Pos had geweigerd als promotor op te treden voor een onderzoek naar het

ontstaan van de talen, met als uitgangspunt de Babylonische spraakverwarring.^'5 Een in

1932 overgelegd formeel bezwaarschrift tegen Pos^'^ bleef onbeantwoord na het vertrek

van de beklaagde. Het was duidelijk dat Pos en de Vrije Universiteit uit elkaar gegroeid

waren.

Zijn opvolger A. Sizoo heeft zich daar altijd volkomen op zijn plaats gevoeld. Sizoo

was bij het gereformeerde publiek bekend geworden als vertaler van Augustinus' Confes-

swnes en Calvijns Institutie. De dienst aan dat publiek bleef in zijn werk centraal staan.

Hij wilde de niet-klassiek gevormden vertrouwd maken met de Grieks-Romeinse Oud-

heid als achtergrond van het opkomende christendom, en heeft daar veel succes mee ge-

had. Sizoo heeft daarvan genoten, al vroeg hij zich soms af of hij niet meer nadruk had

moeten geven aan de zuivere wetenschap.^'^ Zijn onderwijs werd door studenten nu en

dan als iets te schools ervaren.^'^ Zelf heb ik hem wel horen zeggen dat aankomende stu-

denten tegen de studie aankijken als was het de zevende klas van het gymnasium. Maar

als studiebegeleider genoot hij een goede reputatie^"', en dat kon de opleiding oude talen

zeker gebruiken. Zijn naaste collega R.H. Woltjer had de naam extreem hoge eisen te

stellen, waardoor de studie aan de Vrije Universiteit twee jaar langer heette te duren dan

elders.^^ Toen Woltjer in 1929 in aanmerking kwam voor een ministerspost, kon hij

geen zekerheid krijgen dat directeuren en curatoren zijn plaats vrij zouden laten.^^'

De klassieke sectie was niet de enige die tot vragen aanleiding gaf De studentenalma-

nak van 1929 bevat een afbeelding van 'het Nederlandsche kot', waaruit al twee jaar lang

geen geslaagd kandidaat te voorschijn was gekomen.^^^ Van Schelven had in 1928 de

problemen van de faculteit ernstig genoeg geacht om ze in zijn rectorale rede aan de or-

de te stellen, en niet louter in vergoelijkende zin. 'Daar is in het afgelopen jaar veel ver-

gaderd om de eisen binnen de perken te houden. Het zij erkend, dat was nodig.'^^^ Veel

uitwerking lijkt dat overleg niet te hebben gehad. Noch Woltjer noch Wille muntte uit

door meegaandheid. Willes opvatting van zijn vak maakte het hem ook moeilijk het stu-

dieprogram te vereenvoudigen. Het ging hem om een totaalvisie op het geestelijke en

culturele leven van het Nederlandse volk, zoals zich dat met name had geopenbaard in

wetenschap en kunst.^^* Voor een totaalvisie is veel kennis van zaken nodig, en dat te

meer als ze haar eigen waardenschaal heeft. Studeren was voor Wille 'als leven dichtbij

den bijbel, als een betreden van het pad van Gods geboden en een zich afwenden van

wereldse ijdelheid', wetenschap 'als eerbied voor God en zijn Woord', litteratuurge-

schiedenis 'als liefde tot Christus'.^"^^ Wie dat van zichzelf en anderen verlangt, zal wei-

nig geduld hebben met vragen om studieverlichting.

162 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen