Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 309

de een; er was een klein groepje superlinkse mensen, zei een ander, maar de meerderheid

was rechts; en volgens een derde was er in die jaren 'hoogstens een beetje seksuele revo-

lutie, maar verder? Daar waren wij misschien te gereformeerd voor'."^

Is er echt zo'n seksuele revolutie geweest? Tineke van den Klinkenberg, met wie we de

vorige paragraaf begonnen, herinnert zich uit haar activistentijd niets dan eer en deugd.

'We zijn binnen die groep allemaal met elkaar getrouwd.' Samenwonen was nog niet in

de mode. Zelfheeft ze het wel gedaan. Een dispuutgenote kwam toen bij haar langs 'om

te vertellen dat het eigenlijk niet kon'."' Elli Izeboud had enigszins andere ervaringen.

Zij maakte in 1969-1970 deel uit van het SRVU-bestuur, en had als secretaris sociaal ook

bemoeienis met seksuele vraagstukken. Haar mannelijke collega's vonden al dat ze nu en

dan ook wel eens met een ander het bed konden delen dan met hun vaste vriendin. Ze zet-

ten de secretaris sociaal onder zware druk, 'om andere vrouwen zo ver te krijgen dat ze

hun vriendjes lieten doen waar die zin in hadden'. Vrouwen moesten minder preuts wor-

den en meer meegaand.'^" Dat is emancipatie.

Op den duur is het in orde gekomen. Een aankomende studente geschiedenis bezocht

in 1977 een voorlichtingsweekend voor de nieuwe lichting. De meeste bezoekers hadden

elkaar nooit eerder ontmoet. Toch was 's avonds één meisje in nood. Ze had vergeten de

pil mee te nemen.'^' Toen was de seksuele revolutie dus voltooid, en waarschijnlijk mo-

gen we er nog een paar jaar van aftrekken. De vu-bestuurders voelden in 1971 al ernstige

bezwaren tegen de wijze waarop onder verantwoordelijkheid van de studenten seksuele

voorlichting werd gegeven. De Gaay Fortman zei in de studentenbrochure het element

van de tucht te missen 'die een essentieel deel is van een christelijke levenshouding. Per-

soonlijk acht hij geslachtsgemeenschap vóór het huwelijk niet goed. Wij moeten ook eens

tegen bepaalde dingen "neen" durven zeggen'.'^^ Drie jaar later was het bestuur van de

Vereniging naar aanleiding van een nieuwe brochure de opvatting toegedaan dat seksue-

le voorlichting begeleid zou moeten worden door artsen en maatschappelijk werksters,

'die vanuit hun christelijke levensovertuiging deze problematiek zullen benaderen'.'^^

Gegevens over vervolgmaatregelen in die richting ontbreken.

De rode studenten waren in deze periode beeldbepalend. Het corps vertoonde nau-

welijks een eigen gezicht. De aftredende rector H. van Andel kende als theoloog de ge-

reformeerde traditie van binnenuit, en gebruikte die kennis in zijn jaarrede van 1969 om

haar tot de grond toe af te breken.'^^ Een jaar later verenigden corps en wsvu zich met

elkaar onder de naam IAN, die later weer is vervangen door vu-corps.'^5 Waar de nieuwe

vereniging voor stond valt uit de almanakken niet op te maken. Ook in haar midden

weerspiegelde zich de snel veranderende samenstelling van de studentenbevolking. In

1968 was nog 48,1 procent gereformeerd, en 13,1 procent onkerkelijk. In 1974 waren

beide groepen al ongeveer even groot, 30,3 procent voor de gereformeerden en 29,4 pro-

cent voor de buitenkerkelijken."^ In 1980 hadden de verhoudingen zich ingrijpend ge-

wijzigd. Slechts 22,9 procent was nog gereformeerd, en 37,1 procent onkerkelijk.'^7 Ver-

enigingen als SSRA en de NCSV verloren hun christelijk karakter. Slechts enkele kleine

IN DE SCHADUW VAN MARX 1969-1980 305

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen