Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 271

'sinds de bekering van Bruins Slot' elke vu-student dagelijks Trouw hoorde te lezen.^^3

Het geval-Wijngaarden bleef op zichzelf staan. Directeuren en curatoren durfden

geen algemene uitspraak over de Partij van de Arbeid aan, hoewel Smitskamp daar als

rector om gevraagd had.^^'^ Waarschijnlijk wist men ook wel reeds wat De Gaay Fortman

later kwam vertellen 'dat er onder de hervormde collega's enige beroering was ten aan-

zien van de zaak-Wijngaarden'.^^s Die hadden nu eenmaal niet dezelfde strikte opvattin-

gen over christelijke partij vorming als de gereformeerden. Maar ook in de gereformeer-

de kerken begon het te kraken. De synode weigerde in 1964 het lidmaatschap van de

Partij van de Arbeid te veroordelen. Ze handhaafde wel het goed recht van de christelijke

organisaties, maar wilde de persoonlijke verantwoordelijkheid onaangetast laten.^^^

Zo gezien kan het verwondering wekken dat voor curatoren de PvdA-kwestie toch

nog eenmaal bij een benoemingsvoorstel de hoofdrol heeft gespeeld. Toen betrof het

dan ook een lector in de politicologie. De sociale faculteit had voor die functie dr.

A. Hoogerwerf voorgedragen, die lid was van de Partij van de Arbeid. Vooral Meynen,

Donners opvolger als president-curator, kon daar slecht mee leven. Tegenover het fa-

culteitsbestuur merkte hij op 'dat hij een zekere breedheid van visie voor het vak politi-

cologie goed achtte, doch dat de politieke richting van de heer Hoogerwerf, gelet op het

tamelijk linkse stempel, dat de faculteit reeds draagt, inderdaad een bezwaar zou zijn'.^^''

Daarmee leek een onzuiver element de discussie binnen te dringen. De Gaay Fortman

verklaarde dan ook geschokt te zijn over de wijze waarop 'buiten-wetenschappelijke ar-

gumenten' in de overwegingen betrokken werden.^^* Ook op die wijze echter werd het

probleem niet zuiver gesteld. Aan een christelijke universiteit zal de christelijke gezind-

heid steeds voorwaarde zijn voor goede beoefening van de wetenschap, en die gezind-

heid kan zich ook in de politieke keus openbaren. Wie oprecht gelooft in de mogelijkheid

van christelijk hoger onderwijs, zal dat geen 'buiten-wetenschappelijke argumenten'

noemen. Het twijfelachtige in Meynens redenering is dan ook niet dat hij zulke argu-

menten laat meespelen, maar dat hij ze op een verkeerde manier gebruikt. De vraag

moest immers niet zijn of een kandidaat links of rechts was, maar of hij zijn arbeid zou

kunnen en willen verrichten op basis van de grondslag. Dat is dan ook het kernpunt ge-

weest in de gesprekken die met Hoogerwerf gevoerd zijn. Meynen, Van Nes en Kruys-

wijk spraken met hem, en kwamen teleurgesteld terug. Het partijlidmaatschap hoefde

geen overwegend bezwaar te zijn, als hij maar grondig over de zaken had nagedacht. Dat

bleek volgens de drie juist niet het geval. Hoogerwerf gaf op principiële vragen steeds

pragmatische antwoorden.^^9

De senaat steunde de faculteit. Politieke overtuiging beschouwde hij niet als een rele-

vant gegeven. De mededeling omtrent Hoogerwerfs partijlidmaatschap was slechts ge-

daan 'omdat zelfs de schijn vermeden moet worden, dat men u gegevens die u belangrijk

acht, zou onthouden'.^30 Y)t veelzeggende cursivering is van de senaat. Voor de grote

meerderheid van de hoogleraren was de PvdA-kwestie een gepasseerd station. Ze had-

den geen begrip voor Meynens kritiek 'dat er vroeger zelfs niet zou worden gesproken

DIENENDE WETENSCHAP 19551968 267

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen