UIT DE SCHRIFT

Vroolijk zijn.

Dit is een buitengewoon ernstig onderwerp: over de ware vroolijkheid!

Want deze vroolijkheid wordt alleen gevonden en genoten in de vreeze Gods. Wie durft over haar te spreken in onzen droeven tijd? -

Er is een vroolijkheid van de wereld, de ijdele vreugd in 's boozen tent. Duizenden jagen haar na. Zij is trouwens alle eeuwen door voor den mensch-zonder-God een hoogst begeerlijk goed geweest. Eten, drinken, ^Toolijk zijn, want morgen sterven wij! Maar dat is toch, welbeschouwd, een wonderlijk soort vroohjkheid, in de schaduw van morgen: van den dood!

De mensch van onzen tijd zoekt hartstodhtelijk naar genot; hij zwelgt, als die Epicureërs der oudheid, uit alle bekers, die onder zijn bereik komen. Maar die bittere droesem op den bodem vergalt altijd weer zijn vreugd. Hij heeft veel bereikt: kennis, kunst, cultuur, techniek. Maar hij herinnert ons aan Haman. Die had maciht, en geld, en gunst van zijn Vorst; hij leefde alle dagen heerlijk en prachtig. Maar hij klaagde: idit alles baat mijl niet, zoolang ik Mordechai zie zitten in de poort des konings.

Dit alles baat mij niet — ook de mensch van de 20ste eeuw zegt het. En als hiJL het niet zegt, dan toont zijn gelaat dat hij' het denkt. Hij mist den \Tede des harten, omdat hij' geen vrede met God heeft.

Hoe zou hij geluk kunnen hebben? Aan eiken 'wonderboom knaagt een worm. In de schoonste streken der aarde kunt ge toeristen ontmoeten, die met een verveeld, onverschillig gezicht de heerlijkste scheppingsweelde aansdiouwen. Het lijkt wel of hun oog boos is, omdat God goed is. Heel hun verschijning getuigt: dit alles baat mij' niet! De vroolijkste cabaretliederen, zoo "beweert men, komen vaak uit een bitter-bedroefd hart, en die er het hardst bij applaudiseeren, dragen in hun innerlijk de diepste wonden.

Neen, de wereldling is heelemaal niet \Toolijk; hij is het slechts in scliijn; hij draagt een lachend masker. De rijke man uit de gelijkenis leefde ook alle dagen vroolijk en prachtig, maar toen hij' stierf, sloeg hij zijn oogen op in de hel, en was in de pijn. Wee u, die nu lacht, want uw ladien zal tot treurigheid worden!

We denken aan de vroolijkheid dergenen die zich schatten vergaderen op de aarde, maar niet rijk zijn in God. De rijke landbouwer zeide: ziel, gij hebt vele goederen opgelegd voor vele jaren, neem rust, eet, drink, wees vroolijk.

Och, de vroolijkheid van een mensdi-zonder- God is een wit gepleisterd graf over ? ij!n onreine ziel. Uit vrees voor den bitteren ernst van IOTCH en sterven, bralt hij zijn ijdele feestliederen. De lach is de morfine tegen de pij|n van het arni« hart.

Do ware vroolijkheid is zoo heel anders. . Over haar, zooals zij zich openbaren moest aaa de offermaaltijden, na de aanbieding der eersteKngen, spreekt onze 'tekst.

Zij' is vreugde in God, die naar waarde nooit te danken is.

Zij gaat gepaai'd met belijdenis van onwaardigheid.

Zij verblijdt zich over al het goede dat de He«re onze God ons en ons huis gegeven heeft. Z^ gaat gepaard' met offeranden.

Zij komt voort uit dankbaarheid, on is in haar wezen gehoorzaamheid aan dien God, die beveelt: gij zult vroolijk zijn!

Maar hoe kunnen we op voorschrift vroolijk zijn?

Is er iets zóó spontaan als vreugde? Zi| laai zich niet op bestelling leveren? Dat is waar! Ia toch: God vraagt haar. Gij zult.

Nu geldt ook hier weer de regel: God geeft op het gebed wat Hij' eisdit in het gebod.

Om de ware vroolijkheid te beoefenen, (oen l; eilige kunst!) moeten we God door Zijn Geest m ons werken laten.

Die Geest richt onzen geest op het besdhouv.en van de overstelpende zegeningen in ons leven! op al het goede dat de HEERE ons en ons huig heeft gegeven. Dit geldt niet slechts van hen, wier weg over zonnige hoogten ging, maar evenzeer voor allen, die geleid werden door diepten van leed en beproeving. Wij kunnen de zegeningen Gods niet groepeeren of sorteeren naar eigen inzicht: we mogen er geen enkele van vergeten. Dan zien we dat de natuurlijke en geestelijke weldaden nauw verbonden zijn en ouderling verstrengeld liggen. Alles wat God doet, doet Hij in harmonisch VCTband, en het is gericht op één doel. Het zijin allemaal genadeweldaden van den HEERE. üij zalft mijn hoofd en doet mijn blijdschap groeien, en van uw heil mijn beker overvloeien!

Dit geeft vreugd en rust. Want zal Hij, die Zijji eigen Zoon niet gespaard heeft, ons met hem niet alles schenken?

Het lijkt vaak zoo anders in ons leven. We nemen menigmaal de gaven Gods gedachteloos aan. We verkleinen ze; we vragen naar méér; we zijii mismoedig, omdat God anders of minder geeft dan wij dachten of verwachtten.

Vroolijkheid, rust in God, ook als de vijgebocai niet bloeit en er geen vrucht is aan den wijiistokl Daarvoor is genade noodig.

Genade alleen maakt vroolijké menschèn. '''

Dan mistrouwen we de liefde van onzen hernelschen Vader niet.

Dan is er geen droeve bezorgdheid over wat It-omen kan.

Maar rust in de giuist en goedheid des Heei-eii, ons toekomend uit de overstelpende volheid van zegeningen, die Christus voor ons heeft verworven, en die we, naar de wetten van Gods wijlsheid, uit Zijn zegenende en zorgende handen ontvangen.

In Christus blinkt voor ons het aanschijn Gods. En dat aangezicht heeft vroolijkheid en licfM, zelfs bij smart en leed.

Juicht, vromen, om uw lot, Verblijdt u steeds in God!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen