Revue 2000 - pagina 93

Saskia van der Vies, hoogleraar biochemie Saskia van der Wies is i^oogleraar Biochemie en hoofd van de afdeling Biochemie en Moleculaire Biologie. Ze doet onderzoek naar moleculaire chaperonnes, bijzondere eiwitten die er voor zorgen dat andere eiwitten zich op de juiste manier opvouwen. Ooit begonnen als analiste vervolgde zij haar weg via Engeland, de Verenigde Staten en Zwitserland naar de VU. Een gesprek met een enthousiaste wetenschapper en markante persoonlijkheid.

en expertise op waar nieuwkomers weer gebruik van kunnen maken. Het is ook belangrijk om externe contacten te onderhouden. Ik kom nu net terug van een conferentie waar ik een lezing gehouden heb. Er werd over zoveel interessante ontwikkelingen verteld en ik heb zoveel nieuwe dingen geleerd en interessante discussies gevoerd dat ik helemaal geïnspireerd ben. Heerlijk!"

Hoe ziet uw werk er uit? "Als hoogleraar houd je je bezig met een combinatie van drie zaken: onderzoek, onderwijs en bestuur. Tot het onderwijs reken ik het begeleiden van studenten en promotieassistenten. Promotieassistenten doen natuurlijk onderzoek, en we hebben dan ook wetenschappelijke discussies over de uitkomsten van hun experimenten, hetgeen ik als onderzoek beschouw. Daarnaast begeleid ik ze in hun ontwikkeling tot zelfstandig onderzoeker, dus in die zin geef ik ze onderwijs. Ik vind dat erg leuk. Het contact en de samenwerking met mensen zijn belangrijk voor mij. Met de groep moetje met z'n allen ergens naar toe werken. Rond mijn leerstoel bevindt zich op dit moment een groep met drie erg goede analisten, twee UHD's,2 postdoc's en drie aio's. De analisten zijn erg belangrijk voor de continuering van het onderzoek: zij blijven namelijk hier en bouwen kennis

Waar gaat uw onderzoek over? "Ik doe onderzoek naar eiwitvouwing en de rol die speciale moleculen daarbij spelen. Wij noemen die moleculen Moleculaire Chaperonnes, een term die nog uit mijn eigen promotie-onderzoek stamt. Eiwitten worden in eerste instantie gesynthetiseerd als ongevouwen ketens van aminozuren en worden pas biologisch actief wanneer ze een bepaalde opgevouwen conformatie hebben aangenomen. Dat gaat allemaal niet vanzelf goed, daar is hulp voor nodig van een ander eiwit. Ais dat er niet is, is de kans groter dat het eiwit zich op een verkeerde manier opvouwt. Het kan dan stabiele klonten vormen, die schadelijk kunnen zijn voor de cel. Dit soort klonten verdwijnt heel moeilijk en wordt gevonden in bepaalde ziektebeelden zoals BSE en Alzheimer. Het is dus erg belangrijk dat hulpeiwitten aanwezig zijn die er voor zorgen dat de eiwitten geen verkeerde bindingen aangaan. Dit is ana-

vrije Universiteit

amsterdam

Saskia van der Vies

De faculteiten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen