Studentenalmanak 1899 - pagina 177

175

plaatste ik het groote geluk, dat ze samen hadden kunnen

smaken. Toen zweeg ik een poosje, en al snikkend gaf ze

mij ten antwoord:

„Och, Willem, 't is nu toch alles voorbij; ik geloof ook,

dat ik heel dwaas gedaan heb; maar gedane zaken nemen

geen keer."

„Ho, ho, nichtje, ik ben wel geen gestudeerde dokter,

maar kwakzalvers weten voor zulke kwalen als de uwe

soms nog de beste medicijnen, 't Is nog niet hopeloos."

En ik schudde haar eens hartelijk de hand en greep haar

onder de kin en keek haar erg vertroostend in de oogen,

evenals een dokter, die een zieke moed inspreekt. W e

hebben 't altijd best kunnen vinden en waren haast als

broer en zus, dus zoo'n vertrouwehjkheidje dat kon wel

lijden.

En toen verliet ik haar, om regelrecht naar Victor te

loopen. "

„Op, strijder!" riep ik hem toe. „Je moet weer in oor-

logstenue, en als je nu de zege niet behaalt, geloof ik niet,

dat je voor huisvader in de wieg bent gelegd!"

En ziet, hij ging en het geschiedde daarna, dat hij ook

kwam ende zag ende overwon.

Hoe laat het was, weet ik niet; maar binnen vierentwintig

uren lag ze aan zijn kloppend harte en hing ze aan zijn

trouwen hals, zooals Piet Paaltjens 't zoo schoon gezegd

heeft.

Donker was 't langen tijd geweest, geregend had 't in

overvloed, maar nu scheen de zon weer in volle glorie en

toen ik die twee geluk kwam wenschen, was alle vochtig-

heid opgedroogd.

Heel gauw zijn ze daarop getrouwd, dat spreekt wel van

zelf. Dat is toch het ideaal.

Maar kijk me nu zoo'n bekeerde mannenhaatster eens

aan. Ik geloof nooit, dat het toeval is, de eerste de beste.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen