Studentenalmanak 1902 - pagina 137

131

en dadelijk waren zijn oogen weer op de punt van zijn stok

gericht, en met vernieuwde ambitie begon hij weer met het

kluitj es-gooien.

Maar zie, daar vermande hij zich. Hij vatte haar bij

de hand.

„Mijntje," zeide hij nogmaals zacht.

Een traantje glinsterde in haar donker oog.

Chris zette zich neder op dezelfde plaats, waar ik zoo-

even gezeten had.

„Kom," zei hij, en trok haar naar zich toe. Ze ging

naast hem zitten.

Ik hield me muisstil, want we waren nauwelijks een

meter van mekaar verwijderd, 't Zweet begon me zoo

langzamerhand van alle kanten uit te breken, 'k Vond mijn

positie toch wat al te bar. 'k Wou het niet verder zien,

en ik moest wel. Ik deed mijn oogen toe. Maar, ach! ik

wierd gewaar, dat zoo iets in 'n dergelijk geval al een

bitter klein beetje helpt.

Lang was het weer stil.

„'t Is zacht weer, vin-je niet?" vroeg Mijntje.

„Ja, heel zacht/' vond Chris.

„'t Is werkelijk wat drukkend," zei ze. „Als we maar

geen onweer krijgen."

Toen moet hem eensklaps een straal van moed verlicht

hebben, want hij sloeg zijn arm om haar middel. Ik was

niet zoo bescheiden, of ik moest toch even kijken of ik

goed had gehoord. Ja, het was zoo. Toen gingen mijn

oogen weer toe.

„O, Chris!" zei ze op eens.

„O, Mijntje!"

„Zeg het dan toch!"

„Ja, Mijntje, ik " en de rest vloog weg in een zucht.

Het werd weer zoo stil, zoo dood-stil, dat ik mijn adem

inhield, om niet gehoord te worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen