Studentenalmanak 1902 - pagina 131

MIJN VRIEND CHRIS JANSEN.

eschuldig mij niet van al te groote nieuwsgierigheid.

K^y Ik kon 't werkelijk niet helpen. Een noodlottige samen-

loop van onvoorziene omstandigheden, waaraan niemand zich

ontworstelen kan, bracht mij in 't geval.

Ge moet weten, ver van Amsterdam, op een klein dorpje

dicht bij een uitgestrekte hei, heb ik een vriend wonen,

luisterende naar den naam van Chris Jansen. Een merk-

waardig man. Een man, ja, want hij heeft een baard, en

ik zag hem nooit dan met een jas, een vest en een broek

aan. Maar anders!

Laat me hem schetsen: middelmatige lengte; blondachtig

haar, dat als een verweerde kaap tusschen twee baaien

vooruitsteekt; flauwe, lichtblauwe oogen; gewonen neus;

dunne lipjes, omzoomd van dito haar als boven, maar wat

rossig; een hals als een stokje; een corpus! nu ja, een buik

moet hij op natuurkundige gronden wel hebben, maar ik

heb me toch wel eens afgevraagd, waar hij in vredesnaam

zitten moet; twee dunne spillebeenen, voorzien van twee

poovere voetjes, vormen het fundament, waarop de man door

het leven kuiert. Maar dit is niet genoeg. Hij geeft je op

den koop toe een handje! Och, als je je oogen dichtkneep,

en je verbeelding was sterk genoeg om het je te doen

indenken, dat je een meisjeshandje te pakken had, dan zou

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen