Studentenalmanak 1965 - pagina 277

vezel in hun hersengestel aan puzzels of novellen dacht, deze morgen.

„Wat dachten ze hier eigenlijk? Dat zij ook gek waren, als die on-

nozele nachtruiter? Dachten ze werkelijk, dat ze hen om de tuin kon-

den leiden? De fielten! Met een volslagen idioot hadden ze samenge-

woond, drie dagen lang. En dan, dan, hpfff hpfff en dan

nog zeggen, dat de direktie alles. . . hpfff. . . De geneesheer-direk-

teur zelf had het nota bene medegedeeld. En dezelfde nacht nog staat

dat stuk verdriet voor het raam „waaaat te roepen. . . en die gruwelijke

stank ook nog hpfff hpfff Meneer Boiseau, wat denkt U hier

nu van? U bent nog voor die hpfff hpfff uit bed gekomen ook.

En de zuster, de zuster van de wacht, die iedere nacht waakte, zuster

Tilly of Martha of Zwaantje . . Had iemand haar gezien? Nu had nota

bene meneer Boiseau nog uit bed moeten komen Ooooooo. . . .

hoe konden ze het verzinnen, hpfff, wat een ellende. . Ooooo ."

De cipier en de bloemist waren een en al instemming, maar een bange

trek in het gelaat was toch niet te maskeren. Zeker, Wijma had op en

top gelijk, tot in alle finesses, maar wat moesten zij, eenvoudige zieken,

verstopt in het grote Gasthuis, tegen die machtige organisatie van zie-

kenzorgers, artsen, chirurgen, diaconessen, zielszorgers met medische

interesses; en daarboven en bovenal tegen de geneesheer-direkteur. Dr.

Miniand Ploegsma, geketend met de keten der kennis, wiens woord

wetskracht had! Boiseau was zijn boekje al te buiten gegaan, doordat

hij zich zonder toestemming van de kamerarts buiten bed had bevon-

den en nu zou ook Wijma laakbaar worden wegens opruiende praat

tegen de ziekenhuisoverheden. Want hoe onduidelijk Wijma's filip-

pica ook was, het was zeer wel te verstaan, dat hij zich niet alleen be-

perkte tot de persoon van medepatiënt Grevers, maar ook onverholen

de ziekenzorg en Dr. Miniand Ploegsma aantijgde. Enige keren opende

de mond van de bloemist Tuinhoek zich reeds voor een verdekte tegen-

werping, maar daar Wijma's stem na alle rustpozen en onverstaanbare

pruttelingen weer bezwerend verder hijgde, leek het hem raadzamer

het einde van het betoog af te wachten. Dit einde kwam bij het „Oooo",

want hierbij zonk het lichaam van de spreker diep weg in de kussens

en aan een beschouwer ter plaatse van Tuinhoeks bed liet het alleen

een tweetal heftig gebarende heksehanden zichtbaar. Op dit ogenblik

verliet de bewaakster, een blond zusterskind in smetteloze robe, de

zaal.

277

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen