Vrije Universiteitsblad 1966 - pagina 22

die man maar een eenzame figuur in zijn lege flatje. — 't Spreekt vanzelf dat zoiets uitzondering is. Nog iets. In het V.U.-ziekenhuis word Je niet voor dag en dauw wakker gemaakt om gewassen te worden. Om een uur of half zeven komt er thee met een beschuitje pas later wast de dagzuster de patient. — Een kwestie van organisatie. Later, in de immense keuken (eigenlijk: een verzameling keukens: vlees- en soepkeuken, broodkeuken, gebak en toespijskeuken enz.) krijg ik kaarten te zien, waarop patiënten door middel van ronde plakpapiertjes te kennen kunnen geven, wat ze voor hun ontbijt willen hebben: bruin of wit brood, al of niet een ei, melk of thee... ,,Een Hilton-hotel met geneeskundige verzorging", heeft een dankbare patient geprezen. Juffrouw Van de Wetering gaat voort: en voor het middageten is er keus uit twee menu's en ook hiervan geldt: voor élle zieken, niet alleen voor klassepatienten. — Je zou bijna wensen: als ik nu es een heel klein onschuldig ziektetje kreeg waarvoor ik een week in het V.U.-ziekenhuis zou moeten blijven... Intussen zijn we opgestapt en onze eerste gang is naar de beddencentrale (op de tiende verdieping, met een magnifiek uitzicht op de nieuwe wijken van Amsterdam en van Amstelveen; wat is overigens een oude stad boeiender dan dit rechttoerechtaan...) Ik wil in Helpende Handen de taak van juffrouw Van de Wetering niet overnemen en volsta dus met de vermelding dat ik ingenieuze machines en toestellen heb gezien, ten gevolge waarvan zonder dat de patient het merkt en zonder dat de verpleegster ermee doende is, vuile bedden verdwijnen en superschone terugkeren op de afdeling. Ik zeg nu maar: gaat dat zienl Kenmerkend hoe werkelijk aan alles gedacht is: het nare gebuig naar een emmer op de grond is verleden tijd, de emmers staan in een houder op reikhoogte. Ik zie hele rijen klompen, of liever; klompschoenen. Die draagt men in de operatiezaal en in de verloskamer: minder vermoeiend voor de voeten dank-zij de gezondheidszool, gemakkelijk schoon te maken en met een koperen pen er in om eventuele statische electriciteit te kunnen

afvoeren; eigenlijk ten overvloede, want onder de vloer is een netwerk van koper aangebracht met 't zelfde oogmerk. De heer Faber en ik mogen, net als de dames van Vrouwen V.U.-Hulp, even naar de kraamafdeling en ook tot onze vreugde tilt een zuster een schattig baby-tje omhoog. Hier ook weer: de meest moderne èn meest efficiënte apparaten en instrumenten. Bijvoorbeeld: de wastafel met randspoeling om alle vuil- en zeeprestjes grondig te laten verdwijnen. Nog een voorbeeld (dat voor het hele ziekenhuis geldt): het speciale bad, waarin de zieke gemakkelijk kan gaan zitten, waarin hij niet kan uitglijden, noch verdrinken. Een beschrijving van de vorm geef ik niet; ik zeg weer: gaat dat zien! Ik hoop niet dat men de indruk heeft gekregen dat het V.U.-ziekenhuis een soort technisch spectakel is. Het gaat er aldoor om wéér te maken dat het hier om de zieke gaat. In dat licht moet men al de toegepaste vindingen zien, óók die waarvan in eerste instantie de (leerling) verpleegsters voordeel hebben. Alweer een willekeurig voorbeeld: men hoeft geen ondersteek meer af te wassen, dat gebeurt mechanisch. En wie zal zeggen hoeveel het een patient ten goede komt, als de verpleegster een deel van haar aandacht en tijd niet meer hoeft te geven aan wel noodzakelijke, maar toch echt onplezierige ..klusje's"...! Nog meer vertellen, nog meer noemen? Het feit dat er speciale kinderbordjes zijn met een leuke tekening ? Dat men binnen een half uur op alle afdelingen het warme eten heeft, dankzij een ingenieus schuifsysteem (de aanduiding is van ondergetekende)? Dat alle specialismen een eigen kleur hebbén? De kraam heeft lichtblauwe tinten, hebben we gezien. Dat in de centrale keuken de afwasmachine negen meter lang is? Dat ik één van de negen bed-in-hoepels, de circolectric, heb gezien? Een zegenrijke uitvinding voor mensen die wel verbed moeten worden, maar die men niet of nauwelijks kan aanraken (mensen met brandwonden b.v.) en voor patiënten die in sterke mate verlamd zijn. Ik stop en sluit mijn notitiëbloc. Misschien is het duidelijk geworden dat een bezoek aan het V.U.-ziekenhuis een vreugde is. Voor kenners en voor leken, en tot de laatste behoort ondergetekende.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen