Vrije Universiteitsblad 1970 - pagina 27

fit memoriatn mevrouw s^verdant'Ohtna

Zondag, 1 februari jL, kregen we het bericht dat mevrouw S. Verdam-Okma was overleden. Zij was 20 december 85 jaar geworden. We hebben die dag en ook daarna nog enige malen met haar gesproken en zoals altijd kwamen de V.IJ.-busjes aan de orde. Mevrouw Verdam leefde steeds hartelijk met onze actie mee. Ik vertelde haar bij ons laatste gesprek dat we 31 december ruim ƒ 190.000,— gespaard hadden en zei te hopen met de twee lichtingen in 1969 de vier ton te halen. ,,Daar ben je dan nu al aan toe", zei ze, ,,want de voorjaarslichting was toch ƒ 212.000,—.'" Toen ik haar meedeelde dat er een ,,extra editie" van ,,Helpende Handen" zou komen, kreeg ik nog een wijze wenk voor het schrijven van dat „concrete antwoord". Haar hart ging open voor het nieuwe project in de Congo. ,,Onze tnensen" (daar bedoelde ze de wetenschappelijke medewerkers van de V.U, mee) gaan al telkens voor een poosje naar die universiteit toe — het is prachtig dat we wat gaan doen voor een medische faculteit daar", zei ze. De ouderen onder ons kennen Mevrouw Verdam al zo'n 40 jaar. Voor de m e e s t e n van onze spaarsters echter werd Mevrouw Verdam een „begrip"; een naam die ze kennen uit ,,Helpende Handen" als de stichster van de V.V.-busjesactie. Voor die laatste groep zou ik nog eens tvillen ophalen hoe Mevrouw Verdam tot haar busjesplan gekomen is, In 1930 (bij het 50-jarig bestaan van de V.U.) bood zij namens een aantal dames aan de heren directeuren een bedrag aan van ƒ 8,000,—. Veel dames, die dat later hoorden, zeiden: ,,Wat hadden wij graag mee willen doen". En omdat niet iedereen een groot bedrag ineens kon geven, kwam Mevrouw Verdam op het idee in ,,busjes" te gaan sparen, In 1932 begon ze met een 5-jaren plan, om in 1937, bij de 100ste geboortedag van Dr. A. Kuyper een bedrag van veel dames te kunnen aanbieden: het aantal spaarsters werd 30,000, het bedrag ruim ƒ 300,000,—, Heren directeuren vroegen Mevrouw Verdam na het 5-jaren plan het busjeswerk voort te zetten; de V,U, had het geld hard nodig: Vrouwen V,V,-Hulp was ontstaan, kreeg een eigen organisatie, voortreffelijk in elkaar gezet door de heer (B). Faber. Mejuffrouw Van Oversteeg werd secretaresse.

Mevrouw Verdam zorgde voor het „team" verband — ze organiseerde vergaderingen in alle provincies, sprak daar zelf, vroeg de dames, die de provincies vertegenwoordigden bij zich aan huis — gaf dan een ,,gezellige" dag waarop de belangen van de busjes behartigd werden. Dat alles deed Mevrouw Verdam op haar wijze: met verhalen over haar busjeshoudsters; tot op hoge leeftijd had zij in Amsterdam een eigen ,,wijk". Mevrouw Verdam gaf ons een voorbeeld hoe we in de eigen provincie moesten werken: het onderlinge contact vond ze de beste wijze voor goede samenwerking. Welk aandeel de heer Verdam in al dit werk had, bleef het geheim van hen beiden. Bij de feestelijke herdenking van het 75-jarig bestaan van de V.U. in 1955 werd Mevrouw Verdam ridder in de orde van Oranje-Nassau. Het aantal busjes nam toe (het aantal studenten aan de V.U. ook). In 1947 kwam de 85 % subsidie, later werd dat 95 % . Toen de subsidie 98^2 % werd en de 100 % regeling in zicht kwam, was ze daar eigenlijk maar matig mee ingenomen: ,,We willen geen ,,offer" meer brengen", meende ze. Maar toen ,,onze" vrouwen gewoon door bleven sparen, was ze die kleine inzinking gauw te boven en in haar hart was ze dankbaar en blij voor de trouw van zovelen. Haar hart trok altijd het sterkst naar de echte ,,spaarsters"; aan de moderne manier van ,,meedoen met een gift", is ze nooit toegekomen. De laatste jaren zagen we Mevrouw Verdam niet meer op onze jaarvergadering. Door haar afwezigheid verloren die iets van hun ,,glans" — we misten haar node. Nooit zag ze de grote opbrengst van de busjes als ,,haar" werk. Wanneer we blij waren over de groei, zei ze steevast: ,,Het is de Zegen van Boven, dat moet je nooit vergeten. De Here neigt de harten". Mevrouw Verdam had grote liefde voor de V.U.; ze kon kinderlijk trots zijn als oud-studenten van de V.U. op ,,hoge posten" benoemd werden of als ze een goede beurt maakten in het buitenland. „Dat moet ook", ze ze dan, „tve zijn een Christelijke Universiteit". Ze bedoelde: die moeten vóórgaan op elk terrein van de wetenschap, ,,Maar" (een woordje dat o zo vaak voorkwam in haar betoog) ,,maar, in diepe afhankelijkheid van de Hulp des Heren". Met grote dankbaarheid zien we terug op het werk van Mevrouw Verdam; op haar ivarme genegenheid voor Vrouwen V.U,-Hulp, op haar rustige, inspirerende liefde. We zullen haar meeleven en steun missen bij dit werk, dat we willen blijven voortzetten in dezelfde afhankelijkheid van de Hulp van Boven, als Mevrouw Verdam heeft gedaan. B. Bos-Koning S. H. Engelkes-Wijngaarden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen