VU Magazine 1972 - pagina 37

magazine

po verlopen. Mej. drs. Zuidema: 'Uitgangspunt is, dat je niets bekend mag veronderstellen, zelfs geen schrift. We zijn van een minimum uitgegaan. Er zijn analfabeten bij; er zijn er die alleen Arabisch schrift kennen.' Drs. Tieme van Dijk; 'Het is de bedoeling waar mogelijk in de bedrijven, of in centra of in groepjes een begeleiding te geven met een leraar.' Het is te hopen, dat de opzet om de Nederlandse les uitgezonden te krijgen onder werktijd, met een herhaling in de avonduren, kan worden gehonoreerd.

Beroepscursus Het is bij dat alles een vaak bediscussieerde vraag of er wel zo nodig Nederlands moet worden geleerd aan buitenlandse werknemers. Heeft het zin hen te integreren in de Nederlandse samenleving wanneer de grote meerderheid van hen liefst zo snel mogelijk naar huis terug wil? Heeft het in die omstandigheden niet méér zin, hen goed Arabisch, Turks of Grieks te leren lezen en schrijven, zodat ze na terugkeer in hun vaderland beter uit de voeten kunnen? In het verlengde van die vragen wordt ook wel geopperd de buitenlandse werknemer, eventueel op kosten van het ministerie van ontwikkelingssamenwerking, los van het werk, dat hij hier verricht, een beroepsopleiding te laten volgen, zodat hij in zijn Marokkaanse, Turkse of Griekse samenleving meer zou kunnen inbrengen dan alleen zijn spaarcenten.

Drs. Matter: eerst Nederlands, dan een vakopleiding.

ernstiger kon ontdekken dan een bloedneus. Na een halfuurtje bleek, dat hij een lichte hersenschudding had. De Nederlandse omstanders waren niet in staat geweest naar symptomen te vragen en de Marokkaan kon niet uitleggen waar hij pijn voelde.

Kuitert De praktische moeilijkheden die kunnen ontstaan bij het contact zoeken met mensen die je taal niet spreken, werden een tijdje geleden ook ervaren door prof. dr. H. M. Kuitert (theoloog). Hij trof op zijn kamer aan de VU een Turkse schoonmaker aan, die op zijn gebedsmat bezig was aan zijn godsdienstige plichten te voldoen. Prof. Kuitert wachtte tot de Turk klaar was en trachtte een gesprek te beginnen. Dat mislukte; de gedachtenwisseling bleef steken in wederzijdse gebaren van nietbegrijpen. Voor de Turk zat er niets anders op dan zijn mat op te rollen en te vertrek-

ken. Het argument Nederlands te leren en zodoende communicatiekloven te overbruggen is echter minder huiselijk wanneer wordt bedacht, dat de kansen van de buitenlandse werknemers aanmerkelijk stijgen naarmate ze het Nederlands beter beheersen. Ze zijn dan bijvoorbeeld in staat om de aanvullende cursussen waarvan al eerder sprake was, ook te volgen. Een cursus Nederlands zou dan een aanloop moeten zijn naar een opleiding voor later. Tenslotte is er het krachtige argument vóór Nederlands leren, dat het voor mensen die zich op geen enkele manier kunnen uiten, een geweldige opgaaf is, hun rechten te krijgen, of te ontsnappen aan allerlei vormen van uitbuiting, of te voorkomen, dat ze als groep apart, bloot komen te staan aan discriminatie. Die kans lopen buitenlandse werknemers des temeer, omdat ze over het algemeen 'ongelooflijk bescheiden mensen zijn, die stil hun gang gaan'. (Jan Hulstijn). Het is maar de vraag, of er zoveel buitenlanders in ons land zo beroerd zouden wonen als op het ogenblik, wanneer ze Nederlands zouden hebben gesproken in plaats van Italiaans of Turks. Het lijkt in elk geval zeker, dat er met Nederlandssprekende Turken geen misverstanden zouden zijn ontstaan als die ene keer in Rotterdam. Daar had een aantal Turken eigen huizen gekocht om op die manier verbetering te brengen in hun woonsituaties. Ze verkeerden daarbij in de veronderstelling, dat ze hun eigendommen ook onmiddellijk zouden kunnen betrekken, of er nu huurders inzaten of niet. De verkoper had hun kennelijk niet verteld dat dat niet gaat. De televisie' gaf destijds door, hoe er in die buurt werd gedacht over Turken. Dat was niet zo gunstig.

Vier medewerkers van de afdeling Toegepaste Taalwetenschap die zijn betrokken bij het plan om een tv-cursus voor buitenlandse werknemers op te zetten, van links naar rechts: de heer J. Hulstijn, drs. J. F. Matter, mej. drs. E. B. Zuidema en drs. Tieme van Dijk.

'Huiselijk' De verschillende medewerkers van 'Toegepaste Taalwetenschap' komen tot verschillende argumenten waarom het Nederlands leren toch van groot belang kan zijn voor buitenlandse werknemers. Een argument dat je 'huiselijk' zou kunnen noemen, luidt, dat het buitengewoon frustrerend voor de buitenlanders is, dat ze in de praktijk van de VU op geen enkele manier contact kunnen maken met de persoon wiens kamer ze schoonhouden, ook al is die persoon daar best toe bereid. De heer Hulstijn: 'Het is een wisselwerking; het één versterkt het ander. Ze wonen bij elkaar; ze krijgen geen contact, dus dan roaak je ook geen contact. Dat loopt voortdurend door elkaar.' Drs. Van Dijk herinnert zich, hoe een Marokkaan op de gang *as gevallen en dat men bij hem niets 35

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen