VU Magazine 1972 - pagina 290

Karakteristiek voor de aarzelingen in onze kringen tegenover een planmatige geboortenregeling is de uitspraak van prof. Douma; 'De verantwoordelijl<heid die van ons binnen de ons toegemeten tijdsruimte gevraagd wordt, moeten wij niet ondergescliii<.t mal<en aan een planning-in-wereldverband, die met God niet rekent en eigenmachtig de limiet stelt aan het getal van zijn schepselen.'\N\\ zijn langzaam bekeerd tot aandacht voor wie ruimtelijk ver weg zijn, maar nog niet tot bezorgdheid voor wie in de tijd ver van ons verwijderd zijn. 'Aan uw zaad zal Ik dit land geven', maar wij kijken niet verder dan tot onze kleinkinderen. m. Het is een kosmische ramp, als de mens naar de slang luistert. De heerschappij over het geschapene is hem wel toegekend, maar hij heeft deze ook weer 'verzondigd'. Dat betekent niet dat hij het beeld Gods heeft verloren (in tegenstelling tot vele dogmatieken staat dit nergens in het O.T.), maar het moet wel zijn bescheidenheid verdubbelen; hij kan niet pochen op

een scheppingsordening, alsof er niets gebeurd was. De tuin wordt nu bewaakt tegen hem en niet meer alleen door hem. n. Na de val komt de vloed. Als de ark de kerk afbeeldt, mogen wij niet vergeten waarom deze meer ruimte heeft dan voor acht zielen, In de ark wonen een paar nhensen tussen vele dieren. Een wereld waar het andersom is - een paar diersoorten tussen (te) vele mensen - is blijkbaar niet de bedoeling. De ware medemenselijkheid heeft pas kans van slagen, als zij gedragen wordt door medeschepselijkheid. o. Na de vloed sluit God een verbond met heel de natuur. Hij doet dit wel voor de mens (Hosea 2;17), maar dan omdat deze het zelf niet kan: Noach zou anders de deur van de ark niet durven openen. 'Dit verbond geldt de stad en het bestaan van de aarde en de dampkring die deze aarde omsluit en beide, die aarde en die lucht, zijn niet alleen aan de mensen, maar met hen aan de dieren gegeven' (Kuyper).

Na de lezing van Genesis 9 zingt de synagoge psalm 8: de mens is alles-eter geworden, maar dan niet om zich magisch de levensgeesten van dieren toe te eigenen, niet om in de koning het kind en in de lef de lof niet meer te kennen. De heerser van psalm 8 ziet méér boven zijn hoofd dan onder zijn voeten. Hij mag een dier (priesterlijk) doden, maar niet vermoorden. De sabbat wil ook een adempauze zijn voor het vee. De wet geeft zelfs richtlijnen over de ezel van een vijand (Exodus 23), een vogelnest (Deut. 22) en de bomen die niet bij een beleg betrokken mogen worden (Deut. 20), zodat het vreemd is, als De Froe schrijft dat de bijbel zich t.a.v. onze houding tegenover het dier 'normatief niet erg gelukkig' uitdrukt, en als Jacobi beweert dat de tien geboden zich alleen om de mens bekommeren. Zeer opmerkelijk is de kritische houding van de joodse leertraditie tegen'^over een menselijk ingrijpen in levenspro'jcessen op aarde, waarbij het voortbestaan h/an mens en dier en plant in het geding is. Bij mensen kan het doden van één persoon een moord zijn, bij planten of dieren is het uitroeien van de sóórt een moord. Dat de Wet verbiedt een vogel tegelijk met de eieren van het nest te nemen, wil zeggen dat de mens de diersoorten nooit mag laten uitsterven. Joden gebruiken vlees en melk niet tegelijk, omdat de melk bedoeld is om een dier in leven te houden. De christelijke ethiek zegt in dit voetspoor: 'Wij dragen een zekere verantwoordelijkheid voor het dier. Daarom moet gewaakt worden tegen een slechte behandeling van het dier, tegen onnodig doden, tegen extreme exploitatie, tegen wreed experimenteren of slachten, ook tegen het onnodig laten uitsterven van soorten. Datzelfde geldt zo niet t.a.v. planten. Toch zijn wij, voor mijn besef, wel verplicht om te waken tegen het onnodig laten uitsterven van plantensoorten. De uitbundige en glorieuze rijkdom van de schepping mag niet door ons nodeloos worden verkleind' (Roscam Abbing). De menselijke verantwoordelijkheid weegt zo zwaar dat 'laten uitsterven' gelijk staat met 'uitroeien'. p. Als de mens na de vloed ter voorkoming van nieuwe catastrofen er het beste van wil maken, leidt dit tot de perfecte uniforme organisatie van . . . Babel. De toren die een ark wil zijn, wordt zelf een ramp. De mens die het beneden zijn stand acht om aardmens te zijn en daarom diep-religieus wordt, gaat lijden aan gigantitis. Zo'n cultuur is onhoudbaar. Elke Goliath staat op omvallen.

Ook het nieuwe aan zijn heerschappij over de natuur 30

Ook het Nieuwe Testament wil de nnens remmen in de vaart waarmee hij zich op

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen