VU Magazine 1973 - pagina 229

menwerken met andere welzijnswerkers, worden opgezet. Zowel bij het ministerie als binnen de Orde van Advocaten wordt er heel hard aan gewerkt om naar zoiets toe te gaan. Naast de gewone advocatenkantoren, die zich hoe langer hoe meer richten op de typische zaken-problemen, wil men maatschappelijke hulpverleningsinstellingen trachten op te zetten, waaraan juristen zijn verbonden die zich met de zaken van de particulieren bezighouden. De term 'juridische polikliniek' is veriaten; jammer, ik vond hem zo aardig. Waarom is dat gedaan? Mr. Van der Deure: 'Hij kwam bij veel mensen verkeerd over; als iets kils en klinisch, een plaats waar je als "een geval" wordt bekeken.' Mr. Verburgh: 'In het algemeen heeft de medische zorg niet zo'n beste naam, in die zin, dat er altijd ongerief wordt gevoeld en je je dus aan die zorg moet toevertrouwen, ondanks de vele drempels die er bestaan. Bij een rechtskrenking hebben veel mensen de neiging te zeggen: 'Zo is de maatschappij nu eenmaal'; dagelijkse pijn daarbij wordt niet gevoeld. In de juridische wereld wekte de term eveneens verkeerde associaties. In een polikliniek worden de mensen "lopend" behandeld en daarna weggestuurd. In de juridische sfeer zijn de wetswinkels te vergelijken met poliklinieken. Men komt daar binnen, men vertrekt er weer en klaar is het. Wij willen de mensen een "volledige behandeling" geven. In dat opzicht lijken wij meer op een ziekenhuis, dan op een polikliniek. Het project heeft duidelijke structurele aspecten. Allen, die vanuit de VU bij dit project zijn betrokken, zijn voortdurend genoodzaakt zich af te vragen: Waarvan is dit kleine probleempje een onderdeel? Op die manier kan misschien worden voorkomen, dat men het Mr. A. van der Deure en Dick Jalink

gevoel krijgt voortdurend bezig te zijn met het bestrijden van symptomen. In onze maatschappij is de jurist veel te veel technicus geworden die technisch vorm geeft aan door anderen uitgestippelde beleidspunten. Rechtshulp VU kan een vorm zijn waarin het mogelijk wordt wezenlijke problemen aan te pakken. Het gevaar bestaat volgens mij, dat een jurist, wanneer hij hier is afgestudeerd weliswaar een klein beetje kritisch heeft leren denken, maar dat hij dat weer zeer snel verleert, doordat hij onderduikt in z'n praktijk en eenvoudigweg geen tijd meer heeft. Zo iemand zou zich steeds moeten afvragen waarvan de zaken, die hij te behandelen heeft, een uitvloeisel zouden kunnen zijn. In plaats daarvan moet hij in zijn praktijk voornamelijk noodoplossingen bieden. Wanneer we er in zouden slagen de studenten al in een vroeg stadium met de praktijk te confronteren en daarbij voortdurend aandacht schenken aan de bezinningspunten, waarvoor een advocaat in zijn praktijk geen tijd meer heeft, dan kan er - naar we hopen - een andere houding worWandschild in advocatenkantoor: 'Wie vecht op een koe, geeft er een toe'.

den aangekweekt. Dat lijkt me een belangrijk punt.'

Floradorp Van oktober tot april, een periode waarin het project Rechtshulp VU nog niet bestond, heeft een groep studenten reeds rechtshulp verleend aan de bewoners van het zogenaamde Floradorp, een wijk in Amsterdam-noord. Ze hadden de daarvoor noodzakelijke 'droogzwemperiode' aan de faculteit meegemaakt. Ze oefenden hun functie uit binnen het kader van het ter plekke aanwezige welzijnswerk, want Rechtshulp VU, met de daaraan verbonden advocaat, was er nog niet. Zodoende kon er, bij de start van het project toch reeds melding worden gemaakt van enige praktijkervaring wat betreft het werken in de wijk. De inwoners van Floradorp, die bij de VU-studenten op het spreekuur kwamen, waren over het algemeen mensen die vanuit hun omgeving en achtergrond waarschijnlijk niet de stap naar een advocaat zouden hebben gewaagd. 'Hun wereldje verschilt namelijk totaal van het wereldje van een advocaat', aldus mr. Van der Deure. Want hoewel de meeste Floradorpers wat betreft hun inkomen stellig in aanmerking zouden kunnen komen voor kosteloze bijstand van een advocaat, toch zou het voor velen van hen onmogelijk zijn de barrière voor de deur van het advocatenkantoor te nemen. Mr. Van der Deure: 'Ook als ze tot een advocaat zouden zijn doorgedrongen, dan zouden ze nog niet zijn waar ze wezen moeten, want die advocaat begrijpt hen niet en zij de advocaat niet: het klikt niet.' Het bleek dat de studenten, die in de wijk zitting hielden, aanmerkelijk gemakkelijker contact konden maken met de bevolking. Mr. Verburgh: 'Zoiets is nauwelijks rationeel te verklaren. De studenten lopen er over een paar maanden net zo bij als een advocaat. Toch leert de ervaring in Amsterdam-noord, dat voor de mensen er veel minder sprake is van een drempelvrees dan bij een advocaat het geval zou zijn.' Ook de maatschappelijke werkers in Floradorp voelden dat zo aan. Toen het werk van de studenten in de wijk werd opgenomen in het project Rechtshulp VU, werd er gezegd: Alles goed en wel, maar die VU-advocaat willen we hiet niet zien. Aan de studenten is dus een sleutelrol beschoren. Ze doen het werk in de wijk, alwaar de advocaat, mr. Van der Deure, zich alleen vertoont wanneer er functionarissen-overleg moet worden gepleegd. Met één van de studenten, die in Floradorp werkten, Dick Jalink, had VUmagazine het volgende gesprek: Jullie groep heeft ruim een halfjaar ervaring opgedaan in Amsterdam-noord/Floradorp. Hoe zijn jullie tot de keus van juist die wyk gekomen? 'We hadden het idee dat in die wijk, gezien de 17

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen