VU Magazine 1975 - pagina 468

iffl magame 26

Je blijft je een getrouwde vrouw voelen. Het duurt een hele tijd voordatje het gevoel begint te krijgen vrij te zijn.

voorbeeld is van een pathologische rouwreaktie. Heel wat daarvan was het gevolg van haar gevoel dat ze moest rouwen op een werkelijk koninklijke manier. Alles was enigszins grootser in die familie, in die tijd. dan in het gewone leven. Dus ongetwijfeld zijn de verwachtingen van de mensen om je heen en ook de sociale gebruiken van invloed. Hoe zie je jezelf, hoe ziet je familie jou. De familie wijst vaak onbewust, op de een of andere manier één van de familieleden aan, die het rouwen moet doen. Het kan bij voorbeeld de weduwe zijn. die door haar kinderen min of meer gedwongen wordt om in de rouw te blijven. Zij kunnen bij voorbeeld erg teleurgesteld zijn als het beter met haar blijkt te gaan. Als ze minder in de put zit. En als ze begint uit te gaan met een man. voordat er een behoorlijke tijd overheen gegaan is. Het kan dan gebeuren dat ze zich erg kwaad gaan voelen hierover. De weduwe kan het gevoel hebben dat er om zo te zeggen van haar verwacht wordt, om een soort levende herinnering aan de dode te worden en dat haar rouw als het ware daarvan het symbool moet worden.

Familie Rouwen is iets dat moet gebeuren in een wisselwerking met de familie en eigenlijk de gehele gemeenschap waarin men leeft. Een van de belangrijkste problemen van onze tijd is juist de desintegratie van het klassieke familieverband en de toenemende vervreemding die de mensen voelen binnen hun led- en woonomgeving. Een gevolg daarvan is dat niemand zich meer verplicht voelt om de mensen die een sterfgeval hebben meegemaakt bij te staan. In mijn dorp gebeurde het. toen er een man stierf een paar huizen verder op de weg. dat er maar één of twee mensen waren, die de moeite namen om de weduwe op te zoeken en haar gras te maaien en ervoor te zorgen dat er mensen in de buurt waren die echt om haar gaven. Het was geen natuurlijke reaktie binnen de gemeenschap. Ik denk dat we op de een of andere manier de samenleving moeten opvoeden, of liever heropvoeden, om de verantwoordelijkheid hiervoor te aanvaarden. Ik weet niet genoeg over Nederland, om iets te kunnen zeggen

over de gebruiken daar. Ik kan alleen maar iets vertellen over het stedelijke en half-stedelijke Engeland van dit moment. Inde gemeente waar ik woon hebben we heel bewuste pogingen gedaan om steunende en helpende verenigingen op te zetten. We zijn het Community Art Center begonnen. Niet met de bedoeling om iedereen schilderijen te laten maken en potten te laten bakken — wat ze wel doen natuurlijk, en wat ze ook leuk vinden — maar om ze samen te brengen met andere mensen. Zodat er altijd onmid-' dellijk vrienden in de buurt zijn als er dingen verkeerd gaan. Vrienden die misschien gemaakt zijn bij het potten bakken, maar die dan hulp kunnen bieden Ik denk dat alles wat de barrières tussen de mensen afbreekt ertoe leidt dat de zorg vanuit de samenleving wordt verbeterd. Want ik geloof dat het een natuurlijke, instinktieve reaktie is, om mensen waar je om geeft te helpen als ze in moeilijkheden zijn. Het belangrijkste probleem is, om ervoor te zorgen dat er voldoende mensen zijn die zich verantwoordelijk voelen. Je kunt het doen door een Art Center op te zetten, of een tennisclub, of iets dergelijks, alles wat de mensen maar samenbrengt. Het probleem is om te ontdekken wat het geschikte soort vereniging is voor jouw buurt in het bijzonder. Ikzelf heb in gemeenten gewoond die voornamelijk bestonden uit mensen van de middenklasse, vrouwen met een schoolopleiding, met veel vrije tijd. die het leuk vonden om elkaar op te zoeken en creatief bezig te zijn. Een Art Center was een goed idee voor hun. maar niet voor een bevolking die bestaat uit mensen van de werkende klasse, zoals de wijk rond hel London Hospital. Hier zou je een bingoclub moeten hebben." We hebben op verschillende manieren geprobeerd om mensen die in de rouw zijn elkaar te laten helpen. In St. Christophers Hospice hadden we een „social club". Deze was oorspronkelijk opgezet voor kankerpatiënten en hun families, om de staf van het ziekenhuiste kunnen ontmoeten. We hadden het eigenlijk niet bedoeld voor nabestaanden van overleden patiënten. Maar veel mensen, die er aan gewend waren om naarde club te komen, wilden blijven komen nadat hun man ol vrouw

was overleden. En de patiënten zelf schenen het helemaal niet erg te vinden, integendeel, zij schenen het op prijs te stellen om ze terug te zien komen Meer en meer nabestaanden bleven terug komen naar deze club, omdat ze in zekere zin voelden dat het leven verder ging. En daar merkten ze dat ze niet alleen elkaar konden helpen, maar ook de kankerpatiënten en de staf. Velen sloten zich aan bij de vrijwilligersorganisatie van het ziekenhuis en kwamen in het ziekenhuis werken. Allemaal dingen, die hen hielpen om te komen van een soort rouwen, waarbij ze keken naar het verleden, naar een kijken naar de toekomst, zonder dat daarbij het verleden wordt buitengesloten. Het feit dat er hier als het ware een soort kontinuïteit is, een relatie met het verleden blijft bestaan. Maar ik denk dat dat gezond is Ik denk niet, dat het een ongezond soort relatie is. En ik geloof dat het erg veel succes heeft gehad. Het heeft gefungeerd als een soort brug voor heel wat mensen die anders erg eenzaam waren gebleven, en zich misschien hadden afgezonderd van andere mensen en zich niet in het openbaar durfden te begeven uit angst om in te storten. Van dat soort moeilijkheden schenen ze geen last te hebben nu ze andere mensen ontmoetten die hetzelfde hadden meegemaakt."

Op eigen benen ,,Het IS belangrijk dat iedereen die probeert om nabestaanden te helpen goed doordrongen is van het feit dat er een tijd moet komen dat de nabestaanden op hun eigen benen gaan staan, en los willen komen van hulpverleners. Laten we eens een onderscheid maken tussen een organisatie die nabestaanden helpt en de gemeenschap. De gemeenschap is de plaats waar de mensen ook de rest van hun leven doorbrengen. Hun relatiegaat door. zij blijven in kontakt staan met de nabestaande Ik kan hiervan een voorbeeld geven. Mijn schoonvader was dominee van een gemeente in een Engels plattelands-stadje. Het was daar de gewoonte, dat alle weduwen bij elkaar zaten in dezelfde bank in de kerk. Zij zaten daar samen en vormden een sub-groep in de gemeente. Een gemeente binnen de gemeente. Zij werden erg belangrijke mensen, omdat de meesten van hen meer tijd omhan-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen