VU Magazine 1977 - pagina 167

i ^ magazine 33

Door onzekerheidsmarges weinig te zeggen over invloed

tie-cursussen en tijdens de opleidingsuren in werkkampen. We zagen een werkkamp waar ex-soldaten werkten aan herstel van de grote kustweg, vlak bij een „free killing zone", en één waar een aantal ex-studenten met een kandidaats-talen, economie- of rechtenstudie werden bijgeschoold tot kustwachters, loodsen en havenmeesters.

Verandering Bij de kampen geen wachttorens, geen wapens, geen bewakers, geen prikkeldraad en altijd de eigen voedselproduktie. De studenten van de kustwachtschool bij voorbeeld werken 2 uur per dag in de uitgestrekte tuinen, die hoorden bij de villa (met helihaven) van de 3e vrouw van Thieu. De docenten zijn bijna allen voormalige Thieu-soldaten. Openlijk praten de studenten over de persoonlijke voor- en nadelen van het oude en het nieuwe systeem, over de gruwelen van de oorlog die ze nu pas goed te weten komen, over het plezierige elitaire leven dat ze leidden in een stad vol schrijnende tegenstellingen tussen arm en rijk, vol misdaad, vol prostitutie, vol geslachtsziekten, vol tuberculose, en over de snelle veranderingen sinds de bevrijding: iedereen heeft te eten, zij het nog weinig, de gezondheidszorg is voor iedereen bereikbaar, de eigen produktie komt op gang in door de arbeiders zelf bestuurde eenheden, de 3 miljoen analfabeten kunnen nu lezen en schrijven, de Vietnamezen hebben voor het eerst het gevoel dat ze als volk beschikken over hun eigen toekomst in een vrij en onafhankelijk land, en zijn bereid daar een aantal persoonlijke vrijheden, als vrije studiekeuze, vrije beroepskeuze en recht om lang haar te dragen, en een stuk consumptiemaatschappij in te leveren.

Drie begrippen Het invoeren van de consumptiemaatschappij, van „the American way of life", waarin alles te koop is voor de meest betalende — radio's, televisie, afwasmachines, pornografie, heroïne, vrouwen, medicijnen, arbeidskrachten — en waarin iedereen iedereen beconcurreert en benadeelt, zeggen de Vietnamese autoriteiten dat het een bewuste aanslag is geweest op de Vietnamese maatschappij: een volkenrechtelijke, zo niet oorlogsmisdaad. Zij werken in het oorlogsmuseum met 3 begrippen: genocide (aanslag op de bevolking) ecocide (aanslag op het milieu) en sociocide (aanslag op de maatschappij). Van de genocide getuigen de gedenktekens met lange lijsten doden, de wezen, de invaliden.

de kilometersgrote legerplaatsen, de afgrijselijke wapens (bommen in de vorm van blikjes babyvoedsel, van dinky toys, van sinaasappels, zijn heus niet bedoeld geweest om de Noordvietnamese invasie tegen te houden). Van de ecocide de stroken ontbladerd gebied, de stroken land die tot 2 meter diep werden omgeploegd, de rijstvelden vol met mijnen en vergiften, de gebombardeerde dijken, de zuurstofbommen en brandbommen, die tot kilometers in de omtrek alle leven vernietigen. Van de sociocide het verdrijven van de bewoners van het platteland, het verbieden van de verbouw van voedsel, zodat rijst ingevoerd, verhandeld, gekocht moet worden, het uitstrooien uit vliegtuigen van in het Vietnamees vertaalde pornografie, het invoeren van industrie waarvan de produkten alleen in de VS afgezet kunnen worden, de voorlichting over de onvrijheid, armoede, terreur en barbaarsheid van de Noordvietnamezen en de Vietcong.

Godsdienstvrijheid Van de voorspellingen van de laatste oorlogsmaanden is niet veel terechtgekomen: de Viëtcong-aanhangers bleken geachte buurlieden te zijn, er kwam geen bijltjesdag voor de 2 miljoen mensen die betrokken waren bij het militaire, politionele, administratieve, economische of ideologische apparaat van de Amerikanen en de marionetten-regering.

er kwam geen hongersnood, geen beknotting van de godsdienstvrijheid, ook niet voor de 10% van de bevolking die katholiek is. We maken de Kerst-mis mee in Da Nang. Duizenden mensen zijn samengestroomd om de mis bij te wonen. Die wordt in de openlucht opgedragen, op het kerkplein, met een koor van 50 nonnen, met een kerstspel, met een bisschop in een met goud gestikte koorkap op een podium met schijnwerpers en grote luidsprekers. Ondanks alles zijn er elke maand 500 tot 1.000 mensen die Vietnam ontvluchtten; volgens Casella van het VN-commissariaat voor de vluchtelingen in Hanoi, is de helft van hen afkomstig uit de Chinese middenstand van Saigon, en vlucht meer dan 90% om economische redenen. De grote zakenlieden zijn al met de Amerikanen meegevlucht, nu beslissen de kleinere of ze zich al of niet wensen te voegen in het nieuwe systeem. De meesten doen dat. Ook vele duizenden Vietnamezen die gedurende de oorlog naar Frankrijk of naar Thailand of naar de Filippijnen vluchtten, hebben aanvragen lopen om terug te keren naar Vietnam. Bij het opdoen van al deze indrukken is het zaak, enig houvast te hebben. We hadden ons natuurlijk voorbereid, maar de schaal waarop de ooriogsgevolgen en de wederopbouw-activiteiten zich afspelen, en de meer bezielende dan dwingende rol van regering en partij daarbij kwamen toch elke dag weer op je af. Maar er was voor ons ook

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen