VU Magazine 1979 - pagina 27

1^ magazine 25

fin oU fttlt , -u-tiA*ui «uaoa cU/n j c o d ? ^u,''m z o o ztAe/v'uuiJtn^d. s-tnatA-da? 5ta£i*tV «A/i^u 6 o v i d . g e * i o o t ?

OJA CLL botsieAt/vitivt Itornin. , ntt zcTO' mijyt aSif> o p . . . \oVtXjLL f '

Uit het N.S.B.-dagblad Volk en Vaderland van 19 febr. 1943

De eerste zegt in '65: „Als je de wereldpolitiek nu ziet, dat rent weer naar het Communisme. Het Communisme is een ontzettend groot gevaar Daarom zie ik achteraf de positieve kanten van dat ik in het Oosten ingezet ben. Ik heb er geen spijt van. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik indertijd die stap heb gedaan. Ik heb eigenlijk nooit geweten wat Nationaal-Socialisme is. Ik weet het nu nog niet". En de tweede zegt: „Afgezien van het Nationalisme ben ik ook in een heel erg anti-communistisch milieu opgegroeid. Het communisme was het beest. De antichrist". En ook: „Ik ben met hart en ziel een aanhanger van de politiek van Zuid-Afrika". De auteurs constateren over de geïnterviewden: „Stuk voor stuk mensen, die hun verleden niet verloochenen". Na de oorlog werden Oostfrontstrijders in heropvoedingskampen gestopt. Heropvoeding waartoe? Het merendeel blijft zich onschuldig voelen tijdens de koude oorlog. In zijn dissertatie „De jeugd die wij vreesden" constateert de psycholoog A. van Hoesel „Steeds weer werd door hen gewezen op het toch onmiskenbare feit, dat het merendeel van het Nederlandse volk ten opzichte van het communisme dezelfde houding heeft als het nationaal-socialisme in de bezettingsjaren". Koos Groen constateert in z'n boek „ D e landverraders" (1974) dat na de oorlog de SS-ers die aan het Oostfront vochten genadig zijn behandeld. Strafverzwarend was vechten tegen westelijke geallieerden. Met name van de zijde van het rooms-katholieke episcopaat werd voor SS-ers, die vanu\t„een zeker idealisme" tegen de Russen hadden gevochten gepleit. In de audiëntie, die Nederlandse kerkleiders op 17 februari 1942 hebben bij Seyss Inquart zegt mgr. Van Loo „dat wanneer Duitsland enigszins aannemelijk had willen maken, dat het ons alleen uit zuiver culturele overwegingen opriep to't de strijd

tegen Rusland — het eerst had kunnen beginnen met ons gebied te ontruimen en ons onze rechtmatige vrijheid en onafhankelijkheid terug te geven". Aldus ds. Delleman in het Gedenkboek van de Geref. Kerken. Als aan die voorwaarde was voldaan, viel dus over deelname aan de aanvalsoorlog op Rusland te praten. Eenzelfde soort argument treft men in de weigering van hoofdredacteur Cnossen van het a.r.dagblad De Standaard om propaganda te ondersteunen voor dienstneming bij het Nederlandse vrijwilligerslegioen. Een rapport van de Sicherheitspolizei van 10 juli 1941 meldt: „Cnossen staat op het standpunt dat Holland zich nog in oorlog met Duitsland bevindt en dat hij dientengevolge een propaganda tot toetreding in het Duitse leger niet kan ondersteunen". Wel neemt De Standaard vrijwel dagelijks het toegezonden propagandamateriaal op om dienst te nemen. Op 15 juli leest men: „Hier gaat het om het blanke ras. Daar leven 300 millioen slaven. Hier leven 100 miljoen blanken. Nu is er strijd. Zullen wij hen regeren of zij ons? Dat is het doel van de strijd". En VU-theoloog H.H. Kuyperzegt het in De Heraut van 7 september 1941 een zegen te achten„wanneer dit Sowjetregiem ten val werd gebracht". Dat thans de strijd tegen het communisme wordt aangebonden, niet alleen door Duitsland, maar door schier alle natiën in Europa, achtte hij „een reden tot dankbaarheid". Zijn zoon vertrekt als SS-er naar het Oostfront en zal daar sneuvelen. Als Goebbels na Stalingrad de „totale oorlog" afkondigt, wordt Standaard-hoofdredacteur Cnossen onder druk gezet om het propagandamateriaal pro de arbeidsinzet (werken in Duitsland) met redactioneel commentaar te ondersteunen. Hij schrijft een artikel „Mobilisatie van geestelijke en stoffelijke waarden" (24 febr.'43) met als conclusie: „/n de wenteling der gebeurtenissen ontgaat ons volk niet een deel van de last op zijn schouders te nemen. Moge het ook ditmaal, als in de beste perioden van onze historie, daaruit innerlijk sterker weer te voorschijn komen". Trouwens dagelijks gaan al pakken Standaardexemplaren naar Duitsland bestemd voor gereformeerden, die zich hebben laten inschakelen in Hitlers oorlogsapparaat. Een daartoe aangetrokken Standaardmedewerker in Jena bericht 5 februari 1943 „Ergrens in Duitsland kwamen steeds meer Nederlanders in de kerk. Op een morgen zei de predikant voor hij de dienst begon: broeders en zusters, wat is het een genot om daar al die jonge Nederlanders te zien. Het lijkt wel of onze eigen zonen weer daar zijn". In hetzelfde nummer richt een columniste zich rechtstreeks tot „Onze jongens in Duitsland".

Trouw „Geen druppels, maar stroomen nazi-lectuur lopen via haar kolommen in de bedding van onze christelijke gezinnen", protesteert fel het illegale Trouw. Maar oproepen om massaal voor De Standaard te

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen