VU Magazine 1980 - pagina 202

1^ magazine 24 het christelijk organisatieleven. Zij is zelfs verder van huis, omdat een steeds groter aantal studenten geen verwantschap met de doelstelling heeft en vele studenten van christelijke huize er onverschillig tegenover staan. Dat is op zichzelf al ongunstig maar daar komt bij dat deze studenten in raden en besturen grote invloed op het beleid uitoefenen. Het komt mij voor dat juist deze studenten, die de doelstelling niet welgezind zijn, een verhoudingsgewijs grotere invloed uitoefenen dan de andere studenten. De doelstelling vordert uiteraard, dat voor raden en besturen instemming met de doelstelling verlangd wordt maar die slag is onlangs verloren. In deze ontwikkeling gaat de staf natuurlijk niet vrijuit. De geest van de tijd brengt ook vele stafleden op de knieën. Het zal uiterst moeilijk zijn het proces van vervreemding van de doelstelling aan de VU te stuiten en te keren. Toch heeft een christen aan de VU geen keus. Hij moet de weg gaan, die de doelstelling wijst, in zijn wetenschap, in onderwijs en onderzoek, in zijn vakgroep, kortom in alle verbanden waarin hij geplaatst is". Dr. C. Rijnsdorp (publicist, romanschrijver, ere-doctor VU):

VU moet elk doctrinair denken afwijzen 1. De Vrije Universiteit is voortgekomen uit een expansieve drang op grond van het besef van - althans in aanleg - een religieuze en algemeen-geestelijke superioriteit der (neo-)calvinisten. 2. Dit superioriteitsbesef grondde zich op een, als gesloten en absoluut ervaren geheel van denkbeelden, ontleend aan een' overwegend fundamentalistisch complex, samengevat in de term „Schrift en belijdenis". 3. In de eerste halve eeuw van haar bestaan heeft de VU de emancipatie der gereformeerde kleine luyden sterk gestimuleerd, door verruiming van hun intellectuele en geestelijke horizon, met de daaruit voortkomende maatschappelijke gevolgen. 4. Terwille van de duidelijkheid wat overdreven gezegd, werd de VU door het lagere kader gezien als een fabriek van aan de Schrift ontleende beginselen, die door de volgelingen moesten worden na-gedacht, uitgewerkt en gepraktiseerd. 5. Na de tweede wereldoorlog heeft zich een onweerhoudbaar relativeringsproces ingezet, waarbij drie aspecten te onderscheiden zijn: a. van binnen uit, door de wetenschapsbeoefening zelve, b. door het diepgaand gewijzigd denk- en gevoelsklimaat van buiten af en c. door de volledige subsidiëring vanwege de overheid. 6. Emancipatie brengt als nadelig bijverschijnsel mee het verlies van de oude identiteit. Identiteitsverlies, op zijn beurt, leidt tot polarisatie. Zich terugtrekken in een klassiek-reformatorische egelstelling, zoals theologisch wel gebeurt, is voor de VU ongewenst en trouwens praktisch onmogelijk. 7. Inzover men de emancipatie der kleine luyden voltooid acht (in engere zin is dit zeker het geval), heeft de

VU in dit speciale opzicht geen taak meer. Zij heeft wel de plicht naar haar herkomst in kritische solidariteit om te zien en zich niet af te zetten tegen haar achterban voorzover die nog in het oude exclusivisme gevangen zit. Hier ligt nog duidelijk een pedagogische taak. 8. Dietaak kan alleen naarbehoren worden vervuld, als de VU elk doctrinair denken afwijst, komend zowel van rechts als van links, en wel op grond van de overweging dat zelfgenoegzame leerstelligheid niet wetenschappelijk en niet-christelijk is. 9. De gelovige wetenschapper moet zijn christelijke overtuiging niet willen opdringen, maar haar evenmin verzwijgen. Een combinatie van openhartigheid en bescheidenheid kan het vertrouwen wekken, dat voor de hierboven genoemde opvoedkundige taak onmisbaar is. Ds. L. Ringnalda (studentenpredikant VU):

Gods lieve wereld opgedeeld in twee soorten mensen „Het enige ideetje dat de VU er als bijzondere universiteit op na h o u d t - e n ik acht dit een kostbaar g o e d - , is dat alle in haar veste ingedragen ideeën appellabel zijn, ter discussie staan! Niet slechts van enkele uitverkorenen maar van heel de universitaire gemeenschap - alle docenten, alle studenten, alle personeel - wordt gevraagd of zij „altijd bereid" zijn om eigen ideeën, welke ook, ter discussie te stellen en dat Coram Deo, voor het aangezicht van God. Dit laatste betekent voor voor mij: zonder terughouding, zonder een slag om de arm, zonder nevenbedoelingen, eerlijk voor God! Waar en wanneer dit metterdaad wordt betracht, krijgt het christelijk karakter van de VU iets van een gezicht, levend, bewegelijk, veranderend. God is voor mij iemand (de enige) die niets aan mensen oplegt, die niets bij voorbaat eist.. . er zijn n.l. op deze wereld goden en heren in overvloed die dat wel doen. Daarom kunnen en mogen mensen niet op hun beurt in Naam van God elkaar lasten opleggen, van elkaar bij voorbaat iets vergen, ook al is dit voor nog zo'n verheven doel. (...) Ik vind het altijd pijnlijk dat christenen, zolang het over personen gaat, volmondig erkennen dat niet-christenen veelal meer over God en Zijn wereld (dus niet de onze) blijken te bevroeden dan menig christen. Men erkent spontaan dat christenen niet het alleenvertoningsrecht van God bezitten. Maar. . . zodra het over instituten gaat, dan verdwijnt dit vrolijk geloof plotsklaps als sneeuw voor de zon en wordt Gods lieve wereld toch weer opgedeeld in twee soorten mensen, christenen hier en niet-christenen daar ( . . . ) De institutionele indeling van de wereld in twee soorten mensen, christenen en niet-christenen — dit is nu eenmaal „de gebrokenheid van ons bestaan", zo zegt men dan met een zorgelijk gezicht - leidt tot heel akelige en

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen