VU Magazine 1980 - pagina 75

1 ^ magazine 29

"We hebben de wet aan onze kant'

RxDi&nikds vroegste bewoners willen Hof-zaak tegen V.S. Door Peter van Deutekom

No white person or persons shall be permitted to settle upon or occupy any portion of the territory, or without the consent of the Indians to pass through the same. (Fort Laramy .Verdrag uit 1868, tussen de Verenigde Staten en soevereine Lakota-stam) Een eenvoudig gedenkteken en een historisch overzicht markeren de plek waar in 1890, enkele dagen na Kerstmis, Amerikaanse federale troepen een slachting aanrichtten onder de Oglala-Sioux Indianen. ,,Het bloedbad van Wounded Knee", waarbij enkele honderden Indianen, voornamelijk weerloze vrouwen en kinderen, de dood vonden, luidde het einde in van de reeks Indianenoorlogen in de vorige eeuw. Het betekende tevens het einde van het gewapende verzet van de verschillende Indianenstammen tegen de landroof, het opjagen door de blanken naar de ,,waardeloze", dorre gronden, het vernietigen van wellicht hun belangrijkste bron van levensonderhoud, de bison, en het bedrog, de voortdurende woordbreuk van de blanke overheden. Het schild met de geschiedenis van de slachting is flink beschadigd. Het lijkt of er op geschoten is, met hagel of zoiets. De omgeving van het gedenkteken biedt een weinig verheffende aanblik. De grond is bezaaid met lege bierblikken, kapotte flessen, verpakkingsmateriaal van voedsel en andere sporen van recreatief vertier. ,, Wounded Knee" is duidelijk een toeristische trekpleister geworden. Een oude rammelende personenwagen scheurt het terrein op en komt onder veel stof en kabaal tot stilstand. Zes Indianen, variërend van 18 tot 35 jaar, stommelen moeizaam het voertuig uit. De meesten zijn aangeschoten en willen op agressieve toon weten wat we hier als toerist te zoeken hebben en waar we vandaan komen. We vertellen ze dat we geen toeristen zijn, maar twaalf journalisten van evenzo-

vele nationaliteiten die hier als leden van het World Press Institute een klein jaartje door de VS rondtrekken. Het dringt aanvankelijk nauwelijks tot hen door. Ze zeggen dat ze sympathisanten zijn van AIM, American Indian Movement, de radicale organisatie, verantwoordelijk voor de gewapende bezetting van de nederzetting Wounded Knee in 1973 uit protest tegen de houding van Washington jegens de Indianen. Eén van de Indianen:, ,Ik heb hier nog gevochten, in '73, en ik hou er niet zo van dat jullie toeristen ons komen bekijken als apen in een dierentuin . . . Zijn wat oudere lotgenoot komt tussenbeide, duwt hem opzij en maant hem tot kalmte. Tegen mij: ,,Je komt uit Nederland, zegje? Waar ga je naar toe? Oh, naar het Pine Ridge Indianenreservaat." Hij zwijgt even. Dan: ,,Jouw land is in de laatste wereldoorlog bezet geweest door de Duitsers, right? En veel van jouw mensen zijn toen in speciale kampen gestopt, concentratiekampen, right? Hier gebeurt precies hetzelfde. Hier worden de Indianen ook in concentratiekampen gestopt. En Pine Ridge is er een van."

Pine Ridge Hoewel Pine Ridge allerminst de aanblik van een Vught of Westerbork heeft, heerst er een beklemmende sfeer. Op het eerste gezicht een normaal stadje, stenen huizen, weids, kleurloos en saai, doods eigenlijk. Wat Pine Ridge echter troosteloos en treurig maakt, is de bevolking. Moede Oglala-Sioux Indianen hangen rond in de brandende zon, op het pleintje waar de enige schaduw die van

de paar banken is. Bomen, laat staan groen, zijn er niet te bekennen. Er is een gigantische supermarkt waar de 17.000 zielen tellende bevolking van alles kan kopen, behalve drank. Dat moeten ze elders betrekken. We moeten, met het oog op de inwendige mens, onze inkopen daar doen omdat er in de wijde omgeving geen enkele uitspanning te bekennen is waar iets van dien aard genuttigd kan worden. Zelfs geen bar. Desondanks is het aantal dronken Indianen dat we passeren in de korte tijd dat we buiten zijn, ontstellend groot. Sommige klampen ons aan en houden verwarde betogen waarin steeds weer de woorden .,geschiedenis", ,,strijd" en ,,trots" terugkeren. We hadden gehoord dat het alcoholisme onder de Indianen, met name in de reservaten, onrustbarende vormen aannam. We hadden er ook allerlei verklaringen voor gehoord en over gelezen: het gestel van de Indianen dat niet tegen drank kan, het niet kunnen of willen assimileren met de blanke samenleving en, indien dat wel het geval is, de discriminatie. Maar de confrontatie met die situatie, daar in dat oord. Pine Ridge, in het op één na grootste reservaat in de VS, geeft je een gevoel van verlegenheid en schaamte: dat een land als Amerika zijn oorspronkelijke bevolking niets meer te bieden heeft dan deze vernedering. Déze mensen hebben geen toekomst meer, althans ze hebben alle hoop daarop verloren. Ze zijn kapot, ze kunnen niet meer.

Kantoor Even later zitten we in het kantoor van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen