VU Magazine 1983 - pagina 265

nuttigs, en als je onverwachts „over" mocht blijven, dan kon je je geld in een vrouwelijk beroep verdienen. In de jaren zeventig is op grote schaal geconcludeerd dat vrouwen mede ten gevolge van deze traditionele arbeidsdeling een aan mannen ongelijkwaardige plaats in de samenleving innemen. Bij hun maatschappelijke ontplooiing worden vrouwen belemmerd door hun lage opleiding, hun gebondenheid aan het huishouden, terwijl ze bovendien economisch afhankelijk zijn van hun vader of echtgenoot. De oplossing voor dit probleem leek voor de hand te liggen: vrouwen zouden zich en masse op de arbeidsmarkt moeten storten. Arbeid maakt vrij: je wordt financieel onafhankelijk en je bouwt een eigen kennissenkring op; op basis van je beroepservaring zou je ook in aanmerking komen voor interessante vrijwilligersactiviteiten die het niveau van ,,zwemmoeder" overstijgen. Pas dan zouden de beide sexen gelijkwaardig zijn; en dat was en is het doel van veel mensen die zich inspannen voor vrouwenemancipatie.

Gril Niet iedereen was gelukkig met deze ontwikkelingen. „De plaats van de vrouw is in het gezin" werd wel gehoord, vaak met een verwijzing naar de Bijbel. En anderen dachten dat het om een modieuze gril ging die vanzelf wel voorbij zou gaan. En inderdaad, het liep zo'n vaart niet. Ondanks het feit dat uit onderzoek bleek dat zo'n drie- tot vijfhonderdduizend huisvrouwen hadden gemeld dat ze daadwerkelijk beroepsarbeid wilden verrichten, viel daar in de praktijk weinig van te merken. Kortom, aldus de tegenstanders van ,,vrouwenemancipatie", vrouwen willen helemaal niet werken. Nu is een dergelijke conclusie wel erg ongenuanceerd. In de eerste plaats wordt de term ,,werken" dus duidelijk alleen gebruikt voor betaalde beroepsarbeid, daar immers niemand zal durven ontkennen dat huisvrouwen niet werken. In de tweede plaats wordt er al te gemakkelijk vanuit gegaan dat mensen zich ook altijd overeenkomstig hun wensen gedragen. Maar voordat beoordeeld kan worden of iemand zich overeenkomstig de eigen wens gedraagt, zal eerst bekeken moeten worden of die iemand daar ook de mogelijkheden toe heeft. Voor vrouwen zijn er in onze samenleving op zijn minst twéé omstandigheden te noemen die belemmerend kunnen werken voor het verrichten van

vu-Magazine 12(1983) 6 juni 1983

betaalde beroepsarbeid (in het vervolg loonarbeid te noemen). In de eerste plaats de reeds genoemde onderwijsachterstand van vrouwen. Daar komt nog bij dat vrouwen die een beroepsopleiding gevolgd hebben veelal opgeleid zijn voor een „typisch vrouwelijk" beroep. Qua opleidingsniveau en soort opleiding komen vrouwen voor minder banen in aanmerking dan mannen, terwijl bovendien vanwege de werkloosheid een groot reservoir arbeidslustigen beschikbaar is dat wél over de benodigde diploma's beschikt.

Dat de relatief geringe opleiding van vrouwen een serieuze belemmering kan zijn voor vrouwen om loonarbeid te (gaan) verrichten wordt ondersteund door de volgende cijfers: uit eigen onderzoek bleek dat (slechts) drie van de tien vrouwen in de leeftijdscategorie 18 tot 65 jaar loonarbeid verrichtte; voor vrouwen meteen lagere-schoolopleiding lag dit cijfer rond de 25 procent. Voor vrouwen met een uitgebreide lagere opleiding op ongeveer 30 procent en voor vrouwen met een middelbare of hogere opleiding rond de 45 procent.

231

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen