VU Magazine 1983 - pagina 504

en de groeten van Sandino..

Waakzaamheid ,,En er waren herders in diezelfde landstreek, die zich ophielden in het veld en des nachts de wacht hielden over hun kudde" (Luc. 2,8) Deze column krijgt u onder ogen als het al december is. December in Nederland: korte, grijze middagen met thee en speculaas, opgewonden kindergezichtjes bij de schoorsteen en de kerstboom, stapels kleurige folders met de waanzinnigste aanbiedingen in de brievenbus, zenuwachtig gedrang in de winkels, consumptiedwang en soberheid, bezinning over gerechtigheid en vrede. Ik kan niet meer over vrede schrijven. Vanmorgen in het vroege ochtendgloren zijn honderden mariniers van de Verenigde Staten het kleine eiland Grenada binnengevallen. Op dit moment is de strijd nog in volle gang. Ontzetting golft door Nicaragua: verbondenheid met het volk van Grenada, woede tegen de regering-Reagan, angst. Onderhuids leeft bij ons allen de immense angst dat ons binnenkort hetzelfde zal overkomen, dat ook hier parachutisten zuilen neerkomen en bommen zullen vallen. Waarom zou Reagan zich slechts tot Grenada beperken? Natuurlijk heeft Grenada minder internationale steun dan Nicaragua, maar hoelang kan Nicaragua daar nog op rekenen, als zelfs fatsoenlijke Ne-

derlandse journalisten de woorden van de Nicaraguaanse minister van Defensie verdraaien? Waarom meldt Radio Nederland Wereldomroep dat minister Ortega de sandinistische soldaten heeft bevolen de grenzen te overschrijden, als hij slechts gezegd heeft dat vanaf heden kogels over de grenzen heen geschoten mogen worden in antwoord op vijandelijk vuur? De vrede is verder weg dan ooit. Misschien zal in december ook hier de oorlog openlijk losgebarsten zijn. Ik kan niet meer over vrede schrijven, zelfs niet voor een decembernummer. Ik houd van mooie dromen, een paar onschuldige illusies durf ik nog wel te koesteren, maar de droom van de vrede is te ver, te ver buiten onze realiteit. En dus schrijf ik over waakzaamheid. Het volk van Nicaragua is waakzaam, alert; houdt de wacht, vrolijk en vrijwillig. Boeren beschermen elkaar tijdens het werk op het land en houden om beurten 's nachts de wacht bij machines en opslagruimten. Werkne(e)m(st)ers van fabrieken, kantoren, ministeries, universiteiten, ziekenhuizen en scholen zijn 's nachts en in het weekend paraat op hun werk. Leger en militie bewaken permanent strategische punten als bruggen, elektriciteitscentrales en militaire zones. Elke buurt heeft een systeem van vigilantie. Om beurten houden buurtbe-

wo(o)n(st)ers de wacht, soms zittend voor hun huis, als ze slechts hun eigen blok bewaken, soms in kleine groepjes lopend door de wijk, soms gewapend, soms niet. In sommige buurten gaan de vigilanten de hele nacht niet naar bed, in andere buurten lossen ze elkaar af. Ik bewonder het uithoudingsvermogen van dit volk, ik ken mensen die al maandenlang twee nachten per week niet slapen en overdag gewoon doorwerken. Het moet, het moet, nu meer dan ooit... Toch houd ik mijn twijfels over de effektiviteit van al die inspanningen. Wat doet een groepje ongewapende vigilanten, als er ineens een jeep om de hoek komt scheuren, van waaruit een paar contra's met mitrailleurs een gebouw bestoken en in allerijl weer verdwijnen? Niet meer dan politie en leger waarschuwen. En misschien de brandweer bellen. Afgelopen vrijdagnacht was het mijn beurt. Onze wijk is groot en niet erg revolutionair. Daarom lopen we rond, een groepje van zes, zeven mensen, opvallend veel vrouwen, opvallend veel armen. We kunnen niet zo hard lopen, want Doiïa Isabel heeft lastvan rheumaen altijd stijve knieën. Eigenlijk is ze te oud om uren lang 's nachts wacht te lopen. Maar ze wil beslist meedoen, want haar zoon, een zuiplap en een nietsnut, doet het niet en dus moet zfj het wel doen. Tegen twaalven gaat zij even naar huis om ijs voor ons te maken. We lopen nog een paar blokken om, melden ons bij één van de drie militaire posten in de wijk en gaan dan voor Isabels huisje op de stoeprand zitten. Ze deelt ijs uit en we zitten gezellig te keuvelen. Het is een schitterende nacht, majestueus staat de maan vol aan de hemel, alles is rustig. Gisternacht klonken er wat verdwaalde schoten — niemand weet wie of waar — maar nu is de nacht zwoel en stil. Bewakers van een vlakbij gelegen afdeling van het ministerie van Construktie komen bij ons zitten, ze hebben koffie en sigaretten, en een FAL. Trots vertelt één van hen dat je met een FAL zelfs een vliegtuig uit de lucht kunt halen. Het gesprek is geani-

meerd. We bespreken de prijzen van de levensmiddelen, die zo sterk gestegen zijn, maar nog altijd veel lager zijn dan in Costa Rica. Dona Silvia kan het weten, want zij heeft er een rijke tante wonen, waar ze vaak gaat logeren. Ze goochelt met getallen en kent zowel de Nicaraguaanse als de Costaricaanse prijzen van melk, eieren, kip, vleesen nog veel meer uit haar hoofd. Ineens komt het gesprek op de laatste terroristische aktie van de contra: 47 burgers vermoord en vele gebouwen verwoest in Pantasma. De vrouwen praten er bewogen en rustig tegelijk over; allemaal weten ze precies wat er gebeurd is, de meesten kennen al de namen van enkelen van de slachtoffers, onder hen technici en boeren, zes docenten van het volwassenenonderwijs, een aktiviste van de Sandinistisctie Jeugd. Dan staat Dona Socorro op, wijvolgen haar voorbeeld, we moeten weer een ronde maken. Doria Socorro woont ai 29 jaar in de wijk, ze woonde al in haar huisje langs het afvoerkanaal toen de rest van de wijk nog weiland was. Ze heeft hen zien komen, de rijke handelaren en ondernemers, ze heeft hen weer zien gaan. Veel huizen worden alleen bewoond door een dienstbode. De bewoners hebben hun heil in Miami en omstreken gezocht. Socorro kent de buurt op haar duimpje. Over het grote huis op de hoek vertelt ze dat ze er onlangs de politie op afgestuurd hebben, omdat het de vigilanten opgevallen was dat er elke zaterdagavond grote, luxe sleeën voor de deur stonden. Aan de nummerborden kon je zien dat ze uit het hele land afkomstig waren. Er bleek roulette gespeeld te worden met harde dollars. Die zijn mooi in beslag genomen voor de defensie, meldt Socorro opgewekt. Als bijna twintig eeuwen geleden zijn het weer de armen die waakzaam zijn, terwijl de rijken spelen, feestvieren, uitbuiten. Opnieuw zijn het de ,marginados' ö\e 's nachts de wacht houden. Opnieuw wachten zij op een goed bericht, een blijde boodschap, op vrede op aarde.

1 ^

426

vu-Magazine 12(1983) 11 december 1983

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen